หน้าส่วนตัว
เพื่อนๆทุกท่านครับ บทนี้ต้องเรียกว่า ความจริงบวกจินตนาการ กล่าวคือ ในวันที่๑๒ มิถุนา ช่วงพลบค่ำ ผมนั่งดูทีวีกับครอบครัว เนื่องจากไม่สามารถไปดูกระบวนเรือพระราชพิธีได้ด้วยตนเอง
ขณะฟังเสียงเห่เรือเพลินอยู่นั้น ทุกคนทางบ้านต่างก็ออกอุทาน ตะลึงในความงาม ยามเมื่ออาทิศอัสดงลงลับฟ้า แสงพระสุริยาสาดต้องผืนน้ำ ส่องสะท้อนประกายทองแห่งพระปรางค์,
และรังสีแห่งโบษฐ์วิหารวัดพระแก้ว ชั่งเป็นภาพวิจิตรบรรจงเหลือเกิน
ตกกลางคืน ผมอดใจไม่ไหว วาดภาพในสมองให้วุ่นวายไปหมด แล้วจดทีละวรรค ทีละตอน เขียนไปเขียนมา ก็ออกมาเป็นร้อยกรองบทนี้ครับ เพื่อนๆที่โชคดีกว่าผม กรุณาเข้ามาเสริมภาพความฝันของผม
ให้กลายเป็นความจริงด้วยครับ นึกว่าเมตตาคนตาบอดคนหนึ่ง ให้ได้เห็นภาพใกล้เคียงความจริงที่สุดก็แล้วกันครับ ขอกราบขอบพระคุณครับ
มหามหุสสวกรรมแห่งลำน้ำเจ้าพระยา
โคลง ๔ สุภาพ
ภาณุมาลาแหล่งด้าว อัสดง
ลอยลับเจียนดับลง เลื่อนโล้
รางรางพร่างพิศวง สวรรค์เสก
เลือนลบยามพลบโพล้ ผ่านเพล้เพลา
ธารวารีรี่ริ้ว รินไหล
หลากหลั่งถั่งชลาลัย แหล่งน้ำ
ยลระยับวับแวมไว ตะวันตก
ตกสู่สินธูซ้ำ สาดเรื้องรังฉาย
พรายพรายพราวพระแก้ว ผกายเรือง
มรกฎงดงามเนือง ขณะนั้น
อาวาสน์อาจเพียงเมือง พิมานหมู่
คลาค่อยลอยสฤษดิ์ดั้น ด่วนด้นดลดิน
ผินแลเลื่อมเลื่อมเที้ยน เทพสถาน
ปรางค์มาศราชเอาฬาร อวดหล้า
มณเฑียรท่านเทียรกาญจน์ เถกิงก่อง
วามจับวับวับจ้า วิจิตรแจ้งใจชน
ยามยล ยลยิ่งย้ำ ยืนยัน
บุญแผ่แต่เพรงบรรพ์ บ่มสร้าง
จึงไทยเจิดไผทขวัญ แคว้นถิ่น
เกินเอ่ย เกินเฉลยอ้าง อวดโอ้โอ่สยาม
สัทธราฉันท์ ๒๑
เมืองเอยเมืองไทยอุไรทาม กษณะทศนะยาม
งามสิแสนงาม สง่ายง
มิ่งแมนมาลอยคละคล้อยลง พิภพปฐวิมง-
คลภินนท์คง ณ นาคร
วังวัดวาววามวิรามวร รตนรุจขจร
กอปรประภากร ประภัสสร์กาญจน์
ฉ่ำรื่นชื่นล้ำลุสำราญ นธิสลิลสะคราญ
เจ้าพระยา ขาน พระคงคา
ยินสำเนียงมี่ระรี่มา มธุสรสวนา
เพลินเจริญพา ภิรมย์กรรณ
เห่เรือแห่งหล้าวิลาวัณย์ พินิจวิธอนันต์
พายยะย้ายผัน สะพรั่งเคียง
สำนานขานศัพท์สดับเสียง พิเราะพจนะก็เพียง
พิณระรินเรียง ระเรื่อยโรย
ถ้อยเอมเปรมปรุงจรุงโปรย คละมรุตขณะโชย
เรือละลำโพย เผยอพาย
ต่างฉันต่างเฉิดประเสริฐฉาย รุจิระกระจะกระจาย
อ่าโพยมอาย อร่ามเรือง
นี่แลคือ ไทย พิไลเมือง วฒนบุรประเทือง
นาคเรศเนือง ก็นับถือ
เลื่องหล้าแหล่ล้วนประมวลลือ กฤตยยศระบือ
นี่แหละนี่คือ อมรคาม
ควรคำนึงตรึกระลึกตาม บุรพคตินิยาม
เทิดทะนงนาม ถนัด ไทย
ชาตินี้, ชาติหน้า, ฤชาติไหน ผิวเสาะธรณิใด
เปรียบประเทียบไป ก็ไป่มี
เอกอำไพรูพระบูรี ดิลกชคมณี
ศรีพิเศษศรี พิสุทธิ์ธรรม
ทำเนียมทำนุกประยุกต์นำ สถิตจิระประจำ
ก่อกุศลกรรม เกษมทรง
เพื่อไทยเป็นไทยและตรัยรงค์ ปรมธวชธง
โบก ณ โลกหลง ตะลึงแล
เพื่อเปรมสุขปรีดิ์มิมีแปร ประดุจสุริยะแข
ดาลชวาลแด นิรันดร
(๑๒ มิถุนายน พ.ศ. ๒๕๔๙)
_______________________________
ตราชู 15 มิ.ย. 2549 07:09 น. - ID 90205 
2279
3
0
15 มิถุนายน 2549 07:49 น. - comment id 583736
มาทักทายเป็นคนแรก เพราะมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ตาชู
15 มิถุนายน 2549 08:59 น. - comment id 583756
น้องตราชู ผู้มาชู..ตราตรึงเที่ยงธรรม ให้แสนงามล้ำดำดื่มอิ่มเอมเอิบงาม ให้พี่พุดแสนภาคภูมิปิติเกษมใจ เป็นที่ยิ่งนักแล้วค่ะในนาทีนี้
ที่.. พี่พุดกำลังพลีหยาดน้ำตาให้น้อง ด้วยพลังศรัทธารัก ชื่นชม
15 มิถุนายน 2549 09:09 น. - comment id 583757
พี่พุด มาวางพลีกำนัลรับขวัญน้อง ด้วย.. หนึ่งในเรื่องรักรักรจนา *โพธิศรัทธา* ที่พี่พุดเพียรมาหลายปีค่ะ ในนาม พุด..พัดชา.. และ สาวบ้านนา
15 มิถุนายน 2549 10:00 น. - comment id 583766
มาชื่นชมดวงใจที่งดงามของน้องตราชู นะคะ พี่รุ่งยังไม่อาจแต่งพรรณนาอะไรได้เลย ... แต่จะพยายามใช้ \"สัมผัสใจ\" ในการสื่อสาร ถ้าทำงานชิ้นนี้สำเร็จ จะเอามาวางในที่กระทู้นี้ด้วยนะคะ บางที สิ่งที่เห็นด้วยตา หากขาดเสียซึ่งการรับรสทางอารมณ์และความสามารถในการถ่ายทอดจินตภาพแล้ว ต่อให้มีตางดงามมองเห็นภาพได้แจ่มแจ้งเพียงใด ย่อมสร้างสรรค์งานที่ทรงคุณค่าได้ยากยิ่ง สำคัญที่ เบื้องลึกในดวงใจ ค่ะ ... น้องตราชู เป็นกำลังใจให้นะจ๊ะ : )
17 มิถุนายน 2549 17:34 น. - comment id 584378
สวัสดีครับ คุณอัสสุ พี่พุด พี่รุ่ง บทนี้ จะว่ากันจริงๆก็ยังมีข้อบกพร่องอยู่มากครับ แต่เป็นข้อบกพร่องซึ่งผมไม่รู้จะแก้อย่างไร เป็นต้นว่า พระอาทิตย์ตกดิน สาดแสงสุดท้ายลงกระทบแผ่นน้ำนั้น จะให้แสง, สี, อย่างไร ผมยังพรรณนาไม่ได้เลย เรือลำต่างๆก็อีก ผมไม่อาจพรรณนารูปลักษณ์ได้ ข้อจำกัดก็เกิดจากสภาพตาบอดนั่นเองครับ เพราะฉะนั้น หากท่านผู้อ่านกรุณาให้ข้อมูลเสริมเรื่องรายละเอียดเหล่านี้ได้ ก็จะเป็นพระคุณกับผมยิ่งครับ
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
