เงาฉันคือ....เพื่อนแท้

ศิลปินป่า

โลกนี้มิใช่อยู่เพียง....หนึ่งด้อยมณีนางแท้
แร่ธาตุผันแปร....ล้วนหนึ่ง...มณีนางสร้าง
ตันตนเราล้วนหนึ่ง...ประดุจเงาครอบกาย
...ภพหล้านี้มิใช่...มีหงส์ทองเดียวเลย
กาดำเจ้าของล้วนครอง...ชีพด้วย..
เมาสมมุติโลกเหว่ยทรนง...จองหอง..
น้ำใจมิตรม้วย....โลกล้วนแลดับ
.......โลกนี้เป็นของเจ้า...คนเดียวเพียงนั้นหรือ
.....คนอื่นล้วนคือ...เงาสมมุติที่สร้างฤาไฉน
.....มนุษย์ล้วนกำหนดสร้าง......เฉกเช่นเงาเสมือน
....ประหนึ่ง...ข้ารับใช้ที่ซื่อสัตย์มิสามารถยึดครองถึงห้วงอารมณ์ก็..เพียงนั้น
....แสงกระทบยามแดดแผดกัดสัมผัสหนังไร้แม่
....แสงกระทบสาดส่องผ่านร่าง...ก่อเกิดกำเนิดชาติเพียงร่างๆหนึ่ง..
...ถ้ามองอย่างรู้สึก...เราจะรู้สึกเสมือน...เป็นร่างที่น้อมเคารพผู้ที่ให้กำเนิดเสมอ
......เงาลางลาง....ร่างตะคุ่มๆเดินตามผู้เป็นเจ้าของ...อย่างผู้ที่ด้อยประหนึ่งปัญญา
....หากแม้นพึงพินิจมองตามที่สายตาอันด้อยเขลากับสมองใบกลวงของข้าผู้น้อยปัญญา...นี้แล้ว
ท่านเคยรู้สึกไหมว่า....จะมีใครที่เฝ้าติดตามตัวท่านเสมอเหมือนเงา...
ผู้ที่จงรักภักดี...แม้ในยามที่ไม่มีใครเลยสักคน....
ในบางเวลาเจ้าก็มักจะหายไปกับความขุ่นมัวของขอบฟ้ากว้างชะเลเขียว
จะมักจะเดินทางร่วมไปกับฟ้า
ไปกับจันทราในยามที่คืนมืดมิด....ประดุจหนึ่งของหัวใจคน
ในยามที่อ้างว้างว่างเปล่า...หัวใจมันมักร้องไห้....ทั้งที่รอยยิ้มภายนอกบ่งบอกถึงความร่าเริงความสุข
ยิ้มในใจยังจะสุขเงียบๆที่มีบางสิ่งบางอย่างมากระทบอารมณ์ที่กำลัง...คิดถึง
เงยหน้ามองฟ้า...วันนี้ฟ้าหม่นจันทราสีหมองๆ....ทำไมนะ
เจ้าไม่ยิ้มไม่ชะโงกลงมามอง.....เงาที่ต้อยต่ำอย่างข้าสักคืน
.........พลีหัวใจดวงนี้นิ่ง.........ถวายโลก
.....ลืมเหงาลืมโศก....จะสร้างสรร...เพื่อดับร้อน
....แรงใจดวงนี้พลีแสวงสวรรค์......ถวายโลก
.....หอมโศกสูบทุกข์....สะท้อน....เสพสู่ห้วงสวรรค์...
...จะเอาอะไรในโลกนี้ที่เป็นของเจ้า...
....หวังหยิบเพียงดาวหรือเดือนเพียงนั้นหรือ
....ธาตุแท้แห่งอนูเราคือ...ความโลภะกามาฤาไฉน
....อยากได้ไว้ทำไมดวงเดือน....มันเสมือนป่าช้ารกชัฎที่กว้างใหญ่
...เอื้อมมือแล้วหมายมุ่งสิ่งใด....รกหัวใจเสมือนขยะปฎิกูลอารมณ์
....ปลงตกคิดจะนับราคาแก้วแหวนเงินทอง...ล้วนของจักรวาลกำหนดเหมือน
...หากแม้นยึดได้ทุกดวงดาว...หยิบสัมผัสฟากฟ้าล้วนเราเป็นเจ้าของ...
....หลงครอบงำเอกสิทธิ์ครองครอบ...กอบได้มือเดียวแค่นั้นหรือ
.......ปรารถนาสิ่งใดในพิภพ...จบอุดมคติที่ใหญ่หลวง
มิได้อยู่เพียงมีมารยาที่หลอกลวง....จมแต่ในห้วงสามานย์
เรียนรู้อะไรในชาติหนึ่ง....ปรัชญาสอนตน.....เสมอเงา....
...................ผู้ที่คอยติดตามโดยมิเคยปริปากบ่นสักคำ......ถึงแม้นจะยากลำบากเพียงใด
...........เจ้าคือเพื่อนแท้......ในยามที่ข้ามิมีใครเสมอ...เพื่อนยาก