ระหว่างคืนเงียบงันอันเหน็บหนาว มวลหมู่ดาวพราวระยับประดับฟ้า จรัสแสงแข่งขันล้อมจันทรา เป็นความงามแห่งนภาที่น่ายล นั่นคือความคู่ควรที่บังเกิด เจียมตัวเถิดเศษดินถิ่นไพรสนฑ์ แค่จันทร์สาดแสงมาอย่าลืมตน หลงวังวนแหวกว่ายตะกายเดือน เจ้าเป็นแค่เศษดินที่สิ้นศักดิ์ แอบทึกทักจันทรามาเป็นเพื่อน ซ่อนหวังไว้ในฝันอันลางเลือน เผลอลืมเตือนว่านั่นเพียงฝันไป ต่อให้จันทร์ลดค่ามาใกล้ชิด เจ้าก็ไม่มีสิทธิ์จะอ่อนไหว จันทร์ควรคู่ดาราบนฟ้าไกล เป็นดินหมายเคียงจันทร์.. อย่าฝันเลย..
25 กรกฎาคม 2549 15:25 น. - comment id 592829
แต่นวลแสงแห่งจันทร์ยังสาดฉาย ที่พื้นรายดินดานผ่านเมฆเหงา ดินจึงนวลชวนมองทุกข์บรรเทา ขอแสงจันทร์โลมเคล้าให้ดินงาม. สวัสดีค่ะ ... คุณรวี นิชา บางที แสงนวลของแสงจันทร์ที่สาดพื้นดินก็ทำให้ชื่นใจในยามค่ำคืนได้เหมือนกันนะคะ : )
25 กรกฎาคม 2549 15:33 น. - comment id 592830
แม้ไร้สิทธิ์ คิดเฝ้า เป็นเจ้าของ แต่ขอมอง ด้วยสิทธิ์ คนคิดถึง เพียงแสงจันทร์ ส่องมา พารำพึง มันก็ซึ้ง สูงล้ำ สำหรับใจ
25 กรกฎาคม 2549 16:10 น. - comment id 592843
ถึงจะไม่มีใครเห็นคุณค่าของเรา แต่เราก็รู้นี่ค่ะว่าเรามีค่า อย่างน้อยก็ในความคิดของเรา แต่หากเรากลับเป็นคนที่ดูถูก คุณค่าของตัวเอง เห็นทีเราคงต้องปล่อยให้คนอื่น ๆ เห็นเราเป็นแค่เพียงเศษดินจริงๆแหละค่ะ แวะมาทักทายค่ะ
25 กรกฎาคม 2549 20:04 น. - comment id 592881
สวัสดี และยินดีที่ได้รู้จัก กลอนบทนี้ อ่านแล้วนึกภาพตามได้เลยค่ะ ชอบค่ะ
25 กรกฎาคม 2549 20:05 น. - comment id 592882
อะโห แต่งเก่งค่ะ โดนอย่างแรง.. นี่กะลังแต่งแนวนี้อยู่เหมือนกันค่ะ ฮือ ฮือ คิดไปแล้วเศร้าใจ แต่แต่งเพราะมากมายค่ะ ให้ดอกไม้เยอะ ๆ เลย
26 กรกฎาคม 2549 07:35 น. - comment id 592935
ตอนที่จะตั้งนามปากกา เคยลองใช้ชื่อนี้ค่ะ เพียงดิน สมตัวดีกานต์นะคะ... แต่วันนี้คุ้นเคยกับเพียงพลิ้วมากกว่าค่ะ ดินมีค่ามหาศาลค่ะ เป็นกำลังใจให้คุณเสมอค่ะ
26 กรกฎาคม 2549 17:44 น. - comment id 593067
ชอบบทกลอนที่คุณแต่งมากๆจะคอยเป็นกำลังใจให้ ติดตามผลงานคุณมาตลอด
27 กรกฎาคม 2549 09:13 น. - comment id 593198
ในความจริง ความต่ำต้อยและความสูงศักดิ์ เกิดขึ้นในส่วนของรู้สึกได้เสมอเสมอ... ค่าดินก็ทรงค่าในความเป็นดิน ค่าฟ้าก็สูงค่าในความเป็นฟ้า... เพียงรู้และภูมิใจในค่าตัว อะไรอะไรก็จักไม่ด้อยค่าอย่างที่คิด... เขียนได้ดีครับ...