๐๐๐ ภาณุมาศสาดแสงแดงระยับ ก่อนลาลับหนีหายปลายยอดสน ใจดวงหนึ่งแทบสลายกระวายวน นฤมลหนีหายไกลลับตา ๐๐๐ เจ้าจากไกลหนีหายไปไหนหนอ พี่เฝ้ารอสาวกลับนับเวลา อยู่แห่งไหนหนีไกลไม่คืนมา แล้วกานดาไม่สงสารฉันหรือไร ๐๐๐ ด้วยความผิดเพียงน้อยนิดคิดลาจาก หรือลำบากที่จะอยู่เป็นคู่ใจ เลยหลบหน้าลาหนีทิ้งพี่ไป ไม่อาลัยลาจากพรากชั่วกาล ๐๐๐ พี่ยังคอยกลอยใจในที่เดิม ที่เราเริ่มปลูกรักปักใจสาน รอคนดีอยู่ที่เดิมแม้เริ่มนาน จนถึงวันฉันลาลับดับสิ้นลง ๐๐๐สนสามใบ๐๐๐