ยามเธอจากพรากใจไปไกลตา นึกถึงคราพากันพายเรือเล่น นั่งในเรือคุยกันเมื่อยามเย็น ทุกข์ลำเค็ญเข็ญใจเมื่อนึกเจอ เธอจากไปห้าวันแต่ฉันนี้ นานนับปีรอคอยอยากพบเธอ นอนทุกคืนหลับฝันฉันละเมอ ปากก็เพ้อใจก็คิดจิตสับสน นั่งรอเธอจนตะวันผันลับฟ้า มีน้ำตาตกในดังน้ำวน ดังนกยูงขาดหางและร้างขน ดังกมลมอดไหม้ให้โศกา ไม่คิดถึงเพราะเราเป็นชายใจแข็ง กายก็แกร่งแรงยิ่งเกินสรรหา เราไม่เคยรอใครทุกทิวา นี่น้ำตาข้าไหลทำไมกัน...