ที่ฟุตบาทสายเก่า

ตะวัน

เดินทางกลางเมืองอันเขื่องโข
แหกโซ่กรงกรอบที่ครอบขัง
หลายมือยื้อยุดจะฉุดรั้ง
หลายหน้าตาตั้งพลางก่นว่า
แต่เสียงเรียงกราดไม่อาจทัด
มุ่งฝ่าอาณัติการวัดค่า
เพราะทั่วหัวใจไร้ศรัทธา
สุดท้ายกลายว่าเป็นหมาขี้เรื้อน
เมืองกระเพื่อมเหลื่อมขอบกรอบความคิด
อารยะปะติดให้บิดเคลื่อน
วิถีชีวิตมันบิดเบือน
ถูกผิดอิดเอื้อนไม่เลื่อนที่
แท่นหูกผูกล้อทอวัฏจักร
หลอมเส้นเป็นชนักกักทางหนี
กฎกรอบครอบถิ่น - บ้าสิ้นดี!
เกลียดโลกใบนี้เสียที่สุด
แต่เหลือบมอง..
วนิพกร่ำร้องกลางกลองชุด
ณ ทางข้างถนนผู้คนหยุด -
โอบห้อมล้อมมนุษย์ผู้รุดบรรเลง
เขาปิดเปลือกตามาร่ำร้อง
ผุดดำทำนองรัวกลองเร่ง
เขาเปรียบเรียบเรียงด้วยเสียงเพลง
ใจฉันมันเคว้งละเลงลม
ไยเขาก้าวย่างอย่างอิสระ?
เหมือนไร้พันธะให้สะสม
ทั้งที่ชีวิตเหมือนติดหล่ม
นี่หรือ เรียกผมบังภูเขา?
วนิพกชกกลองร้องเพลงร่า
ทายท้า ฟ้า ฝน คน เขม่า
ดูเขาสุขใจไปถึงเหง้า
เหมือนเขาเข้าใจ - อะไรชีวิต
.........
ฉันแอบยิ้ม..
เขามองรอบริมส่งยิ้มสะกิด
คล้ายบอกคอกขังจะฝังทุกทิศ
หากมีชีวิตไม่คิดจะรับ