หน้าส่วนตัว
อยู่อย่างสูง เกินไป ใหญ่เกินเหตุ
มองคนต่ำ เพียงเศษ ธุลีผง
ยามสิ้นคอน นอนอาศัย สิ้นไพรพง
จำต้องลง เดินดินหา คนปรานี
เปรียบชีวิต คนเป็น เฉกเส้นด้าย
ที่ขึงสาย ซอไว้ ใช้ดีดสี
แม้นตึงหย่อน เกินไป ไม่พอดี
เสียงดนตรี คงคลาดเคลื่อน เหมือนชีวิต
เปรียบดนตรี ที่บรรเลง เพลงประสาน
บทขับขาน ซาบซึ้ง ติดตรึงจิต
มีน้ำใจ ให้แก่กัน ด้วยฉันท์มิตร
ดั่งเพลงฮิต ดังได้ ไม่ต้องคุย
จะใหญ่โต สูงตั้ง ดังต้นไม้
หากสิ้นดิน ถิ่นอาศัย ไร้น้ำปุ๋ย
ใบคงหล่น ต้นคอด ยอดกระจุย
ป่นเป็นผุย ยุ่ยเป็นผง มิยงยืน
อาจารย์ฐปกรณ์ โสธนะ
ระยอง
ลุงรอง 23 ก.พ. 2549 11:53 น. - ID 86925 
3731
1
0
23 กุมภาพันธ์ 2549 13:12 น. - comment id 562643
คือคนเรามีค่าเท่ากันหมด ไม่ควรลบหลู่ใครให้ใครเห็น เพราะบางคนนั้นอยู่เเสนลำเค็ญ อย่าไปเวรเขาเถิดเกิดดีไป เเวะมางับ บาย...
23 กุมภาพันธ์ 2549 12:38 น. - comment id 562708
คือถ้อยคำกลกลอนสอนให้คิด อย่ายึดติดตัวตนจนเศร้าหมอง เหยียดผู้อื่นต่ำชั้นควรไตร่ตรอง ชนทั่วผองเกิดมาค่าเพียงกัน
23 กุมภาพันธ์ 2549 15:17 น. - comment id 562735
อ่านแล้วข้าพเจ้ารับรองจะเอาไปฎิบัติตาม ...ชอบบทกลอนนี้
กาแฟ1ถ้วยไม่ใส่น้ำตาลคือน้ำใจ..โปรดรับ
24 พฤษภาคม 2550 17:56 น. - comment id 700994
หัวขโยกโขกกำแพง มีดแทงปอด ฟาตด้วยนอตตีด้วยชามตามด้วยไห จิ้มด้วยมีด ยิงด้วยปืน รนด้วยไฟ ถึงอย่างไรก็ไม่ครายจากรักเทอ
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
