ล่องเมืองเหนือ

นันทวงษ์วรยศ

เมืองเหนือเอยธรรมชาติวิไล
                                  งามน้ำใจผู้คนท้องถิ่น
                                  ผืนแผ่นดินร่มเย็นสมที่ทำกิน
                                  สายน้ำมิสิ้นความหลังเสื่อมคลาย
                                      เหนื่อสุดแดนสยามนามเชียงราย
                                   เคียงคู่สายแม่กกทุกพื้นแผ่น
                                   ดอยตุงงามสว่างทั่วทุกแดน
                                   มฟล.แสนสวยงามกว่าใครใคร
                                       เมืองนครน่านในม่านหมอก
                                   ดุจเมืองนอกเมืองนาแดนสวรรค์
                                   พระธาตุแช่แห้งให้ได้บอกบุญกัน
                                   อดีตนั้นนันทบุรีศรีล้านนา
                                        เมืองพะเยาสาวเจ้าช่างงามนัก
                                    พี่หลงรักทันทีเมื่อแรกเห็น
                                    พระเจ้าตนหลวงนั้นแสนจะร่มเย็น
                                    กว้านพะเยาเด่นคูเมืองแต่เดิมมา
                                         เมืองหมอกครึ้มคือเมืองแม่ฮ่องสอน
                                    มีม่านดอยซ้อนดอกไม้เอื้องผา
                                    ปางช้างมากหมายหลายลีลา
                                    เชิญท่านมาไหว้พระธาตุดอยกองมู
                                          เมืองลำปางเขลางค์นครเจ้า
                                    เป็นเมืองเก่าเมืองแก่มานานแสน 
                                     มีรถม้าฮ้อวิ่งทั่วทุกแดน
                                     เครื่องปั้นแสนสวยงามนามระบิล
                                          เมืองนครพิงค์นามเชียงใหม่
                                       แสนสุขใจยามได้มาพบเห็น
                                        สายห้วยแก้วยังไหลแลชุ่มเย็น
                                        วัฒนธรรมเด่นเป็นศรีแด่ล้านนา
                                            เมืองลำพูนงดงามกว่าใครหนอ
                                        วัดเวียงลอรื่นรมย์ทั่วทุกถิ่น
                                         สาวป่าซางงามล้ำในแผ่นดิน
                                         พระรอดเนื้อดินมิสิ้นซึ่งศรัทธา