ก็แค่มีเท่าเดิม...ก็แค่ไม่เหลือใคร
ทำไมความโชคร้ายต้องเกิดขึ้นกับฉันด้วยนะ การที่จะมีรักแท้ทำไมช่างยากเย็นขนาดนี้ ทำไมไม่ง่ายดายเหมือนละครที่ดูในทีวี ที่ตอนจบจะมีทุกคู่สมหวังทุกคราวไป ชีวิตเรามีเราเป็นตัวละคร ทุกบทตอนผันเปลี่ยนไปตามเหตุการณ์ที่เคลือนไหว มีพรหมลิขิตเป็นผู้กำกับแต่ละฉากให้เป็นไป แล้วยากเย็นอะไรทำไมให้กำหนดให้ใครมารักเราจริงเสียที หรือคนที่เขียนบทชีวิตฉันเขาผิดหวัง จึงเขียนบทให้รักไม่จีรังมีกี่ครั้งก็ถูกผละหนี ผู้กำกับก็คอยสั่งคัทตอนรักจะสมหวังซะทุกที สงสารกันบ้างหรือเปล่านี่กับใจเรา ถ้าไม่คิดเขียนตอนจบให้แฮปปี้ เอ็นดิ้ง ก็เขียนบททิ้งให้ฉันอยู่โดดเดี่ยวลำพังกับความหงอยเหงา อย่าชักจูง อย่างสร้างตัวละครเพิ่มเข้ามาเป็นเพียงเงา ที่พร้อมจะบางเบาหายไปเมื่อตะวันตกดิน ฉันไม่รู้เลยว่าละครรักนี้จะจบอย่างไร ไม่รู้ว่าตอนต่อไปใครจะมาสั่งเทค คัท หรือคอยตัดสิน มีเพียงสิ่งเดียวคือเสียงหนึ่งตะโกนก้องให้ได้ยิน ว่าตราบใดที่ชีวิตยังไม่สิ้นใจก็ยังต้องดิ้นเรื่อยไป
5 มีนาคม 2549 11:58 น. - comment id 564598
ถ้าเป็นอย่างละครได้ก้ดีนะค่ะ... แวะมาทักทายค่ะ ทำความรู้จักค่ะ..
5 มีนาคม 2549 12:00 น. - comment id 564600
ถ้าเป็นอย่างละครได้ก้ดีนะค่ะ... แวะมาทักทายค่ะ ทำความรู้จักค่ะ.. ปล.ช่วยลบให้ด้วยนะค่ะ ความที่หนึ่งนะค่ะ กดผิดนะค่ะ..อิอิอิอ..
5 มีนาคม 2549 17:28 น. - comment id 564673
ง่า... แต่จากละครที่นู่ป่านเคยดูเนี่ย มานก็มะสมหวังไปซะทุกเรื่องนะคะ พ้อบางเรื่อง ไม่นางเอกก็พระเอกต้องจากไป พ้ออารายก็มะรุ๊ ทามมายต้องตายอ่า เหอๆ แต่สู้ๆนะคะ นู๋ป่านสู้ๆตาย จุ๊บๆ