ไม่มีสิ่งใดจะให้แม่ มีเพียงแต่ซากร่างที่ยังเห็น ไม่มีเงินทองของจำเป็น มีเพียงความลำเค็ญ...ขื่นเข็ญใจ กลับมาบ้านเราคราคราวนี้ หอบซากชีวีที่ผอมผ่าย มาซบแผ่นดินถิ่นเกิดกาย ซบตักอุ่นอายแห่งวัยเยาว์ สัมผัสมืองานอันกร้านหยาบ ที่เคยกำหราบยามลูกเขลา ที่เคยลูบไล้แผ่วเบา เมื่อครั้งวัยเยาว์...นานมา บัดนี้ลูกแพ้แล้วแม่เอ๋ย ก่อนเคยใฝ่ฝันนั้นหนา ผ่านเลยล่วงหลายเวลา ดังคนไร้ค่าคว้าลม... เขามองคนที่ภายนอก เอาความลวงหลอกเข้าห่ม ใส่หน้ากากเข้าหาสังคม นิยมวัตถุเงินทอง เขาไม่เห็นใจเราบ้างเลยแม่ มีแต่เหยียบหัวขึ้นจองหอง จิตใจช่างดำดั่งลำคลอง หยิ่งผยองเหยียดด่าว่าเราจน ฝ่าม่านน้ำตากลับมาบ้าน ใจดวงร้าวรานอันสับสน รอยแผลระกำเกี่ยว-นั้นเคี่ยวคน ให้กล้าแกร่งทุกแห่งหน บนทางธาร ขอหลับสนิทนิดหนึ่งเถิด เพื่อก่อเกิดพลังที่สร้างสาน ห่างบ้านห่างเรือนมาแสนนาน ขอพักเนาว์บ้าน....ที่ชานใจ บนรถไฟขบวน ที่แพ้พ่าย.....
17 สิงหาคม 2549 17:29 น. - comment id 598502
บทนี้เขียนไว้เมื่อครั้งวันแม่ปีที่แล้ว ด้วยอารมณ์อย่างนั้นจริงๆ มาปีนี้ กลับบ้านไปขอตังค์แม่เหมียนเดิม 555+
17 สิงหาคม 2549 17:41 น. - comment id 598507
คนที่เรามักนึกถึงเป็นคนสุดท้าย มักเป็นคนที่สำคัญที่สุดสำหรับเรานะ เป้นกำลังใจให้นะคะ
17 สิงหาคม 2549 18:31 น. - comment id 598523
คิดถึงแม่จัง...
17 สิงหาคม 2549 20:47 น. - comment id 598543
คริๆๆปิ๊กบ้านขอเงินแม่เหมียนเดิมเพิ่มเติม เด้กน้อยต่วยก่อหน่อง... แวะทักทายสบายดีเนาะ..
17 สิงหาคม 2549 22:08 น. - comment id 598562
แม่จ๋า ... วอนแม่ซับน้ำตาคราแพ้พ่าย สังคมข่มกดรันทดมิวาย ความเป็นตายภายใน ... เท่ากัน โลกที่มิเท่าเทียม เราได้แค่เจียมความใฝ่ฝัน ไขว่หาคว้าควานความแบ่งปัน แข่งขันจนมองไปไม่เห็นมี แม่จ๋า ... ลูกเห็นค่าหัวอกอุ่นเปี่ยมศักดิ์ศรี สอนให้พอเพียงเท่ายินดี เท่าที่ ดำรงได้ ในปัจจุบัน เพียงกลับมา ... น้ำตาท่วมใจได้เปลี่ยนผัน มาลัยวางไว้ข้างตักนั้น สื่อสิ่งตื้นตัน ... เท่าใจที่มี
18 สิงหาคม 2549 00:19 น. - comment id 598614
ขอบคุณทุกท่านที่ยังคิดถึงแม่
18 สิงหาคม 2549 15:45 น. - comment id 598893
ชานใจ...เสี้ยวอุ่นไอของตักแม่ ที่พักพิงอันเที่ยงแท้ ...งดงามค่ะ
24 กันยายน 2549 21:56 น. - comment id 608865
ไม่ได้แวะมาอ่านกวีแถวนี้นานแล้ว มาอ่านวันนี้รู้สึกดีจังแหะ น้องเรายังมีอุดมการณ์เหมือนเดิมนะ