เราไม่เคยรู้จักกัน...... ท่ามคืนและวันอันเปลี่ยวเหงา ฉันอาจเป็นเสี้ยวแสงแห่งดวงดาว หรืออาจเป็นปุยเมฆขาวอันเปล่าดาย เธอไม่เคยรู้จักฉัน....... เพียงเสี้ยวคืนแสนสั้นไร้ความหมาย ฉันยังถามเสมอเธอเป็นใคร มาจุติ ณ กลางใจอยู่ในนี้ เธอบอกเธอคล้ายดังฟองคลื่น.... ยินไหมเสียงสะอื้นในคืนที่- ฤดูกาลเหน็บหนาวคราวราตรี มืด ดับ ลบ ทบทวีใต้แสงจันทร์ เธอก็ไม่รู้หรอก...... เพราะฉันไม่เคยบอกถึงตัวฉัน เราเป็นเพียงคนแปลกหน้าระหว่างกัน ที่บังเอิญร้อยสัมพันธ์เกินบั่นลง ฉันอาจคล้ายสายน้ำ.... ที่ระเรื่อยเฉื่อยฉ่ำลำไหลส่ง หรืออาจเป็นปีศาจร้ายในพฤกษ์พง หรือเป็นเทพสูงส่ง...ไม่อาจรู้ ฉันรู้เพียงแค่นี้..... ว่าตัวฉันนั้นยังมีชีวิตอยู่ เพียงไกลเกินใฝ่ฝัน-ฉันก็รู้ ดวงตาเศร้ายังเฝ้าดูไม่รู้วาย เป็นดวงตาฉันเอง.... ที่พลันกล่อมบทเพลงไร้ความหมาย บทเพลงเศร้าร้าวรอนร้อนระบาย ที่ฉานฉายในกระจก - สะทกเงา
15 กรกฎาคม 2549 12:52 น. - comment id 503248
เราต่างแสวงตัวตน จนเจอเงา แล้วเราเฝ้าเงานั้น จนฝันสลาย เรารัก เราชัง (เงา) ซังกะตาย สุดท้าย ... เรากระทืบเงา หลงว่า จริง. เขียนให้กับมิตรภาพที่ขาดการเรียนรู้กันและกัน ... ตามเทรนด์ อิอิ สวัสดี ... ลุ่มน้ำ : )
15 กรกฎาคม 2549 09:21 น. - comment id 513724
เข้ามาอ่านงานคุณครับ เขียนได้ดีครับ แก้วประเสริฐ.
15 กรกฎาคม 2549 03:16 น. - comment id 590113
เข้ามาในบ้านกลอนอีกครั้งหนึ่งเนื่องจากติดภาระ แต่ทำไมดูมันวุ่นวายชอบกลอยู่ ข้าพเจ้าไม่อาจรู้ได้ ฝากมาน้อ สำหรับเราอาจเป็นคนแปลกหน้าแต่บางทีก็คุ้นเคยกันเป็นอย่างดี อย่ากระนั้นเลย บทกวียังเป็นเพื่อนเราอยู่เสมอ
15 กรกฎาคม 2549 16:01 น. - comment id 590151
เอ๋..พี่ไรเป็นคนแปลกหน้าด้วยป่าเนี้ย อิอิ ..แซวเล่นบ่ด้ายเนาะ
15 กรกฎาคม 2549 16:04 น. - comment id 590154
ไม่ว่าเธอจะเป็นใครแต่..... ณ ที่ตรงนี้ยังมีความห่วงใย จะเป็น กำลังใจให้เสมอ
15 กรกฎาคม 2549 20:52 น. - comment id 590193
"เราไม่เคยรู้จักกัน...... ท่ามคืนและวันอันเปลี่ยวเหงา ฉันอาจเป็นเสี้ยวแสงแห่งดวงดาว หรืออาจเป็นปุยเมฆขาวอันเปล่าดาย\" ชอบบทกลอนของคุณจังค่ะ ^-^
16 กรกฎาคม 2549 04:07 น. - comment id 590238
"คนแปลกหน้าที่คุ้นเคย\" เคยมีความรู้สึกแบบนี้นะคะ เป็นคนแปลกหน้าทึ่รู้ว่าคุ้นเคยกันจริง ๆๆ..