นักเลงกลอนอย่านอนเปล่า กวีเจ้าอย่าเฝ้าเฉย

เจ้าพานทอง

นักเลงกลอนอย่านอนเปล่าเร้าลุกนั่ง
หยิบหัวใจใส่พลังมาทั่งฝน
ให้เป็นกานท์งานงามตามใจตน
ยวนมายลผลกวีชื่นชีวิน
กวีเจ้าอย่าเฝ้าเฉยเลยคุณพ่อ
ร่ำมารอขอประชันวรรณศิลป์
ให้แหล่งหล้าหญ้าหย่อมพร้อมได้ยิน
ฟังเพลงพิณกวินกาพย์กำซาบทรวง
อาบอรุณอุ่นตะวันที่ฝันถึง
โคมราตรีที่คะนึงในบึงสรวง
เกิดปรากฏเป็นบทอยู่พู่กันควง
บาททะลักวรรคทะลวงช่วงประชัน
ที่ประลองสนองจินต์อันฝิ่นเฝื่อน
ก็เพื่อเพื่อนเยือนน้ำใจไม่แข่งขัน
เพียงภาษาพาร้อยถ้อยกำนัล
เป็นสุวรรณชั้นฟ้าอ่ามาชม
อย่าเพิ่งหน่ายหงายหลังขอตั้งเต้น
มาเลือกเฟ้นเล่นกลอนกร่อนขื่นขม
ร่วมขายฝันอันอำไพร่ายอารมณ์
เป็นน้ำพรมขมมลายสบายบาน
อย่านั่งเมาเนาทุกข์ที่ขลุกขลัก
เชิญมาชักธงนักรบพบคนหาญ
มาต่อกลอนย้อนคำเคยสำราญ
เอาแก่นสารใส่งานกลอนให้สอนใจ
เก็บผกามาตกแต่งทั้งแหล่งหล้า
จับมัจฉาถลาบินถิ่นฟ้าใส
ดัดดวงจันทร์เป็นคันซอล้อเพลงไพร
ล้วนเกิดได้เพราะหัวใจใส่จินตา
มาเถอะมาอย่าล้าถอยอย่าหงอยหงอ
สมองฝ่อต่อจริตติดกังขา
เอามาลับจับมาทักสักวา
เพื่ออุราพาอุไรหัวใจกลอน