เงินหรือคือวิมาน

แก้วประเสริฐ

               เงินหรือคือวิมาน
     ยามยากแค้นเงินตราหาสิ่งรัก
ดุจเกวียนหักสิ้นควายมาไถลาก
คนใกล้ชิดบอกรักยังหนีจาก
เปรียบไม้สากครกแตกแยกทางเดิน
     ครั้นมีทรัพย์นับอนันต์พลันรุมล้อม
ล้วนตะล่อมคำหวานซ่านดุจเหิร
หัวใจพองปองชิดจิตเพลิดเพลิน
พอดำเนินหมดราคาคล้ายซาตาน
     เหล่าเนื้ออ่อนเร่ร่อนสวาทหา
ทอดสายตาอ้อนออดซ่อนสิ่งซ่าน
กว้านหาเหยื่อเพื่อลิ้มชิมตระการ
วกเวียนผ่านโบยบินหากินไกล
     กลิ่นแมงดาหอมตลบอบอวลฝัน
บุปผานั้นพลันหลงตรงผ่องใส
ทั้งท่วงท่าพาทีที่เกรียงไกร
ล่วงเลยไปไร้ทรัพย์นับผีทะเล
     ด้วยภาษาท่าทางวางกำหนด
บุคลิกจรดวาจาพาสิ่งเท่
หอมหวนล้วนชวนใจดูไร้เล่ห์
สร้างเสน่ห์วางห่วงลวงใจรัก
     ยุคโลกาพาสนุกคลุกเคล้าหา
นำวาสนาพาเหิรเกินภาพลักษณ์
แม้นขาดสิ้นเงินตราหาประจักษ์
ดุจประตักฟาดกระหน่ำช้ำหัวใจ
     ภาษารักฝากไว้ให้สิ้นแล้ว
สิ่งเพริศแพร้วมีไว้ไม่สดใส
หมดทรัพย์นับวันสิ้นสิ่งวิไล
เปรียบดังคล้ายละอองหมองราคิน
     นี่แหละหนอสิ่งนี้ที่ว่าไว้
ไร้น้ำใจไกลรักแทบหมดสิ้น
เทพเจ้าเงินตรามาพายลยิน
สิ่งถวิลภินท์พินาศปราศเงินตรา.
      ***   แก้วประเสริฐ.   ***