อยากเหมือนตะวันส่องนำแสง สาดฤทธิ์แรงชี้ทางคนโหยหา มองน้ำค้างพรมพร่างหยดค้างคา เหมือนซ่อนธารน้ำตาของชีวิต ในหลายครั้งแสแสร้งแกล้งหัวเราะ เหมือนยิ้มเยาะเย้ยหยันบันดาลจิต มีเรื่องราวร้าวติดลึกสุดนึกคิด ราวเพื่อนสนิทตามติดคอยคิดเชื้อ ฉันจะเหลือไฟฝันกี่วันที่ ฉันจะฝ่าเดือนปีที่หลงเหลือ เหมือนตะวันส่องเจือแสงระเรืองเรื่อ สาดส่องเพื่อพิสุทธิ์ฉายหมายรักแท้ แม้พรุ่งนี้ไม่รู้พบหรือพลัดพราก หรือตายจากมอดม้อยด้วยบาดแผล มีน้ำตาแอบซุกซ่อนความอ่อนแอ ไร้ใครแลฝืนยิ้มได้...แต่ใจร้าว...
19 กันยายน 2549 07:28 น. - comment id 607344
เพราะชีวิตคือบทเรียนเพียรฝึกฝน รู้อดทนทำใจให้เข้มแข็ง ยิ้มสู้โลกภายนอกหลอกแสดง ในใจแล้งแห้งโหยสุดโรยรา อย่าสิ้นหวังค่ะ ทุกคนล้วนมีภาพมายา ไม่มีใครไม่เคยมีคว่มทุกข์ท้อแท้นะคะ สู้ๆๆค่ะ
19 กันยายน 2549 08:16 น. - comment id 607356
สวัสดีค่ะ พี่กระต่าย... ภาพวันหน้าหนทางสว่างรอ อย่าเพิ่งท้อ...เริ่งก้าวอย่างห้าวหาญ ลืมความรู้สึกของใจที่ร้าวราน แล้วก้าวผ่าน...ภาพมายาที่ลวงใจ.. เป็นกำลังให้นะคะ ยิ้มรับสิ่งดี ๆ จะมีมาถึงนะคะ ....
19 กันยายน 2549 08:55 น. - comment id 607361
ภาพมายาสดใสแต่...ใจร้าว... เจ็บเหน็บหนาวแสร้งยิ้มปริ่มแก้มใส สักวันจะยิ้มทั้งหน้าจะจิตใจ ฉันจะทำให้ได้ในสักวัน น้องกระต่าย โลกเป็นของเราค่ะ แต่ไม่ใช่ของเราคนเดียว สู้ๆนะคะ อย่ายอมแพ้
19 กันยายน 2549 09:22 น. - comment id 607380
ยังดีที่ยิ้มได้
19 กันยายน 2549 09:31 น. - comment id 607386
ถ้าโลกไม่ใช่ของเราอย่างที่ว่า .. จะแบกมันไว้ทำมายเล้า .. ..
19 กันยายน 2549 10:25 น. - comment id 607410
แวะมาปลอบ รักษารอยร้าวของหัวใจนะ
19 กันยายน 2549 11:04 น. - comment id 607439
เป็นกำลังใจให้ค่ะ...
19 กันยายน 2549 11:38 น. - comment id 607460
บางสิ่งบางอย่างระบายในการร้องเพลงย่อม บรรเทาได้จริงๆนะยายกระต่ายน้อย แก้วประเสริฐ.
19 กันยายน 2549 11:51 น. - comment id 607467
เป็นอารายไปอีกแล้วน้อกระต่ายน้อย ทุกข์ใจอันใดฤๅ บอกกล่าวกันได้ไหม
19 กันยายน 2549 12:43 น. - comment id 607498
มาถามข่าว.. มีอะไรผิดปกติหนอ
19 กันยายน 2549 13:02 น. - comment id 607509
แวะมาทักทาย กระต่ายน้อย ผู้รอคอย หลงคอย ภาพมายา ด้วยรักและระลึกถึง จากพี่
19 กันยายน 2549 13:42 น. - comment id 607517
ย้อนมาฝากเพลงให้ตามคำของับ อิอิ
20 กันยายน 2549 11:01 น. - comment id 607522
ภาพวันหน้าหนทางสว่างรอ อย่าเพิ่งท้อ...เริ่งก้าวอย่างห้าวหาญ ลืมความรู้สึกของใจที่ร้าวราน แล้วก้าวผ่าน...ภาพมายาที่ลวงใจ.. มีเรื่องราวหลายหลากมากปัญหา สุดไขว่คว้าเจ็บจนเกินทนไหว สุดร้าวลึกเจ็บหน่วงทุกห้วงใจ ฝืนอยุ่ได้เพราะรอยยิ้มปริ่มน้ำตา สวัสดีค่ะ...แมงกุดจี่...
19 กันยายน 2549 14:08 น. - comment id 607527
19 กันยายน 2549 15:47 น. - comment id 607563
สวัสดีค่ะคุณกระต่าย.... หากเป็นภาพมายาก็ขอให้เป็นมายา แห่งความสุขดีกว่าค่ะ :-- \"มอบกำลังใจให้คุณเสมอนะค่.\" MISS YOU
19 กันยายน 2549 15:52 น. - comment id 607566
คิดถึงนะคะ
19 กันยายน 2549 16:25 น. - comment id 607587
พี่ขอเป้นคนซับน้ำตานะค่ะ มามะ จุ๊บๆๆๆ
19 กันยายน 2549 16:53 น. - comment id 607601
หากตะวันส่องแสงแรงยามเช้า พี่ก็เข้าหลบเร้นใต้เงาไม้ ธารธรรมโย่งสายไย แฝงเงาใจใฝ่เห็นเร้นร้อนแรง สายลำธารซ่านซึ่งไร้มายา หมู่วิหคนกกาพาหลบแสง แฝงความสุขระเรื่อไม่เปลี่ยนแปลง มิแอบแฝงมายาพาระทม พี่กระต่ายค่ะทางเลือกเรามีนี่ค่ะ
19 กันยายน 2549 16:59 น. - comment id 607603
แรงบันดาลที่ยิ่งใหญ่ ...ส่วนมากผลักดันมาจากความทุกข์นะ
19 กันยายน 2549 19:24 น. - comment id 607649
ในหลายครั้งแสแสร้งแกล้งหัวเราะ แต่ใจเพาะบ่มเศร้าเฝ้าปัญหา ยิ่งกว่านั้นความช้ำชอกตอกอุรา จนน้ำตาเล่อล้นท้นหัวใจ คนเรามีหลากหลายอารมณ์ค่ะ อิอิ
20 กันยายน 2549 10:22 น. - comment id 607806
เพราะชีวิตคือบทเรียนเพียรฝึกฝน รู้อดทนทำใจให้เข้มแข็ง ยิ้มสู้โลกภายนอกหลอกแสดง ในใจแล้งแห้งโหยสุดโรยรา เพราะใจโหยโรยแรงแสนชอกช้ำ บางเรื่องย้ำเตือนติดกับปัญหา เจ็บปวดพร่าทุกร้าวทุกคราวครา เหนือยนักหนากับชีวิตคิดแล้ว...ท้อ... สวัสดีค่ะคุณ...เลอฌาลย์..
20 กันยายน 2549 11:07 น. - comment id 607808
ภาพมายาสดใสแต่...ใจร้าว... เจ็บเหน็บหนาวแสร้งยิ้มปริ่มแก้มใส สักวันจะยิ้มทั้งหน้าจะจิตใจ ฉันจะทำให้ได้ในสักวัน ถึงวันนี้มีทุกข์และแสนท้อ น้ำตาคลอหมดวันที่วันใฝ่ ยังยิ้มปั้นตาสวยสดใน เจ้บเพียงไหนสู้จนทนกล้ำกลืน สวัสดีค่ะพี่กานต์
20 กันยายน 2549 11:13 น. - comment id 607809
ยิ้มได้ทั้งน้ำตาไงค่ะพี่แทน งั้นต่ายให้กี้แบกแทนแล้วกันอิๆ...หรือกี้มาอุ้มต่ายที...ขี้เกียจเดิน...ได้ป่ะ.. พี่กฤษ์เอากาวตราช้างมาด้วยน่ะค่ะจะได้แปะสนิท
20 กันยายน 2549 11:36 น. - comment id 607811
สวัสดีค่ะ...คุณกุหลาบขาวขอบคุณที่แวะมาค่ะ สวัสดีค่ะคุณลุง...กระต่ายใช้วิธีทำงานเยอะๆค่ะให้ยุ่งเข้าไว้ สวัสดีค่ะเชาว...ขอบคุณค่ะที่แวะมา สวัสดีค่ะครูใหญ่...คิดถึงผ้าขาวม้าค่ะว่าเมื่อไรจะได้สักที
20 กันยายน 2549 12:02 น. - comment id 607817
ขอบคุณค่ะคุณกุหลาบขาว สวัสดีค่ะ...พี่เอ๋...ขอบคุณในหลายๆๆอย่างค่ะ มารักกำลังใจจากคุณค่ะคุณลิลลี่ขาว
20 กันยายน 2549 12:06 น. - comment id 607819
สวัสดีค่ะ....พี่ทิกิที่แวะมา.... คิดถึงเยาว์เหมือนกันค่ะ ดีจ๊ะพี่ไอซ์...กาต่ายแถมให้...จุ๊บ..2..แก้ม...
20 กันยายน 2549 12:12 น. - comment id 607820
สวัสดีค่ะพี่ทิกิ...ขอบคุณที่แวะมาค่ะ
20 กันยายน 2549 12:18 น. - comment id 607824
หากตะวันส่องแสงแรงยามเช้า พี่ก็เข้าหลบเร้นใต้เงาไม้ ธารธรรมโย่งสายไย แฝงเงาใจใฝ่เห็นเร้นร้อนแรง สายลำธารซ่านซึ่งไร้มายา หมู่วิหคนกกาพาหลบแสง แฝงความสุขระเรื่อไม่เปลี่ยนแปลง มิแอบแฝงมายาพาระทม แหมๆๆเจ้าดอกบัวตัวดี...ไอเดียดีน่ะจ๊ะเราน่ะ...ให้ทางเลือกมีกาต่าย...ทำมาหลายๆๆทางหน่อยสิค่ะ
20 กันยายน 2549 12:31 น. - comment id 607827
ตะวันส่องแสงแรงยามเช้า พี่ก็เข้าหลบเร้นใต้เงาไม้ ธารธรรมโย่งสายไย แฝงเงาใจใฝ่เห็นเร้นร้อนแรง สายลำธารซ่านซึ่งไร้มายา หมู่วิหคนกกาพาหลบแสง แฝงความสุขระเรื่อไม่เปลี่ยนแปลง มิแอบแฝงมายาพาระทม คงต้องหลบใต้เงาทั้งเช้าค่ำ กลัวทุกข์ซ้ำหมองไหม้ให้ขื่นขม รอยอาลัยมาร้าวร้านพาลระบม โศรกเศร้าตรมโศกีที่เดียวดาย กี่ทางเลือกสุดแต่ใจแอบนึก ความรุ้สึกเยาะเหย้ยเหวยปัญหา มีมาก็แก้ไขไม่นำพา พอสิ้นค่าลมหายใจก็หายกัน
20 กันยายน 2549 12:33 น. - comment id 607828
สวัสดีค่ะ...คุณก้าวที่กล้า....ปัญหา...คือปัญหา...ทุกข์คือทุกข์...สิ้นทุกข์คงมีความสุขค่ะ...ขอบคุณที่แวะมา...
20 กันยายน 2549 12:39 น. - comment id 607831
ในหลายครั้งแสแสร้งแกล้งหัวเราะ แต่ใจเพาะบ่มเศร้าเฝ้าปัญหา ยิ่งกว่านั้นความช้ำชอกตอกอุรา จนน้ำตาเล่อล้นท้นหัวใจ มีเรื่องราวมากมายให้นึกคิด คอยย้ำติดตนเตือนต้องแก้ไข บางครั้งยากเจ็บจนต้องทนได้ ต้องทำใจกับความช้ำจนชาชิน สวัสดีค่ะคุณ...ผู้ญไร้เงา....
21 กันยายน 2549 00:50 น. - comment id 608002
แหมคุณกระต่ายคับ อย่าเพิ่งท้อแท้กับความรักชิคับ มันคงตอ้งมีสักวันที่คุณจะได้รู้จักคำว่า รักแท้ มันไม่ได้อยู่ไกลจากตัวคุณเลย มองทะเลมีแสงจันทร์นวนจวนใจ แต่ทำไมในวันนี้จึงไม่มีเธอ กับจันทร์ที่เป็นใจทอแสงรำไรลงมา ล้ำคุณค่ากับผิวน้ำทะเล และที่ใครใครว่าจันทร์อยู่สูง ก็สูงขึ้นไปไกลจนหลับตา แต่ก็ยังทอแสงลงมาได้ และที่ใครใครว่าเธออยู่บนที่สูง สูงเสียจนมีคนตอ้งท้อใจ จนต้องร้องไห้ไกลเหลือเกิน เอื้อมไปก็ไม่ถึงเพียงได้คิดคำนึง คงเป็นซึ่งที่ได้มีเธอเคียงข้าง จะคอยเป็นกำลังใจเธอเสมอ และจะอยู่ตรงนี้เพื่อเธอ ยิ้มให้ตัวเองบ้างน่ะ