ปลดแอกแบกเป้

ศิลปินป่า

....ณ..ดินแดนอันไกลโพ้นบ้านเมืองไร้ซึ่งกติกามิมีระเบียบ
...ขาดแคลนน้ำกระจิตมิตรใจ...
.....เหมือนบ้านเมืองที่ไกลปืนเที่ยงความจำเริญที่มิเคยเข้าถึง
.....มีแต่กลิ่นเหม็นเน่าของอาจมของผู้คนที่คิดว่ามีอำนาจในการบริโภคสวาปาม
...มันเป็นเหมือนอสูรกายร้ายในร่างคน...สูบกัดกินก้อนเลือดก้อนเนื้อที่มีเพียงน้อยนิดของผู้คนที่หาค่ำกินเช้า....เป็นการบริโภคดูดดื่มกลืนทานกันอย่างมิเคยลืมตาเปิดหู...ตะกละตะกรามประดั่งผีร้ายในร่างคนประดุจซากอสุภะเดินได้...ไร้ใจ...กินกันมูมมามมิมีเผื่อแผ่มีแต่ตักตวงกอบโกยในส่วนที่ตัวที่จะกอบหรือกำได้แม้นว่า...ล้นฝ่ามือที่มีอยู่...กินกันอิ่มท้องเพียงจำเพาะบ้านเขา
เอร็ดอร่อยอิ่มสุขกันเพียง...ครอบครัวเดียว...ในท่ามกลางความหิวโหยอันแสบไส้แทบจะลากขดไส้ออกมานับกองไว้ตรงหน้า...ร้องกันครวญครางร้องกุมท้องล้วนไส้กิ่ว...กลืนกินเพียงลมลวงที่มักจะเชื่อ...หรือหลุดจากปากผู้ที่มักบอกเสมอว่าข้าคือผู้นำ....ผู้นำให้ความอิ่มท้อง...ผู้นำความสมบรูณ์พูนสุข....ผู้นำความสุข.........ล้วนแต่มิใช่เลย...เขาคือผู้นำ...ผู้นำความหายนะวิปโยค...ผู้นำพาความแปลกแยกแตกต่างในความคิดผ่านสมอง...ล้วนสร้างภาพลวงตาด้วยความที่คิดว่า...ชีวิตนี้ข้าคนเดียวที่จะครอบครองจักรวาล
บัดนี้......ณ...ดินแดนมิคสัญญี...ที่เคยมืดมิดทางหัวใจของฝูงชนที่ต้องมนต์สาปทางมายาเจ้าเล่ห์เพทุบายอันแสนอัปยศ....เจ้าไร้เงา...ไร้บ้าน...ไร้แผ่นดินนอนตาย.....เวรกรรมกำลังตามเจ้ามาถึงแล้ว...มาไวโดยมิต้องรอถึงชาติหน้าเลย
               ท่ามกลางความโกลาหลนี้....พรางเขียวขี้ม้า....หมวกเหล็กพร้อมด้วยตีนตะขาบส่งเสียงฮึกเหิม...สมแล้วกับคำว่า...ทหารกล้า...กล้าที่จะยืน
                       เคียงข้างประชาชน.....ดีใจที่รั้วยังเป็นรั้วไออุ่นของปลายปืนมันช่างหอมหวาน....ห่ากระสุนคงเหมือนปุ๋ยที่ราดรดแผ่นดินที่บอบช้ำมานานแสนนาน
...............พอกันทีกับคารมที่หอมหวานนโยบายที่เกลือกกลิ้ง
...........วันนี้มันคือบทพิสูจน์...ค่าของคนโดยแท้
.......................สุขใจที่ได้เห็นปลายปืน......วันนี้ประชาชนพร้อมที่จะยื่น....ดอกกุหลาบเสียบไว้สวยงามแท้ๆ....
............หอมกลิ่นไอประชาธิปไตย...สุขใจที่ได้แผ่นดินของเราคืนมาอีกที