มาต่างถิ่นต่างแดนใจแสนทุกข์ ไม่สนุกทุกข์ต่างหากเมื่อจากศรี จากลูกน้อยจากบ้านผ่านพงพี ดวงฤดีแถบสลายเมื่อไกลกัน ที่มาอยู่แดนไกลใช่ใจอยาก จำต้องพรากจากไกลใจผกผัน นั่งก็คิดนอนก็คิดจิตรำพัน ชั่วคืนวันเหมือนเป็นปีที่เฝ้ารอ พี่นี้คิดถึงน้องใจปองชิด พี่ส่งจิตส่งใจถึงไหมหนอ อยากให้รู้อยู่อยู่น้ำตาคลอ ใจเกิดท้ออยากกลับในฉับพลัน สุดหว้าเหว่เงียบเหงาเฝ้ารันทด ทุกข์ไม่ลดไม่สนุกไม่สุขสันต์ ยิ่งมาคิดถึงลูกทุกข์พอกัน จิตใจมันอ่อนเปี้ยละเหี่ยใจ