รักประสาไร้

ตราชู

รักประสาไร้
	ระรื่นรื่นลมชายรำพายเฉื่อย
ระเรื่อยเรื่อยเสภามาขับร่ำ 
ระรินรินร้องรับกับลำนำ
ระเรียงเรียงร้อยคำคำนึงใน
	โอ้ว่ายามความรักสลักมั่น
ถึงทนทุกข์ทุกวันไม่หวั่นไหว
สู้เดินดั้นแดนพงฝ่าดงไพร
ถึงลำบากยากไร้ไม่เกรงกลัว
	สิ้นเอมโอชโภชนาอาหาร
ต้องขึ้นเถินลงธารนทีทั่ว
ผลไม้ได้ชิมก็ชมชัว
กินบัวบุษบันแบ่งบานขจร
	เด็ดฝักหักรากกระชากฉุด
เผลาะผลุดรากเลื้อยอะล่อนจ้อน
ขุนแผนปล้อนปอกหง้าวดูขาวงอน
ว่าวอนลองกินเถิดน้องรัก
	หม่อมเอ๋ยฉันไม่เคยจะกินราก
กลัวคันปากแสบลิ้นจะกินฝัก
เชื่อพี่ลองหน่อยอร่อยนัก
กลัวแต่จักติดใจเมื่อได้รส
	ก็นั่นบัวหัวเดียวจะให้ข้า
อนิจจาตัวหม่อมจะยอมอด
หม่อมไม่มีฉันนี้ก็จะงด
บัวไม่หมดดอกเจ้าเฝ้าเสียดาย
	เออกระนั้นหม่อมดำลงไปชัก
ฉันจะเลือกหาฝักหักง่ายง่าย
เก็บบัวยั่วยวนชวนสบาย
ต่างค่อยคลายเหน็ดเหนื่อยที่เมื่อยล้าฯ
	จะหารักอย่างนี้ได้ที่ไหน
โลกยุคใหม่มุ่งมั่นหมั่นก้าวหน้า
ต่างวิ่งวุ่นตุนตวงแต่เงินตรา
ผูกชีวากับวัตถุจนจุใจ
	เลือกคู่ครองมองแค่เพียงมั่งคั่ง
ครั้นทรัพย์สูญเซซังก็เสือกไส
จะทนกัดก้อนเกลือไปเพื่อกระไร
เลิกราอย่าได้สะดวกดี
	วะแว่วแว่วเสภามาวาบหวาม
ได้ฟังความคิดนึกสะทึกถี่
ความรักประสาไร้คงไม่มี
เหลือแต่ลายสือนี้สื่อตำนาน
๗ ก.ย. 2548
หมายเหตุ
คำกลอนจำนวน ๔ บท ในเครื่องหมายอัญประกาศนั้น คัดตัดตอนมาจาก เสภาขุนช้างขุนแผน ตอนที่ ๒๑ (ขุนแผนลุแก่โทษ)
¬________________________________________________________________