หน้าส่วนตัว
อรุณรุ่งเรืองอุไรรวีวรรณ
สุรีย์ฉันเฉิดฉายระบายแสง
สาดส่องสีสดสว่างกระจ่างแดง
ทุกหล้าแหล่งเรืองรองผ่องอำไพ
ลมโชยฉิวชื่นชื่นรื่นนาสา
มวลผกามาลีสีสดใส
โปรยกลิ่นหอมระเหยอวลยลยวลใจ
ล่องลอยไปไกลถิ่นกลิ่นขจร
ไม้เขียวชุ่มชอุ่มชื้นยืนสล้าง
หยาดน้ำค้างพร่างพรายใสสะท้อน
ราวกับเพชรพรรณรายพรายอมร
จรัสชอนยอนระยับวับวับพราย
เหล่าผีเสื้อหลากสีสะพรั่งบิน
กระพรือผินผวนผกผงกผงาย
ทั้งเหลืองขาวพราวตาประดาลาย
ราวจะร่ายเริงระบำรำแสดง
บ้างพะนอคลอดวงพวงผกา
หวนเหหาหันวับลงจับแฝง
พระพายพัดพรมพลิ้วจะปลิวแรง
บ้างพลัดแพลงผลิกผินบินกระพรือ
วิหกเหินเวหานภาห้วง
เข้าผาดดวงสุริยันบินผันผือ
เป็นเหล่าเหล่าเฝ้าร้องก้องระบือ
เซ็งแซ่อื้ออึงเสียงบินเรียงราย
โฉบเฉี่ยว 8 พ.ค. 2549 17:14 น. - ID 89043 
1548
3
0
8 พฤษภาคม 2549 18:15 น. - comment id 575750
กว่าบรรเลงเสร็จก็เที่ยงพอดี ผมไม่ทันดูหรอกยามเช้าน่ะเพราะตื่นซะเที่ยงเลย ไงก็เขียนยามเที่ยงบ้างสิ
8 พฤษภาคม 2549 23:10 น. - comment id 575795
เพราะที่สุดในโลกเลยคะ
9 พฤษภาคม 2549 09:29 น. - comment id 575838
ยามเช้าซุกผ้าห่มกลัวลมต้อง กลัวผิวน้องจะเจ็บเพราะเหน็บหนาว หลับอุตุไม่รับรู้สักเรื่องราว กลัวผิวร้าวหากตื่นเช้าจนเกินไป อิอิ เพียงพลิ้วมั่วอีกแหละ เช้านี้ปวดหัวจัง ไม่อยากตื่นเลยค่ะ
9 พฤษภาคม 2549 10:33 น. - comment id 575858
รุ่งอรุณสาดส่องต้องแมกไม้ นกกามากมายบินในใต้หล้า กระต่ายหลับอุตลุดลืมเวลา ตายละหว๊าเช้าแล้วตื่นโดยไว ก็พี่กานต์มั่วก่อนกระต่ายก็มั่วตามค่ะตามประสาพี่น้องที่รักกันอิๆๆ
9 พฤษภาคม 2549 12:56 น. - comment id 575893
ยามเช้า ๑. มาลีอวลกลิ่นฟุ้งแต่รุ่งสาง แทรกระหว่างช่วงจันทร์ผละพันแสง ลมอุษาผ่านลำมาย้ำแยง ก่อริ้วแหล่งเกลื่อนเกล็ดของเพชรร้าว ๒. ชั่วโคมฟ้าลอยดวงขึ้นสรวง/ส่อง หมอกจำต้องจำพรากจำจากหาว นานเพียงใดน้ำค้างหยดพร่างพราว จะยังวาวแสงวับให้รับรู้ ๓. อ่อนไหวต่อปรากฎ..จึงหมดสิ้น เลือนจากถิ่นจากที่เคยมีอยู่ คน/พฤกษ์/สัตว์/ฟ้า/ดิน/ทั้งสินธู ยากเลี่ยงสู่วงเวียนการเปลี่ยนแปลง ๔. ช่วงคำนึงไหวหวั่นของวันเก่า ล้วนเปลืองเปล่าสับสนกลางหนแห่ง เพียงหนึ่งผู้ตาต่ำต้องสำแดง วนสอดแสร้งสร้างซ้ำรอยจำนง ๕. ยินบรรหารปรากฎเป็นพจน์สวย ล้วนฉาบด้วย..แง่มุมความลุ่มหลง ร้อนในอกจากคิดจักปลิดปลง แค่เสพมงคลถ้อย..ใช่ลอยพ้น ๖. เตือนตาทุกสบต้องครรลองโลก ที่โบยโบกทำนองเพลงหมองหม่น เตือนจิตตัวอย่าพลั้งสู่วังวน ที่ทุกข์ทนทดท้อนั้นรอคอย ๗. ชั่วเพียงคิดผ่านคำแล้วย้ำขาน คืออัตตาเบ่งบานออกผ่านถ้อย ลืมตัวตนตามคิดจนจิตลอย คำก็พลอยกดชีพเทียวบีบคั้น ๘. กำเนิดท่ามขอบขันธ์ห้วงอรรณพ ทุกสิ่งสบส่งให้จิตไหวหวั่น ทุกสิ่งทราบบันลือ/หลง/ดื้อรั้น แต่กระนั้นโง่อยู่ไม่รู้แล้ว ๙. เหมือนเข้าใจตัวตน...ทั้งคนอื่น จึงพูดขืนกลบแก้อยู่แน่แน่ว สบตาที่วาบเต้นจึงเห็นแวว ว่าเพียงแนวข่มเข็ญบนเส้นทาง ๑๐. มาลีอวดสีงามในยามสาย หอมกำจายภู่วนทั้งบนล่าง หวานหอมดังข่ายขุมแห่งหลุมพราง รสจักจางจากลิ้นได้สิ้นฤๅ ?
9 พฤษภาคม 2549 17:24 น. - comment id 575957
คุณวนกวี
ยามบ่ายคล้อยค่อยตื่นเมื่อคืนดึก
พอรู้สึกเสียดท้องร้องดังจ้อก
ยังวิงเวียนหวิวหน้านัยตากลอก
ไม่ลุกหลอกหลับต่อขออีกงีบ
ขอบคุณครับ
โฉบเฉี่ยว
คุณminin
แค่พอฟังยังก่อนยังอ่อนรส
ต้องเติมบทบอกอารมณ์ประสมส่วน
อุปมาหาความตามกระบวน
ยังไม่ถ้วนทุกที่ช่วยติติง
ขอบคุณครับ
โฉบเฉี่ยว
คุณเพียงพลิ้ว
เช้าไม่ลุกซุกตัวคลุมหัวโป่ง
ตะวันโด่งแดดส่องไม่มองไหน
หลับตาปี๋นี่เดายังเช้าไป
ลุกไมไหวได้อีกนิดยังติดนอน
ขอบคุณครับ
โฉบเฉี่ยว
คุณกระต่าย
ลุกได้แล้วแจ้วเสียงคนเลี้ยงไก่
บอกไวไวอย่าช้าเดี๋ยวจะสาย
พอลุกตื่นขึ้นมายังตาลาย
เดินเซส่ายซ่วงซึมบ่นพึมพำ
ขอบคุณครับ
โฉบเฉี่ยว
คุณสดายุ
อโณทัยไขแสงแจ่มแจ้งฟ้า
มวลผกากลีบกรายรับสายแสง
สะท้อนสีสดสะพรั่งทั้งเหลืองแดง
โชยกลิ่นแรงลอยไปไม่บางเบา
ภมรภู่รู้กลิ่นไม่สิ้นรส
ยากจะอดอาลัยหาผกาเคล้า
ย่อมร่อนร่ายเร่แล่นแดนลำเนา
สู่ความเร้ารสหวานละลานใจ
ขอบคุณครับ
โฉบเฉี่ยว
9 พฤษภาคม 2549 20:42 น. - comment id 576018
พะยอมไพรส่งกลิ่นประทิ่นหอม พลิ้วห้อมภุมรินถวิลสรร โหยรสจรดหาลดาวัลย์ กระชั้นเกสรเข้าฟอนเฟ้น หอมพบูภูู่หนอไม่พอที่ี่่ กระหายมีปรี่สุมเข้ารุมเข่น หวานนั้นกระสันนักเกินจักเร้น คล้อยเค้นกำซาบเอาฉาบลิ้น สวยสดสีแต้มยามแย้มกลีบ จับจีบโค้งงอนขจรกลิ่น เกสรเกาะหยดเป็นรสริน ฤๅจะสิ้นเสน่หากับผาณิต หอมพธูตูหนอเพียรรอคลี่่ วนศรีด่ำหวานสะท้านจิต อันเล่ห์เสน่หาแม้นยาพิษ แต่ติดจะคิดพรากช่างยากนัก กุสุมาผาณิตพิชิตภู่ เกลือกอยู่อภิรมย์ย่อมบ่มกัก นุสบาผาณิตยามชิดชัก จะให้หักใจจากคงยากแล้ว พระพายแผ่ริ้วพฤกษ์พลิ้วไหว โอษฐ์ไล้สัมผัสพรรณก็สั่นแผ่ว เห็นพลิ้วของริ้วร่างนั้นพร่างแพร้ว เป็นแก้วเกสรสะท้อนสะท้าน.
10 พฤษภาคม 2549 11:28 น. - comment id 576121
คุณสดายุ
. อรุณฤกษ์เบิกงามอร่ามฟ้า
กุสุมาเหมือนว่ารู้ราศี
เป็นวาระจะแสดงแห่งมาลี
ประโคมรวีสีสันวรรณวิไล
สุดกลิ่นรสสุดสีที่มีหมด
ออกปรากฏงดงามวาบหวามไสว
สะพรั่งช่ออรชรขจรไป
หอมกลิ่นไกลอบอวลชวนภิรมย์
อีกเกสรซ่อนรสหยดน้ำหวาน
อันซึมซ่านตระการจิตผลิตผสม
เสน่ห์สีแซมกลีบจีบอารมณ์
ชวนดอมดมดึงใจในผกา
หมู่ภมรชอนไชอาลัยรส
เพราะเหลืออดรสหวานก็ควานคว้า
เข้าคลุกเคล้าเคียงคลออยู่รอรา
เสน่หาน่าภิรมย์นิยมนาน
เป็นครรลองของธรรมดาในสากล
ให้เวียนวนระวิงระไวขวักไขว่พล่าน
ให้เหยื่อล่อลวงใจอาลัยลาน
เพื่อสืบสานพันธ์ไว้ให้อุดม
ไม่เห็นหวานหรือจะพล่านเข้าไปคว้า
ไม่เห็นค่าหรือจะเคียงไปเรียงสม
ไม่เห็นสวยหรือจะสอยไว้คอยดม
ไม่นิยมหรือจะยอมไปน้อมเอา
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
