นิ ร า ศ นุ ช....!

พุด

ขวัญพลีรจนา
ด้วยหยาดน้ำตาแห่งศรัทธารัก
ที่แสนยิ่งใหญ่โศกซึ้งสะเทือนใจ
อย่างที่สุดแล้ว..ค่ะ
จากใจ..
ถึง...
จิตวิญญาณอันแสนไสว*ดั่งมณีดวงเพชรกล้า*
ของ
 พ.อ.สุทธิศักดิ์ ประเสริฐศรี  

และ
แด่*นายทหาร..นักรบไทยผู้กล้า..*ทุกท่านทุกนาย
ที่ได้ยอมพลีร่าง..ตราบสิ้นชีพวาย
เพื่อ...ถวายความจงรักภักดีและ
เพื่อ*แผ่นดินแม่มาตุภูมิแห่งเรา*นี้
ให้เราแสนภาคภูมิใจ..
และ
ขอเทิดเกียรติพลีดวงจิตแด่ทุกดวงใจ
ด้วย
ความศรัทธาคารวะอย่างสูงสุด
ขอ...
ตั้งจิตดวงใสเศร้า
น้อมใจน้อมเกล้าสวดมนต์อธิษฐานภาวนา
กราบกราน..
วอนให้...
ปวงเทวาเทวัญบนสรรค์ชั้นฟ้า
ได้โปรดเมตตาจงได้มารับ
*ทุกดวงวิญญญานแห่งยอดนักรบผู้หาญกล้า*
ไปสถิตสถาวรยังแดนฝันสวรรค์สรวง
อย่าได้ห่วงอาวรณ์อาลัย..
และ
จงหลับสนิทในนิทรา  หลับฝันดี...นะคะ...
ยอดทหาร..ยอดคน 
ยอดสุภาพบรุษอาชาไนยหัวใจไทหัวใจทองผู้ยิ่งใหญ่
คนดี  ในดวงใจ..ของไทยทุกดวง..!
........................


http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song492.html
รักอย่ารู้คลาย
จำ พรากจากขวัญดวงใจ
ต่อนี้ไป ใครเล่าจะโลมสมร
โอ้ใคร จะคอยพัดให้คลายร้อน
โอ้ใครเขาจะร้องกลอน
กล่อมเจ้าให้นอน ฝันดี
ใคร เล่าโลมเล้าเอาใจ
ห่างน้องไป ใจห่วง นวลฉวี
ไม่ควร โศกตรมให้เสื่อมราศี
เมื่อยามน้องโศกฤดี
ก็เหมือนทรวงพี่แหลกลาญ
จาก น้อง ไป ทั้งที
ขวัญพี่คงหาย
ถ้าแม้นมิได้จูบลานงคราญ
จูบ ฝัง ใจ ฝากไว้ เป็นพยาน
เมื่อยามพี่ไปไกลบ้าน
รักอย่าราญ สลาย
ลา ก่อนลาแล้วกานดา
ห่างน้องมา ยังห่วงอาลัยไม่หาย
กี่วัน กี่เดือนรักอย่าสลาย
กี่ปีรักอย่ารู้คลาย
อย่ารู้วันหน่าย จากกัน
ลา ก่อนลาแล้วกานดา
ห่างน้องมา ยังห่วงอาลัยไม่หาย
กี่วัน กี่เดือนรักอย่าสลาย
กี่ปีรักอย่ารู้คลาย
อย่ารู้วันหน่าย จากกัน... 
 
  

...................


ผม..กำลังนั่งทอดตาดูทัศนียภาพชานทุ่งบึงบัวแถวอยุธยา
ในรถแวนคันใหญ่
ที่กำลังพาผมไกลออกไปจากกรุงเทพทุกทีๆ
สายฝน..
เริ่มพรมสาย..พรายตกต้องกระหน่ำ..ณ ภายนอกรถ
ทำให้เกิดเป็นม่านหมอกมัวสลัวเลือนลางไปทั่ว
หาก..
ไยเล่า..
ยิ่งทำให้หัวใจผมยิ่งแสนอ่อนหวานระรัวด้วยฤทธิ์รัก
ที่แสนอ่อนโยนเป็นยิ่งนักแล้ว
ในท่ามเงางามรายรอบที่ดูเทาทึมไปทุกทิศทาง


ผม...หลับตา..
พลาง..
ภาพใบหน้านวล *นางในคะนึง* พลันลอยวนมาเวียน
ภาพ..ใบหน้านวลเนียน..ราวสีงาช้าง
ภาพฝันสล้าง ที่แสนกระจ่างใจในมโนนึก
ภาพดวงตากลมโตล้ำลึกราวนิลมณีใสพิสุทธิ์
ที่ให้ความนิ่งงันสงบงาม
ราวสยบหยุดผู้ชายสิ้นทั้งหล้าโลกได้
คล้ายทอดลงมา ทายทัก
ด้วยพลังรักเร้นลับ..
เสมือนเสมอ..จะสะกดจิตสะกดใจ
ให้ทุกชีวิตหลงใหลในมนตรามายาเสน่หา
อยาก...
ทะนุถนอมแนบชิด
สนิทเนาในเงื้อมเงาใจเธอไปตราบชั่วกาล
ภาพ..ที่แสนหวาน
และกระซิบบอกผมได้เสมอเสมือนมีชีวิต
ให้ผมพบพิษสวาทหวามเสน่หา
อยากรักเธอ รักเธอ เพียงผู้เดียว..หนึ่งเดียว...!


ใจดวงดายเดียวเปลี่ยวเหงามานานปี
กับ..
โลกแล้งไร้นี้..
ที่ยิ่งหมุนวน..
พาให้หัวใจมนุษย์ยิ่งมืดมนมืดบอดเป็นยิ่งนัก
 ด้วย
ขาดความรักความเข้าใจ
อภัยเมตตา 
การโอบเอื้อแบ่งปัน ปันดี ปันพลี
มีแต่จะทำร้ายห้ำหั่น 
แย่งชิงกัน เพื่อความเป็นใหญ่
ซึ่งแท้แล้วไซร้...
ใช่..!เพื่ออุดมการณ์ ฤาก็หาไม่...
หากคือ การทำลายล้าง
อย่างโหดเหี้ยม ทารุณ ยิ่งกว่า..คนป่า..สัตว์ป่า
จุดจบ...
ที่แสนพบความปวดปร่า
พบเพียงหยาดน้ำตาและความรานร้าวเศร้าใจ 
โศกสะเทือนใจไปทุกหย่อมหญ้า
หาใช่...ความสุขสงบร่มเย็นเป็นสุขที่แท้จริงไม่
ผมอยากร้องไห้กับข่าวที่ได้รับทราบจากทางวิทยุ
ที่กำลังพาให้บ้านเมืองคุกรุ่นด้วยควันไฟจากปลายปืนสงคราม..


ยามนี้ นาทีนี้
ผม..สะอื้นในหัวอกหัวใจ
พลี..
มอบให้..ชาติบ้านเมืองที่ผมแสนห่วงใย
ด้วยน้ำตาแห่งหัวใจดวงเข้มแข็งนี้
ที่ยากยิ่งที่ใครจะหยั่งเห็น


ทุกอณูหัวใจผมเต้นด้วยความรัก
และ..รัก รัก
หาก..ทว่า..รักที่แสนยิ่งใหญ่นัก
ของมวลมนุษยชาติ
คือ..
ความรักชาติ รักแผ่นดิน 
รักที่...
จะยอมทุกข์เทวษถวิล
ยอม..
พลีสิ้นแม้นเลือดเนื้อ จิตวิญญาณ
เมื่อ..
ถึงยามต้องปกบ้านป้องเมือง..!


ผม..กำลังคิดย้อนนึกรำลึกไปถึง
อดีตอันเรืองรุ่งแห่งกรุงศรีอยุธยา
ราว..
มีเสียงเสภาร่ายขับกล่อมมาบรรเลง
ให้หัวใจผมยิ่งเงียบเหงาวังเวงดั่ง
กลัวเพรงกรรมจะย้ำรอย...มาเยือนอีกครา...


และ...
ราวดวงหน้า คนดี*สไบนวลสไบนาง*ในปรารถนา
ลอยมา..
กับฟ้ากว้าง..
พลาง...หลั่งน้ำตาราวหยาดเพชรพราย
วอนสังเวยให้...โลกย์หล้าแลฟ้าดิน...
ได้...บันดาลดล....
ให้...
ทุกดวงกมลคนไทยได้รู้รักสามัคคี ก่อนที่...จักสายเกิน...!!


นิราศนรินทร์
๑. ศรีสิทธิ์พิศาลภพ เลอหล้าลบล่มสวรรค์  จรรโลงโลกกว่ากว้าง 
แผนแผ่นผ้างเมืองเมรุ  ศรีอยุธเยนทร์แย้มฟ้า  แจกแสงจ้าเจิดจันทร์ 
เพียงรพิพรรณผ่องด้าว  ขุนหาญห้าวแหนบาท สระทุกข์ราษฎร์รอนเสี้ยน  
ส่ายเศิกเหลี้ยนล่งหล้า ราญราบหน้าเภริน เข็ญข่าวยินยอบตัว  
ควบค้อมหัวไหว้ละล้าว ทุกไทน้าวมาลย์น้อม ขอออกอ้อมมาอ่อน  
ผ่อนแผ่นดินให้ผาย  ขยายแผ่นฟ้าให้แผ้ว เลี้ยงทแกล้วให้กล้า 
พระยศไท้เทิดฟ้า  เฟื่องฟุ้งทศธรรม ท่านแฮ 


๒. อยุธยายศล่มแล้ว      ลอยสวรรค์ ลงฤา 
สิงหาสน์ปรางค์รัตน์บรร เจิดหล้า 
บุญเพรงพระหากสรรค์  ศาสน์รุ่ง เรืองแฮ 
บังอบายเบิกฟ้า              ฝึกฟื้นใจเมือง 
                              
๓.เรืองเรืองไตรรัตน์พ้น พันแสง 
รินรสพระธรรมแสดง ค่ำเช้า 
เจดีย์ระดะแซง เสียดยอด 
ยลยิ่งแสงแก้วเก้า  แก่นหล้าหลากสวรรค์ 
                              
๔. โบสถ์ระเบียงมรฑปพื้น ไพหาร 
ธรรมาสน์ศาลาลาน พระแผ้ว 
หอไตรระฆังขาน ภายค่ำ 
ไขประทีปโคมแก้ว ก่ำฟ้าเฟือนจันทร์ 
                              
๕. เสร็จสารพระยศซ้อง สรรเสริญ 
ไป่แจ่มใจจำเริญ ร่ำอ้าง 
ตราตรอมตระโมจเหิน หวนสวาท 
อกวะหวิวหวั่นร้าง รีบร้อนการณรงค์ 
                              
๖. แถลงปางบำราศห้อง  โหยครวญ 
เสนาะเสน่ห์กำสรวล สั่งแก้ว 
โอบองค์ผอูนอวล  ออกโอษฐ์ อรเอย 
ยามหนึ่งฤาแคล้วแคล้ว คลาดคล้ายขวบปี 
                              
๗. รอยบุญเราร่วมพ้อง  พบกัน 
บาปแบ่งสองทำทัน เท่าสร้าง 
เพรงพรากสัตว์จำผัน  พลัดคู่ เขาฤา 
บุญร่วมบาปจำร้าง นุชร้างเรียมไกล 
                              
๘. จำใจจากแม่เปลื้อง ปลิดอก อรเอย 
เยียวว่าแดเดียวยก แยกได้ 
สองซีกแล่งทรวงตก แตกภาค ออกแม่ 
ภาคพี่ไปหนึ่งไว้  แนบเนื้อนวลถนอม 
                              
 ๙. โอ้ศรีเสาวลักษณ์ล้ำ  แลโลม โลกเอย 
แม้ว่ามีกิ่งโพยม ยื่นหล้า 
แขวนขวัญนุชชูโฉม แมกเมฆ ไว้แม่ 
กีดบ่มีกิ่งฟ้า ฝากน้องนางเดียว 
                              
๑๐. โฉมควรจักฝากฟ้า  ฤาดิน ดีฤา 
เกรงเทพไท้ธรณินทร์  ลอบกล้ำ 
ฝากลมเลื่อนโฉมบิน บนเล่า นะแม่ 
ลมจะชายชักช้ำ ชอกเนื้อเรียมสงวน 
                              
๑๑. ฝากอุมาสมรแม่แล้  ลักษมี เล่านา 
ทราบสวยมภูวจักรี  เกลือกใกล้ 
เรียมคิดจบจนตรี โลกล่วง แล้วแม่ 
โฉมฝากใจแม่ได้ ยิ่งด้วยใครครอง 
                              
๑๒. บรรจถรณ์หมอนม่านมุ้ง เตียงสมร 
เตียงช่วยเตือนนุชนอน แท่นน้อง 
ฉุกโฉมแม่จักจร  จากม่าน มาแฮ 
ม่านอย่าเบิกบังห้อง  หับให้คอยหน 
...............................


โคลง
๑๓. สงสารเป็นห่วงให้ แหนขวัญ แม่ฮา 
ขวัญแม่สมบูรณ์จันทร์ แจ่มหน้า 
เกศีนี่นิลพรร โณภาส 
งามเงื่อนหางยูงฟ้า  ฝากเจ้าจงดี 
  ๑๔. เรียมจากจักเนิ่นน้อง  จงเนา นะแม่ 
ศรีสวัสดิ์เทอญเยาว์  อย่าอ้อน 
อำนาจสัตย์สองเรา คืนร่วม กันแม่ 
การณรงค์ราชการร้อน เร่งแล้วเรียมลา 
 ๑๕. ลงเรือเรือเคลื่อนคว้าง ขวัญลิ่ว แลแม่ 
ทรุดนั่งถอนใจปลิว  อกว้า 
เหลียวหลังพี่หวาดหวิว  ใจวาก 
แลสั่งสบหน้าหน้า  แม่หน้าเอ็นดู 
๑๖. ออกจากคลองขุดข้าม  ครรไล 
เรือวิ่งอกว้าใจ หวาดขว้ำ 
เด็ดแดดั่งเด็ดใย บัวแบ่ง มาแม่ 
จากแต่อกใจปล้ำ เปลี่ยนไว้ในนาง 
๑๗. บรรลุอาวาสแจ้ง เจ็บกาม 
แจ้งจากจงอาราม พระรู้ 
เวรานุเวรตาม ตัดสวาท แลฤา 
วานวัดแจ้งใจชู้  จากช้าสงวนโฉม 
 ๑๘. มาคลองบางกอกกลุ้ม  กลางใจ 
ฤาบ่กอกหนองใน อกช้ำ 
แสนโรคเท่าไรไร กอกรั่ว ราแม่ 
เจ็บรักแรมรสกล้ำ  กอกร้อยฤาคลาย 
  ๑๙. ชาวแพแผ่แง่ค้า  ขายของ 
แพรพัสตราตาดทอง เทศย้อม 
ระลึกสีสไบกรอง เครือมาศ แม่เฮย 
ซัดสอดสองสีห้อม ห่อหุ้มบัวบัง 
 ๒๐. วัดหงส์เหมราชร้าง รังถวาย นามแฮ 
เรียมนิราเรือนสาย  สวาทสร้อย 
หงส์ทรงสี่พักตร์ผาย พรหมโลก แลฤา 
จะสั่งสารนุชคล้อย  คลาดท้าวไป่ทัน 
  ๒๑. สังข์กระจายพี่จากเจ้า  จอมอนงค์ 
สังข์พระสี่กรทรง จักรแก้ว 
สรวมทิพย์สุธาสรง สายสวาท พี่เอย 
สังข์สระสมรจงแผ้ว  ผ่อนถ้าเรียมถึง 
 ๒๒. จากมามาลิ่วล้ำ ลำบาง 
บางยี่เรือราพลาง พี่พร้อง 
เรือแผงช่วยพานาง  เมียงม่าน มานา 
บางบ่รับคำคล้อง คล่าวน้ำตาคลอ 
 ๒๓. มาด่านด่านบ่ร้อง เรียกพัก พลเลย 
ตาหลิ่งตาเหลวปัก ปิดไว้ 
ตาเรียมหลั่งชลตัก ตวงย่าน 
ไฟด่านดับแดไหม้  มอดม้วยฤามี 
 ๒๔. นางนองชลน่านไล้ ลบบาง 
ไหลเล่ห์ชลลบปราง แม่คล้ำ 
แสนโศกสั่งสารปาง จากพี่ ปลอบแม่ 
นาสิกเรียมซับน้ำ เนตรหน้านางนอง 
............................


http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song275.html
  อยุธยาเมืองเก่า   มล.ขาบ กุลชร ณ.อยุธยา
อยุธยา เมืองเก่าของเราแต่ก่อน
จิตใจอาวรณ์ มาเล่า สู่กันฟัง
อยุธยา แต่ก่อน นี้ยัง
เป็นดังเมืองทอง ของพี่น้อง เผ่าพงศ์ไทย
เดี๋ยวนี้ ซิเป็นเมืองเก่า
ชาวไทยแสนเศร้า ถูกข้าศึกรุกราน
ชาวไทย ทุกคนหัวใจร้าวราน
ข้าศึกเผาผลาญ แหลกราญ วอดวาย
เราชน ชั้นหลังฟังแล้วเศร้าใจ
อนุสรณ์ เตือนให้ ชาวไทยคงมั่น
สมัครสมาน ร่วมใจกันสามัคคี
คงจะไม่มี ใครกล้า ราวีชาติไทย
อยุธยา เมืองเก่าของเราแต่ก่อน
จิตใจอาวรณ์ มาเล่า สู่กันฟัง
อยุธยา แต่ก่อน นี้ยัง
เป็นดังเมืองทอง ของพี่น้อง เผ่าพงศ์ไทย
เดี๋ยวนี้ ซิเป็น เมืองเก่า
ชาวไทยแสนเศร้า ถูกข้าศึกรุกราน
ชาวไทย ทุกคนหัวใจร้าวราน
ข้าศึกเผาผลาญ แหลกราญ วอดวาย
เราชน ชั้นหลังฟังแล้วเศร้าใจ
อนุสรณ์ เตือนให้ ชาวไทยคงมั่น
สมัครสมาน ร่วมใจกันสามัคคี
คงจะไม่มี ใครกล้า ราวีชาติไทย...
.............................................


http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song2313.html
นิราศนุช
ดวงฤดีพี่แสนตรม ระทมเศร้า
เงียบเหงาหงอย
ยามราตรีพี่หลงคอย คอยเจ้าเฝ้าฝันหา
น้องอยู่ไหน ไม่เห็นหน้า
หรือว่าอนงค์ หลงเพลินวิมาน
หรือใครซ่อนน้อง ไว้ไกลบ้าน
พี่ซานเที่ยวมอง หาน้องเนื้อนวล
ดวงฤทัยพี่ทุกข์ตรม ระบมเศร้า เฝ้าโหยหวล
ดวงกมลพี่ร้องครวญ ครวญเพรียก
เรียกโฉมศรี
ด้นดั้นหา น้อง พี่
ไม่มีสร่างซา นิทราไม่ลง
ถามมวลแมกไม้ ในไพรพง
แม้พบอนงค์ ช่วยกระซิบ มาบ้าง
พี่ค้นอนงค์เสียทั่วทิศา 
ตามหาแก้วตาจนทั่วทุกทาง
จนแสงรำไรฟ้าใกล้จะสาง
ไม่พบน้องนางพี่เศร้าฤดี
ถามดาวทั่วฟ้า นภา ทุกที่
ไม่มีร่างน้อง หมองดวงฤทัย
จนเสียงดุเหว่าร้องก้องไพรพฤกษ์
พี่นึกว่าเธอเพ้อเพรียกร้องไป
มองเห็นดวงดาววับวาวสดใส
พี่นึกว่าใช่ดวงเนตรของเธอ
พี่คอยผวา พาใจเก้อ
หลงครวญพร่ำเพ้อ ถึงเธอคนเดียว
เห็นจันทร์เคลื่อนคล้อย ลอยดวงเสี้ยว
คิดถึงรูปเรียว เล็บมือน้องนาง...
...................