ข้าพเจ้าคือทารก.ศิลปิน.กวี.นักเขียน

ศิลป์กีรติ ว่าโร๊ะ

ข้าพเจ้าขณะนี้เพิ่งกำลังหัดคลาน  ข้าพเจ้ายังพูดไม่เป็นแต่คาดว่าอีกไม่นานข้าพเจ้าจะได้หัดพูด ข้าพเจ้าคงได้หัดเดิน ข้าพเจ้าคงได้หัดเขียนหัดอ่านหนังสือ และต้องมีพลาดเป็นแน่แท้ หากข้าพเจ้าไม่ท้อแท้และท้อถอยไปเสียก่อน ข้าพเจ้าคงคลานได้คล่องแคล่ว ข้าพเจ้าคงจะไม่เป็นใบ้พอจะพูดเป็น และข้าพเจ้าคงจะได้เดินอย่างคนปกติหากข้าพเจ้าไม่พิกลพิการไปเสียก่อน  ข้าพเจ้าคงเขียนอ่านหนังสือเป็น ก็ข้าพเจ้ายังคงเป็นเพียงแค่เด็กทารกเท่านั้น
              นั่นคือการเปรียบเทียบเท่านั้นหาได้เป็นความจริงไม่  ข้าพเจ้าไม่ได้เป็นเด็กทารกที่เพิ่งกำลังหัดคลาน  ข้าพเจ้าไม่ใช่เด็กทารกเพิ่งเรียนรู้การพูด 
ข้าพเจ้าหาใช่เด็กทารกที่เพิ่งหัดเดิน หัดเขียนหัดอ่านหนังสือ ทุกอย่างข้างต้นคือการเปรียบเทียบ
              ความจริงก็คือว่าข้าพเจ้าขณะนี้ก็เหมือนทารกน้อยเพิ่งคลอดออกจากครรถ์ของแม่ ยังดื่มนมแม่อยู่ ยังร้องไห้งอแง อีกไม่นานคงหัดคลาน  หัดพูด  หัดเดิน หัดเขียนอ่านหนังสือ และยังต้องเรียนรู้โลกอีกเยอะ
ก็เหมือนกับวงการวงการวรรณศิลป์และศิลปะนั่นแหละ  ข้าพเจ้าคือทารกน้อย
ยังจับผิดจับถูกอยู่   เรียนรู้ที่จะล้มแล้วลุก ลุกแล้วล้ม  หนทางข้างหน้ายังอีกไกลหลายล้านหมื่นลี้   ในศิลปะภพนี้หากรักที่จะเดินทางสายนี้ยังมีบทเรียนมากมายที่จะเรียนรู้   คำภีร์ศิลป์กวียังเป็นที่ต้องการของเหล่าผู้อยากจะเป็นศิลปินกวีและนักเขียนแท้จริงเหล่าจอมนักเขียนและจอมกวีได้บอกไว้ว่าอยู่ในใจของเราเองจงหามันให้พบ
               ข้าพเจ้าคือทารกศิลปิน  เกิดมาในจังหวัดชายแดนใต้สุดของประเทศ  ครอบครัวธรรมดาชั้นรากหญ้า  อิสลามคือศาสนาแห่งข้าพเจ้าที่โดนดูถูกว่าเป็นพวกผู้ก่อการร้าย จากยิว คริสเตียนและชาวโลก  หาว่าเป็นตัวปัญหา ณ.ปัจจุบันนี้
บิดาข้าพเจ้าหาได้เป็นนักเขียนกวีไม่  มารดาข้าพเจ้าก็ไม่ได้เป็นศิลปินแขนงไหน   บิดามารดาข้าพเจ้าเป็นเพียงชาวสวนยางพารา  และเป็นชาวนา
ข้าพเจ้าลูกชาวสวนยางพารา ลูกชาวนา  โชคดีที่ได้เดินทางไปเรื่อย  ได้ศึกษาค้นหาค้นคว้าวิชา  ข้าพเจ้าได้แต่เพียงหวังว่าทารกกวีนักเขียนผู้นี้จะได้เป็นศิลปินจริงๆซะทีในวันหนึ่ง