ไออุ่นของ....น้ำค้าง

ศิลปินป่า

ท่ามกลางสายฝนค่ำคืนนี้
ไออุ่นที่มิเคยสัมผัส....เนิ่นนาน
มิตรภาพวางมือลงบนตักน้อยๆ...
ผายมือบ่งบอกถึงมิตรภาพที่อบอุ่น
รอยยิ้ม...ไออุ่นสัมผัสจากมายาอักษร
รัญจวนหอมจรุง...ชื่นกมล
เพียงรอยยิ้ม...เอียงๆมุมปากเมมประหนึ่ง
ใช้ความคิด
....เสียงสายฝนสาดกระทบโสตประสาท
....ท่ามกลางความเงียบเหงาในค่ำคืนนี้
.......ฝนหยดรินหยาดร่วงริน..เสมือนหนึ่ง
.....น้อมรับ...มิตรภาพ
บางทีนะ........ในท่ามกลางเสียงแห่งความสับสน
ของ...ห้วงอารมณ์...
มันมักจะมีรอยยิ้ม....ที่หลบมุมรอกำลังใจ
แม้นว่า....เป็นแสงวับแววที่...ส่องมาเพียงนิด..
จาก..หลืบมุม..ของอารมณ์...ที่มี...ปรารถนา
มันรู้สึก...มีค่า...ประหนึ่ง...ได้สูดอากาศที่ที่บริสุทธิ์ใสสะอาด...มิปาน
บางครั้งนะ.....ในสมองที่ด้อยเขลาอันน้อยนิดใบนี้....ประสงค์พึงหวังเพียงมี...
แค่...วิญญาณแก้ว...ที่รอเพ่งความเป็นไป...ของอารมณ์ตน
ท่ามความเหน็บหนาว...อ้างว้าง...ของยอดหญ้า...
รอเพียงเสพสัมผัสไออุ่น...จากแสงตะวันฉายสาดส่องกระทบเสมอ...
เวลา....นาที....นับค่าประมาณมิเคยได้เลยสักครั้ง
มันเป็นเพียงความหวัง...ที่ยอดหญ้ารอคอยเสมอ
ยาวนาน....เนิ่นนาน...เพียงใด...ยืนเชิดชูคอรอความตระหง่านของแสงตะวันเสมอ
..........มิวาย.......
ความหวัง....มิเคยสิ้นในเมื่อมีศรัทธาตน...
ความรู้สึก.......มิเคยสิ้นถ้ามีกำลังใจ...
ความสูญเสีย....มองและอยู่อย่างเข้าใจในโลก...แลความเป็นไป
ความเหงา.........มิควรทิ้งไปให้ห่างกาย...ในยามที่ไม่มีใครเลย
บางสิ่งบางอย่างมิใช่สิ่งที่จะเอ่ย...หรือกลั่นจากใจ
มันมีเพียงความอาวรณ์ถวิลวายเสมอ....ฉันใดก็ฉันนั้น
ตัวฉัน.........มันเป็นแค่อนูธาตุ.........ของความรู้สึก.......ในคืนที่ฝนหลั่ง..
......ชะโลมแผ่นดินแม่...ค่ำคืนนี้....
....ขอบคุณไออุ่นของมิตรภาพ
.....ขอบคุณไออุ่นที่สัมผัสด้วย...ความว่างเปล่า...
....ขอบคุณ...จริงๆสำหรับมิตรภาพที่ไร้พรหมแดนครับ