*+-๐รักกันมากยังทำกันได้ลงคอ๐-+*

กรวสุภิญโญ

๐๐๐ถึงวันเศร้าเราต้องพรากจากกันแล้ว
ดั่งดวงแก้วหล่นลงแตกแยกออกสิ้น
ดวงแก้วเปรียบ-เทียบได้-ดั่งชีวิน
เมื่อแก้วสิ้นชีวินอยู่อย่างไร
   เมื่อเธอไป ไปดี ยินดีด้วย
แต่ไม่ช่วยให้น้ำตาข้าหยุดไหล
เสมือนจากพรากรักเร็วเกินไป
ร่ำพิไลรัญจวนหวนคำนึง
   ย้อนกลับไปเมื่อในครั้งอดีต
ว่าชีวิตให้ได้ไม่นึกถึง
ความรักงอมหอมหวานปานรำพึง
แล้วอนึ่งเธอมาจากพรากดวงมาลย์
   เธอทำเจ็บเก็บใจฉันไปทิ้ง
เหมือนทุกสิ่งที่มีถูกเผาผลาญ
ก่อนนั้นเคยให้ฟ้าเห็นเป็นพยาน
แต่ใยกาลเวลามาเปลี่ยนเธอ
   ได้แต่นั่งหมองเศร้าเข้าสถิต
พี่จะปลิด-ลิดชีพน้องแล้วหรือ
พี่จากอกน้องยาไม่หารือ
พี่เปรียบคือหมู่มารผลาญหัวใจ
   พี่ทำให้น้องรักจนหมดสิ้น
พี่ทำให้น้องรินหลั่งน้ำตาไหล
พี่จากทำให้น้องพรากอยากอาลัย
เหตุไฉนพี่ทำกันได้ลง
   น้องยกย่องพี่นี้คือสุดใจ
น้องยกย่องพี่ชายให้สูงส่ง
น้องนั้นยอมให้พี่มาเหยียบลง
น้องต้องตรมตรอมชีวีเพราะพี่ชาย
   น้องไม่เคยคิดพาลจะผลาญพี่
น้องคิดดีด้วยเสมอมิห่างหาย
น้องรักพี่แม้ชีวีจะวางวาย
น้องยอมตายเพราะรักพี่ที่เว้าวอน
   ถ้าจะรักใครสักคนรักให้ดี
คำคำนี้ที่พี่นั้นพร่ำสอน
แต่ทำไมวันนี้พี่บั่นทอน
ใจขาดรอนแหลกซ้ำพี่ทำกัน
   รักของพี่น้องนี้จะเก็บไว้
รักจางหายน้องจะคิดว่าเหมือนฝัน
แม้รักนี้จะไม่ได้ไปด้วยกัน
จะขอมั่นรักพี่นิรันดร๐๐๐