ฤาโลกแล้งสิ้นแล้วมโนธรรม

เกรียงไกร หัวบุญศาล

๑
อุดมคติใดเล่าจักเลิศล้ำ
ชูเด่นมโนธรรมนำยุคสมัย
ศรัทธาค่ามนุษย์สุดห้วงใจ
เทิดคุณค่าความดีไว้ในวิญญาณ
สิ่งศักดิ์สิทธิ์มหิทธิฤทธา
เปี่ยมพลังขลังกล้ามหาศาล
ฤาช่วยให้เกิดผลดลบันดาล
อุดมคตินี้เบ่งบานอนันตกาลไกล
ณ ยุคอันอธรรมครอบงำยุค
.เบิกบุกเป็นเขตประเทศไว้
มโนธรรมคล้ายสลายมลายไป
จากห้วงใจมนุษย์สิ้นทั้งวิญญาณ์
มีเพียงโลภโกรธหลงดำรงสมัย
ครอบงำใจมนุษย์สุดปรารถนา
ใครอำนาจบาตรใหญ่ในโลกา
ยิ่งหมายครองโลกหล้าจักรวาล
หวังเขมือบดุจเหลือบลิ้นให้สิ้นซาก
คล้ายกาฝากดูดดื่มสิ้นทุกสสาร
เพียงให้ได้ครอบครองต้องดวงมาลย์
วิธีการชั่วร้ายใดไม่คำนึง
เฝ้าฉ้อฉลเที่ยวปล้นไปในทุกที่
ใครขัดขวางทำทีเป็นโกรธขึ้ง
ตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จอยู่เอ็ดอึง
หมายรุมทึ้งผลประโยชน์หวานอันโอชา 
๒
อุดมคติที่เลอเลิศประเสริฐนั้น
ฤาพียงเฝ้าใฝ่ฝัน ณ ปรารถนา
แท้มนุษย์ต่างมุ่งหมายในอัตตา
อันชั่วช้าสามานย์นั่นหรือไร
กดขี่ข่มเหงรังแกกัน
ทุกคืนวันมิเว้นเวลาไหน
ผู้อ่อนแอล้วนแต่แพ้พ่ายไป
และถูกเหยียบย่ำไว้ใต้ธรณี
อำนาจใครยิ่งใหญ่ยิ่งหมายข่ม
ใครอ่อนแอยิ่งตกจมธรณีนี้
มิคำนึงถึงผิดชอบชั่วและดี
แม้กฎหมายไม่มีฤทธีพอ
๓
อุดมคติที่สุดเลิศประเสริฐล้ำ
พ่ายแพ้ใจใฝ่ต่ำจริงไหมหนอ
ข้ายังหมายใฝ่หวังยังเฝ้ารอ
ขออุดมคติใดใหม่เลิศประเสริฐเอย
เกรียงไกร หัวบุญศาล
๙ มิถุนายน ๒๕๔๙