ลูกชิ้นเอ็น

pigstation

ถั่วงอกคุยเบาๆ
ราวกระซิบสายลมหัวเขา
มีบะหมี่รับฟังอย่างเห็นใจ
หมดหน้านาราคข้าวยังตกต่ำ
เห็นทีโรงงานคือคำตอบของสาวชาวทุ่งอย่างเธอ "ถั่วงอก"ลูกสาวชาวนา
ใครอุปโลกน์ว่า
กระดูกสันหลังเป็นดั่งชาวนา
ตอนนี้กระดูกสันหลังนี้เป็นอัมพาตไปแล้ว
ท้องทุ่งกำพร้าความอุดม
อุตสาหกรรมเรียกขานลูกหลานมาปันส่วนแบ่งน้อยนิด
บะหมี่ปรารภระบการศึกษาไทย
มีแต่สถาบันรุ่มรวบยนกองฟอนปริญญาบัตรที่หนุนนับด้วยธนบัตร
ไม่มีการศึกษาที่อุดมศึกษา
มีแต่โลภศึกษา ( โล-พะ-สึก-สา )
มีแต่ลูกร้านก๋วยเตี๋ยว 3 คูหาติดถนนใหญ่ทำเลทอง
และลูกร้านทองทำดีติดร้านก๋วยเตี๋ยวใหญ่
ได้ร่ำเรียนมาเป็นเจ้าของโรงงาน
เพื่อแย่งชิงบุตรหลานของท้องไร่ท้องนา
บ้างก็มาเป็นคนงาน 
หรือเรียกอย่างสมยุคสมัยอาจเป็นมนุษย์งาน มนุษย์เงินเดือน
ลดทอนตัวเองลงเป็นฟันเฟืองเล็กๆ
แล้วนิยามตัวเองว่าเป็นชิ้นส่วนที่สังคมขาดไม่ได้
บ้างก็หลอกล่อตัวเองด้วยวิญญาณจอมปลอมบนท้องทุ่งตัวอักษร
ริเสพวรรณฯกรรมในขณะมือหนึ่งถือโทรศัพท์ไว้ส่ง SMS
บ้างปลอบใจตัวเองถึงความสบายดี แถมห่วงสงครามแย่งชิงอำนาจรัฐ
บ้างก็สาละวนอยู่กับโลกไซเบอร์
บะหมี่ยิ้มอย่างเข้าใจถั่วงอก
ส่วนความรักของถั่วงอกก็มาถึงวันสิ้นสุด
เมื่อเธอเอ่ยถาม...
"บะหมี่จ๊ะ...เธอรู้ไหมว่าลูกชิ้นไปไหน"
บะหมี่ตอบ
"ลูกชิ้นเอ็น"...
นับจากนั้นมาเด็กสาวของท้องทุ่งก็นิ่งเฉยเหม่อมองไปยังฟ้าไกล
.....การศึกษาไม่ได้หมายถึงระดับปริญญา
หรือการศึกษาไม่ได้ด้อยกว่าการทำมาหากินจนร่ำรวยกว่าคนเรียนสูง
การศึกษาน่าจะหมายถึงการเข้าไปสู่ภูมิปัญญาสากล
ที่ล่วงล้ำสู่ดินแดนอาตมันภายใน
แล้วหล่อหลอมออกมาเป็นน้ำซุปที่แสนกลมกล่อม
หล่อเลี้ยงเยาวชน/ลูกศิษย์สืบต่อไป
ไม่ว่าจะเป็นสถาบันหรูหรา หรือมหาวิทยาลัยหลังเขา
.....ใครอยากรู้ไหมลูกชิ้นเอ็นติดคณะอะไร...
(เฉลย..น้ำตกไม่งอก....)