ใส่ใจฉันบ้าง....... อย่าปล่อยให้ฉันอ้างว้าง...โหยหา จนฉัน...มีน้ำตา ไหลออกมาเวลาน้อยใจ ดูแลฉันบ้าง....... อย่าปล่อยให้อ้างว้าง...หวั่นไหว ฉันก็มี...หัวใจ ยิ้ม ร้องไห้ เป็นเช่นกัน ห่วงใยฉันบ้าง...... อย่าปล่อยให้อ้างว้าง...ไหวหวั่น เพราะฉันไม่เคยมีแม้สักวัน ที่จะลืมความสำคัญของคุณ
8 สิงหาคม 2549 11:11 น. - comment id 594464
แวะมาใส่ใจค่ะ
7 สิงหาคม 2549 22:28 น. - comment id 595588
ก็ใส่ใจอยู่ทุกวัน เพราะคนรักฉันคือเหล้า ไม่เคยปล่อยให้เธอเหงา ทุกค่ำเช้าเราก็เมามาย สบายดีนะที่รัก..........
7 สิงหาคม 2549 22:41 น. - comment id 595593
ไม่ค่อยสบายค่ะที่รัก หมอห้ามดื่ม อดเลย
7 สิงหาคม 2549 23:36 น. - comment id 595603
http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song161.html เพ้อ เห็นลมละเมอเพ้อหวาดผวา เห็น ฟ้า พะวงหลงโทษโกรธดิน เห็นสายน้ำหลาก สาดเซาะ แก่ง หิน เห็น พื้น ดิน แยก แตกเพราะถูกรอยไถ เห็นใบไม้ครวญหวนอยู่ริมธาร เห็น ศาล เพียงตาแล้วข้าปวดใจ เห็นแสงเดือนส่อง ยิ่งมอง ใจหาย เห็น เธอร้อง ไห้ ช้ำใจเพราะใครเขาทำ เธอ ช้ำใจเพราะถูกใครลวง บอกกับฉันอย่ามาหวง ใครลวงให้เธอชอกช้ำ บอกฉันสักหน่อย อย่าปล่อยให้ใจระกำ เธอร้องไห้เพราะใครเขาทำ เธอช้ำเพราะใครหรือเธอ เห็นเธอระทมขมขื่นตื้นตัน แล้ว ฉัน ยิ่งตรมขมขื่นกว่าเธอ ฟ้าสิ้นดินหล่น ขาดลม แรงเพ้อ หาก ใคร แกล้ง เธอ ฉันนี้ จะยอมตายแทน เห็นเธอระทมขมขื่นตื้นตัน แล้ว ฉัน ยิ่งตรมขมขื่นกว่าเธอ ฟ้าสิ้นดินหล่น ขาดลม แรงเพ้อ หาก ใคร แกล้ง เธอ ฉันนี้ จะยอมตายแทน... ด้วยความซึ้งใจในน้ำใจน้ำคำนะคะ
8 สิงหาคม 2549 00:14 น. - comment id 595610
มิเรียกร้อง ... ขอแค่หัวใจ หากไม่มีใจ ... ไม่เป็นไร ปล่อยฉันเถอะ อย่าไหวหวั่น ดูแลตัวเองตามทางก็แล้วกัน อย่าห่วงฉันหากเธอไร้หัวใจครอง หากไม่มีใจ ... ปล่อยเถอะให้ฉันอ้างว้างอย่างหม่นหมอง ซับน้ำตาอาบหน้าที่เอ่อนอง จะประคองตัวตนเพียงลำพัง หากไม่มีใจ ... อย่าฝืนได้ไหม? ใจฉันไม่มุ่งหวัง ขอเพียงได้หัวใจเธอมาประทัง ยามเหงาประดัง เท่านั้นพอ หากไม่มีใจ ... กายชิดใกล้ก็อ้างว้างเกินกว่าขอ เธอจากลาดีกว่าปล่อยใครคอยรอ หากจะท้อเพียงนิดน้อยค่อยจางไป ยิ่งใกล้ยิ่งเจ็บ ... ช่วยเก็บความหวังดีที่มีให้ หากแม้นหมดความโอบเอื้อไม่เหลือใย ช่วยห่างไกลจากฉัน ... ได้ไหมเธอ
8 สิงหาคม 2549 08:32 น. - comment id 595659
หายไปนาน..มาแนวนี้เลยนะ...
9 สิงหาคม 2549 09:54 น. - comment id 596122
แว่วระพึงเสียงเพรียกคำเรียกร้อง คนหม่นหมองใจช้ำพร่ำครวญหา มีเพียงรอยรันทดหยดน้ำตา กับเวลาที่เหลืออยู่คอยคู่ใจ