ไหล่เขาเงาสายน้ำ

แก้วประเสริฐ

                ไหล่เขาเงาสายน้ำ
     สายน้ำนิ่งอิงไหลไหวกระเพื่อม
แลละเลื่อมใต้ธารอันสดใส
เขียวมรกตงดงามตะไคร่ใย
ซ้อนเรียงรายใต้น้ำเย็นฉ่ำตา
     ทอดแนวยาวราวนาคีที่โอบผา
ลดหลั่นพาสูงต่ำล้ำพฤกษา
ยามตะวันทอแสงแยงแววมา
ยากสรรค์หาใดเทียบเปรียบนาคิน
     วกเวียนวนพ้นทางกระจ่างสิ้น
ดั่งยุพินทอดกายาหากระแสสินธุ์
เงากระเพื่อมเคล้าทาบอาบวาริน
ซ้ำรวยรินกลิ่นไม้ป่ามาสูดดม
     สองฟากฝั่งไม้พุ่มดุจอาศรม
สร้างอารมณ์บ่มระรื่นชื่นสุขสม
สวยจริงหนอท้องธาราครามาชม
น้ำโปรยพรมจากผามาแช่มชื่น
     น้ำตกห้วยแม่ละงูมิดูฝืน
งามระรื่นตื่นจิตคิดเป็นอื่น
ว่าชมสาวเคล้าเจ้าเฝ้าทั้งคืน
ภิรมย์รื่นสิเน่หาพาชมจันทร์
     ครั้นสุริยาลับเลือนเตือนผายผัน
เงาเขานั้นทอทาบอาบสีสันต์
ไหวระยิบพริบพราวเย้าแสงพลัน
สิ้นตะวันหันเหเรือเพื่อจากจร
     คิดถึงกรุงมุ่งไปคล้ายเร่าร้อน
ทุกบทตอนย้อนยิ่งต่อสิ่งหลอน
ยุคมืดเก่าเข้าคลุกรุกลิดรอน
หวังถอดถอนแต่จนใจไร้ศรัทธา
     เรือลำน้อยเร่งรุดสิ้นสุดหรรษา
เงาเขาผากระแสน้ำย้ำเรียกหา
ลมพัดโชยโปรยละอองสาดต้องมา
ฉ่ำอุราเหมือนบอกว่าอย่าลืมเธอ.
             * แก้วประเสริฐ. *