ฉันผู้ล่ามโซ่ตรวนกักขังตัวเองไว้และต้องการปลดปล่อยสู่อิสระ

ศิลป์กีรติ ว่าโร๊ะ

บ่อยครั้งเหลือเกินที่ฉันรู้สึกว่างเปล่า บ่อยครั้งวังเวงเว้งว้างเปลี่ยวเหงา
ปล่อยใจให้ลอยไปกับสายลมแผ่วเบา เหมือนตัวเองไร้ตัวตนอยู่ในโลก
เหมือนไม่มีร่างกายจับต้องไม่ได้ ออกจะลึกลับ ซับซ้อนยากหยั่งเข้าไปถึง
เป็นความขัดแย้งในใจค่อนข้างสับสน ดิ้นรนทรมานอยู่ในความคิดจิตสำนึก
หลายครั้งเหมือนกันฉันพูดกับตัวเอง หัวเราะยิ้ม หน้าเศร้าเสียใจอยู่คนเดียว
นึกว่าตัวเองเป็นบ้าไปแล้วเหมือนกัน สติเสียพูดจาอะไรคนเดียวอยู่ได้
เสียงเพรียกจากส่วนลึกของหัวใจ อยากได้ความสนใจ ความสำคัญ ความรัก
อยากได้ไออุ่นจากความรู้สึก  ร้องเรียกหา พลางสายตาเหม่อลอย
ไม่รู้จะมีใครสักกี่คนที่เป็นเหมือนฉัน มันคงน้อยมากจนไม่อาจเจอ
อาจไม่หลงเหลือใครเลยก็เป็นได้  หรืออาจจะเหลืออยู่แต่เธอคงไม่สนใจ
ไม่ง่ายเลย อยู่คนเดียวมาโด่ๆ  เป็นเพราะรักสันโดษเกินไปหรือ
มีโลกส่วนตัวมากเกินไปไหม  นิ่งๆ เงียบๆ ใบหน้าปิดบังความรู้สึก
ไม่มีอะไรวันนี้ฉันแค่อยากปลดปล่อยตัวเอง ก็ตัวฉันเองนี่แหละได้พันธนาการตัวเองไว้ ฉันล่ามโซ่ตรวนและกักขังตัวเองไว้ ให้อยู่ในความเหงาความเศร้า
ขังตัวเองเอาไว้ในห้องมืดมิดโดยที่การปฏิบัติเหล่านั้นฉันกระทำไปด้วยไม่รู้ตัวเองเลยสักนิด  สติสัมปชัญญะฉันได้กลับมาแล้ว คงจะถึงเวลาเสียทีที่จะปลดตัวเองจากโซ่ตรวนพันธนาการ ปล่อยตัวเองจากการกักขัง เดินทางออกไปสู่โลกกว้างด้วยเสรีและอิสระภาพ