หน้าส่วนตัว
กลอนบทนี้มีเหตุจาก ความเหงา
จึงเขียนเล่าร่ายเป็นเรื่องเพื่อเปลื้องทิ้ง
เนื่องด้วยใจอันไร้ซึ่งที่พักพิง
เกินแอบอิงเคียงใครให้อาดูร
นั่งโดดเดี่ยวเดียวดายบนปลายทุกข์
ความเหงารุกเข้าโรมรันฝันก็สูญ
ฝันสลายกายจึ่งล้าทวีคูณ
รักเป็นศูนย์พูนทวีที่ร้าวราน
กลอนบทนี้มีเหตุจากคิดถึง
ด้วยคำนึงตรึงในอกผกเผาผลาญ
ความโดดเดี่ยวเดียวดายเข้าระราญ
แทบวายปราณตามจิตคิดถึงนาง
ใจดวงนี้ไม่มีจุดหยุดคิดถึง
ใจรำพึงจิตรำพันเกินสะสาง
เนื่องด้วยรักที่เต็มปรี่ในตัวนาง
เกินจะล้างให้ร้างไกลจากใจตา
กลอนบทนี้มีเหตุจากความรัก
ดังบ่อปลักกระบือล้มจมหรรษา
ด้วยรักมีในตัวนางเกินพรรณา
ดังชฎาหนักองค์ทรงกล้ำกลืน
ยามจากเจ้าเคล้าคิดพินิจดู
ดังแม่ปูเดินตรงคงยากฝืน
ใจจริงอยากพรากเจ้าจากเขาคืน
แต่จุดยืนเราคือรักต้องพักใจ
ษัฏรติ. 27 พ.ค. 2549 17:34 น. - ID 89679 
709
0
0
28 พฤษภาคม 2549 10:52 น. - comment id 579921
กลอนบทนี้มีเหตุจากหัวใจ อ่านบทกลอนชื่อไตรโศกเศร้าศรี นามคนแต่งขึ้นชื่อษัฎรติ เพิ่งได้เห็นนามนี้ครั้งแรกเชียว กลอนงดงามนะครับ
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
