http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song559.html http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song37.html ........ ยามสุริยารอนรอน ท้องนภาสีชมพูเจือส้มอ่อนๆ งามอะคร้าวไปทั่วทั้งราวฟ้า ในเส้นทางคดเคี้ยวเลี้ยวลัดเลาะ สู่ท้องนา ดงตาล บึงกว้างเคลียดงหญ้า รถคันหนึ่งค่อยๆขับมาอย่างช้าช้า...ช้าช้า และ.. จอดลงภายใต้*ร่มหางนกยูง* สีแดงจัดจ้าสว่างโรจน์โชติช่วงไปทั่วทั้งบริเวณ ผู้หญิง..ผมยาวสยายราวแพรไหม สวมหมวกสานปีกกว้าง ซ่อนบังใบหน้าเนียนนวลงามสงบราวรูปสลัก เธอ..ค่อยๆก้าวลงมา พร้อมแหงนเงยทอดทัศนาดวงดอกหางนกยูง ที่พราวพรายกรายช่อสล้างสว่างโพลง ประดับฟ้าโล่งแลละลิบ แทบเคลียทิวทิพย์เมฆ ด้วย... ดวงตาหวานเศร้า..ดายเดียว.. เธอ..เดินช้าๆคลี่ยิ้มรับกับบรรยากาศรายรอบ จากสายแสงแสนสวย... อันกำลังสาดสายให้ทุ่งหญ้ากลายเป็นสีทองผ่องพรรณราย จนพื้นหล้าแถวนั้น.. ราวพลันกลายเป็นแดนสวรรค์สรวง ตะวันค่อยๆลอยเรี่ยต่ำลง ๆ ทายทักดงไม้..ใบไม้รายรอบ ให้แปรสีระยิบระยับยามถูกอาบไล้ด้วยพรายแสงสุริยาราวเรียวรุ้ง ลมว่าว พัดตึงให้เธอหันร่างพลางเพลาลมแรง ที่ราวพัดแกล้ง จน.. พาให้กระโปรงลายดอกไม้แสนหวานบานแฉ่งหมุนวนแผ่พลิ้ว.. ผม..เธอปลิวสยาย ไร้พันธนา หลัง...ลมพัดพาหมวกใบงามปลิวร่วง..ควงไปตกลงบนพื้นหญ้าเขียวขจี เธอ..คนดี เดินไปหยิบ*ว่าวงู*หางยาวตัวย่อม สีสันสดใสสลับลายออกมาจากท้ายรถ ที่เพิ่งแวะซื้อมาจากข้างทางหลายชนิด ทั้ง ว่าวจุฬา ปักเป้า ว่าว..ที่เธอเคยติดตามข่าว..ดูกรรมวิธีการทำ ที่ทางทีวีรายการหนึ่งนำเสนอให้แสนดื่มด่ำประทับใจ ให้เธอแสนซาบซึ้งใจว่า *กว่าจะเป็นว่าวไทยแสนงามให้ได้สืบสานสืบทอดวิถีการละเล่น อันเป็นประเพณีพื้นบ้านนั้นแสนมีกรรมวิธีทำ ลำบากนัก และ.. จนณ..บัดนี้.. กลายกลับเป็นการละเล่นที่ทั่วโลกต่างยอมรับ ถึงการประดิษฐ์ว่าวแสนหลากสีสันจากหลายแหล่งวัฒนธรรม ถึงกับมีการจัดงานว่าวนานาชาติขึ้นทุกปี สลับสับเปลี่ยนที่กันไป และแทบทุกจังหวัดในประเทศไทย ณ..ถายในเทศกาลว่าวไทยและว่าวนานาชาติ ภายในงานนั้นจะมีการสาธิตการแสดงว่าว แล้วไหน. ยังจะมีการจัดการแข่งขันประชันกัน ระหว่าง ปักเป้า กับจุฬา ใต้ฟ้าเมืองไทยทุกปี ที่ท้องสนามหลวง เธอ..ค่อยๆส่งว่าวขึ้นไปทายทักท้องฟ้า และ.. ไม่นานช้า ก็ติดลมบน ขึ้นไปลอยล่องท่องเมฆาแสนงามอย่างไร้พันธนา ใน.. ท่ามสายแสงทิวาวันอันอ่อนอุ่น พาให้ใจดวงละมุนของเธอแสนอ่อนหวานบานเบิกพอกัน ในยามสายัณห์.. ดวงใจเธอได้ยินเสียงระร่ำรินของสายน้ำ เสียงอาทิตย์อำลาดงดอกหญ้า เสียงกระซิบร่ำลาจากทุกสรรพสิ่ง มนต์ขลังแห่งดินน้ำลมไฟ ที่ผสานกันไปราวโอบกอดเธอไว้อย่างปลอบประโลม.. .......... เมฆฝนเริ่มก่อตัวตั้งเค้า ลมพัดร่างให้หนาวเยือก ราวหอบเอาไอฝนมาจากที่ไหนสักแห่ง ว่าวบนฟ้ายังคงฉวัดเฉวียนไปมา... พลิกพลิ้วเริงร่าถลาเล่นลมเหลิงลอย... ใจดวงน้อยน้อยดวงนิ่ง ทิ้งสายตาไปบนเวิ้งฟ้ากว้าง และ.. ยังไม่ทันตัดสินใจ*สาวสายป่าน*คืนกลับ ลมก็พัดสายฝนพร่างพรมลงมา จน.. พาให้*ว่าว*นั้นพลัน...ร่วงคว้าง ตกลงไปในบึงกว้างในท่ามสายฝนหลงฤดู และในท่ามกลางความเสียดายของเธอ... หากทว่าไม่นานนาที.. ที่ดวงจิตดวงดี อันแสนใสกระจ่าง กลับพบกับคำว่ารู้ปล่อยวางในความเสียดายนั้น ราวพร่างพรายด้วยสายแสงสว่างแห่งปัญญา ได้รู้เแจ้งแทงตลอดถึงสัจจธรรม และธรรมชาติ ที่เฝ้าสอนให้ตามทัน ...รู้ทันทุกผัสสะ ไม่ว่า.. ว่าว..สิ่งไร้ชีวิต หรือกับทุกสรรพชีวิตผู้คนอันชิดใกล้ในกมลแสนรัก ว่าสักวันจักมีจากจบ มิอาจพบได้ไปตราบกาล นาทีนี้ มีเพียงได้น้อมนำสัจจธรรมจาก*ว่าว*มารินร่ำพร่ำสอนจิตตัว ดั่งชีวิตทุกผู้คน ที่กมลยามพบประสบความสุข ก็ดั่งว่าวได้ลมบน..เหินลอยละลิ่วปลิวปลื้มอยู่บนฟากฟ้า ใกล้แสนใกล้ดวงดาราดาระดาดแทบลืมดิน .. หากแค่.. สิ้นสายป่าน.. ไม่นานช้า เมื่อพบมรสุมแห่งกาลเวลา มีหรือที่จะไม่มีวัน ถลาร่วงราวนกปีกหัก หรือ.. เปรียบพอกันกับปวงดวงดอกไม้แห่งชีวิต ที่ในที่สุดจักปลิดปลิวโรยรา พากันโปรยปรายทอดสนิทคืนพสุธา อย่างยากที่จะฝืนอำนาจแห่งฟ้าดิน และ.. ดั่งฤดูกาล.. ที่ผลัดเปลี่ยนเวียนหมุนวนเป็นวงวัฎฏะ มีทั้งแล้ง ทั้งฝน ทั้งหนาวกมลเสียจนเยียบเย็น เพราะต้อง.. พานพบทั้งวันแสนทุกข์เข็ญแล ชื่นฉ่ำใจ ทั้งวันดีวันร้ายหมายฝากบทเรียนไว้ให้สอนใจ *ดั่งโลกนี้คือละคอน* ที่.. ในที่สุดทุกฉากตอน ทุกตัวละครโลกย์ ที่ไม่ว่าจะมารับบทโศกฤาสุข ก็ต้องทิ้งทุกอย่าง วางทุกสรรพสิ่งไว้เบื้องหลัง แม้นกระทั่งร่างของตัวเอง ที่.. จักผุพังเน่าเปื่อย กลบกลายเป็นดินน้ำลมไฟ อย่างหาสิ่งใดจีรังให้หลงยึดมั่นถือมั่นก็หาได้ไม่ .............. เธอ..ผินร่าง.. ที่ถูกสายฝนพราวพร่างพัดสาดจนเปียกโชก ไปยืนโศกหากแสนสุขซึ้ง ใต้ร่มเงาอันแสนหวานหอมเศร้าตรึงตรา *ลั่นทม *หรือ*ลีลาวดี*ดอกไม้แห่งมนตรา..มายาเสน่หา ที่กำลังต่างพากัน ทิ้งกิ่งช่อ..พ้อร่วงพราวพราย..หมายให้เธอเอื้อมสู่อุ้งมือคว้า... น้ำตาฟ้า น้ำตาฝน น้ำตาจากกมลปิติเกษมด้วยความเข้าใจในทุกทุกข์สรรพชีวิต ไหลหลอมรวมสนิทเป็นหนึ่งเดียวดั่งเกลียวกรรม รอ.. วันหลุดพ้น..จนกว่าจะสิ้นบุพเพ พันธนา!!! ....................... http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song37.html ฟ้าคลุ้มฝน สุนทราภรณ์ ราตรีนี้มืดไม่เห็นเพ็ญโสม ส่อง ดารามิผ่องมืดมัวทั่วมุม ร้อนรุมหมองไหม้เหมือนไข้รุม ฟ้าดำมิดมืดเหมือนม่านคลุม อกเรียมยิ่งคลุ้มกลุ้มรัญจวน อัมพรสะท้อนดังครืน ดังใจสะท้านสะอื้น คงช้ำกล้ำกลืน ปั่นป่วน ฟ้า ร่ำไห้เหมือนใจร่ำหวน เปรียบหัวใจ เรียมป่วน ข้าครองฟ้าครวญ ตรอมใจ เมื่อยามฝนตกหัวอกยิ่งคลุ้ม คลั่ง ดุจดังฉันหลั่งน้ำตาไหล นิจจาโอ้ฟ้า ร้องไห้ โถตัวข้าหรือจะทนได้ เศร้าใจให้ฝืน ชื่น บาน ฟ้าแลบดู แวบ วับ แปลบปลาบต้องหลับตา เหมือนดังนภา ร้าวราน ตัวข้าช้ำอุราช้านาน ด้วยความรักทรมาน อกเอ๋ยยิ่งคิดยิ่งร้าวราน รักกำซ่าน ทรวงใน... ................ http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song559.html ว่าวขาดลอย ชีวิตของคนย่อม วนหมุนเปลี่ยน มีแล้วจนวนเวียน เปลี่ยนไปตามกรรม เคยสร้างสม เปรียบ ราว ดังว่าว ที่ขาด ลม สิ้น ความ ชื่นชม หมดแรงแห่งลม ก็ล่วงหล่น ลง ชีวิตยามมีนี้ดังคล้ายว่าว ลอยเหิรลมกลางหาว เมื่อบางคราวเล่นลมเริงหลง แต่ ยาม กรรมเคราะห์มาเจาะ จง ลม พัด ขาดลง ว่าว เอ๋ย เจ้าคงต้องร่วง ดิน โชค ชะตาของคน ย่อมเวียนเปลี่ยนวน สับสน มิมีวันสิ้น แต่ ดวงดาวนี้ยังร่วงริน ความ สูญสิ้น ย่อมมีทุกตัวบุคคล ชีวิตคนเราที่เขลา พลั้งพลาด เป็นเพราะความประมาท อาจจะพาให้ต้องอับจน ขาด หลง ลืมนึกรู้สึก ตน จะ ต้อง อับ จน ไม่พ้นเป็นว่าวที่ขาดลมลอย โชค ชะตาของคน ย่อมเวียนเปลื่ยนวน สับสน มิมีวันสิ้น แต่ ดวงดาวนี้ยังร่วงริน ความ สูญสิ้น ย่อมมีทุกตัวบุคคล ชีวิตคนเราที่เขา พลั้งพลาด เป็นเพราะความประมาท อาจจะพาให้ต้องอับจน ขาด หลง ลืมนึกรู้สึก ตน จะ ต้อง อับ จน
พุด 26 เม.ย. 2549 17:32 น. - ID 88723 
2216
12
0
26 เมษายน 2549 19:28 น. - comment id 573400
หากไม่มีลมคงไม่สามารถเล่นว่าวได้ แต่เช่นกัน ถ้าลมแรงเกินไปว่าวก็คงขาดไปเช่นกัน คิดถึงพี่พุดเสมอนะค่ะ
26 เมษายน 2549 17:44 น. - comment id 573463
http://www.matichon.co.th/youth/youth.php?tagsub=031101&tag950=03you30150936&show=1า
26 เมษายน 2549 18:56 น. - comment id 573470
ว่าวชีวิต ค่อยผ่อนสายขยับขยายให้คลายเครียด แล้วค่อยเจียดเส้นสายให้คลายหย่อน รอจังหวะปะทะลมข่มใจวอน ให้ว่าวลอยชูว่อนตามแรงลม รู้อดทนรอท่าทีลมตีกลับ รู้รอคอยแบ่งรับรู้จับข่ม เพื่อว่าวงามท่ามฟ้าน่าชื่นชม และเกลียวกลมกับชีวิตทุกทิศทาง
26 เมษายน 2549 20:02 น. - comment id 573481
หงัดดีฮะ ไม่ได้เจอกันตั้งนาน
26 เมษายน 2549 20:49 น. - comment id 573501
ฮั่นแน่ะ.. จับได้แล้ว พี่พุดมัวแต่ไปเล่นว่าวนี่เอง ไม่ยอมตอบเมล์สักที ที่อยู่ค่ะ น้องแจมขอที่อยู่ค่ะพี่
27 เมษายน 2549 09:21 น. - comment id 573558
เห็นชื่อเรื่องนึกว่าเกี่ยวกับการไปสนามหลวงซะอีก แต่เป็นว่า ชักว่าวงูอยู่กับบ้าน ในชีวิตมีสิ่งที่จดจำไม่ลืมเลือนก็เรื่องว่าวนี่แหละ เด็ก ๆ ไม่มีเงินซื้อที่เขาทำ กระดาษฟางก็หายากแพงด้วยต้องใช้กระดาษหนังสือพิมพ์ทำว่าวเอง ทำก็ไม่ค่อยจะเป็น ได้แต่ว่าวปักเป้า ต่อหางยาว ๆ ขึ้นลมบนง่ายที่สุด ด้ายหลอดตราสมอแม่หวงมากจิ๊กเอามาเล่นทั้งหลอดถูกดุก็ไม่เข็ด ที่จะชักว่าก็ไม่ค่อยจะมีไปตามลานวัดบ้าง โรงเรียนบ้าง ว่าวติดต้นไม้ขึ้นเอาไม่ได้ก็ต้องทำกันใหม่ สนุกไปอีกแบบ ในแบบของเด็กผู้ชาย แปลกจังที่ พุดพัดชา เขียนถึงผู้หญิงชักว่าว ไม่ค่อยเคยเห็นจริง ๆ
27 เมษายน 2549 11:04 น. - comment id 573571
สวัสดีค่ะพี่พุด
27 เมษายน 2549 11:40 น. - comment id 573579
แด่คุณปราณ..ลมหายใจแห่งความดีค่ะ พุดพลีให้นะ..คะ สุดสายป่านดั่งสุดสายชีวิต หากหยุดคิดผ่อนสายคล้ายคำสอน มีหนักเบารู้ปล่อยวางทางยอกย้อน อย่านิวรณ์หวนไห้คล้ายมายา มรสุมแรงแค่ไหนรู้หลบหลีก ประคองปีกประคองขวัญบนฟากฟ้า เมื่อสิ้นสุดภารกิจละครโลกย์ว่าวชีวา พร้อมหลับตาสู่ดินเป็นหนึ่งเดียว..ไร้ห่วงใด..
27 เมษายน 2549 11:44 น. - comment id 573582
27 เมษายน 2549 11:47 น. - comment id 573586
27 เมษายน 2549 11:51 น. - comment id 573589
27 เมษายน 2549 16:39 น. - comment id 573592
ฤกษ์คะ.. ซึ้งใจเสมอ ทันที่ดวงตาไล่มาพบชื่อฤกษ์ ในงานพุดพัดชา ไม่เคยคลาดคลา แสนสม่ำเสมอรักมานานปี ที่เพียรให้พลังใจพุดค่ะ... งานนี้ พุดไปเล่นจริงๆค่ะ และสารถาพว่านาทีที่สายป่านอยู่ในมือ และ คอยบังคับว่าว ให้ว่ายวนในเวิ้งฟ้านภากาศแสนกว้างนั่น ดวงใจพุดก็พลันราวนกน้อย ลอยติดปีกขึ้นไปบินว่อนร่อนถลาลม อภิรมย์เชยชมมวลหมู่เมฆอย่างแสนอิสรา พาให้ใจพุดแสนสุขว่างจังเลยค่ะ ไหนแถวนั้น ยังมีทั้งบึงกว้าง สนามหญ้าสวยและหอมรวยรินด้วยกลิ่นลั่นทมค่ะ คิดถึงค่ะ
27 เมษายน 2549 12:03 น. - comment id 573598
27 เมษายน 2549 14:04 น. - comment id 573668
ลอยลม แต่อย่าให้เหมือนว่าวที่ขาดลอย นะ มันจะตกไกลแสนไกลจนหาไม่เจอเลยคับ
27 เมษายน 2549 14:36 น. - comment id 573677
สุดสายป่าน..ก็ปล่อยให้ลอยไปเลย.... ***แวะมาทักทายครับ
27 เมษายน 2549 23:37 น. - comment id 573806
..เรนชอบคอมเม้นของบัว.... เรนอยากเป็น..เธอคนนั้น..ของพี่พุดพัดชา
.. เรนคิดถึงนะคะ..
10 กรกฎาคม 2552 09:51 น. - comment id 1011351
กำลังเคลิ้มเรื่อง สุดสายป่าน พออ่านเรื่อง ว่าว ลืมเนื้อหา ไปเลย อิอิ สุดสายป่าน ถ้าเปรียบกับลม ทำให้จินตนาการไปไกลจริงๆ นะครับ ลมไม่เคยหยุดนิ่ง เหมือนจิตใจของคนเรา ไม่หยุดนิ่ง สุดแท้จะหวนนึกถึงสิ่งไหน รักแลเคารพพี่สาววสวยแสนงามแสนดีที่หนึ่งเสมอ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
