ถ้าหากว่าจะรัก

อนาลัย

นานมาแล้วมีใครคนหนึ่งนำบทกลอนมาให้อ่าน 
"ถ้าหากว่าจะรัก......."
.........................
	ถ้าจะรักฉัน	จงรักทุกสิ่งทุกอย่างในตัวฉัน
ทั้งสองมือสองแขน	ที่เต็มไปด้วยรอยแผล
	ถ้าจะรักฉัน	อย่ายึดเหนี่ยวฉันไว้เพียงในอ้อมกอด
ปล่อยให้ฉัน 	ได้มีโอกาสสูดลมหายใจแห่งเสรีภาพบ้าง
	ถ้าจะรักฉัน	ขอให้รักในความเป็นฉัน
อย่าได้พยายามเปลี่ยนแปลงอะไรเลย
เพราะว่ามันฝังลึกอยู่ในสายเลือดและวิญญาณแล้ว
	ถ้าจะรักฉัน	 อย่าได้หวังอะไรมาก
ด้วยบางครั้งฉันอาจทำไม่ได้	  ฉันจะเป็นเท่าที่ฉันเป็นเท่านั้น
	ถ้าจะรักฉัน	ไม่จำเป็นต้องเดินตามหลังหรือนำหน้า
เคียงข้างฉันเถิด	แล้วเราจะเริ่มก้าวไปด้วยกัน
	ถ้าจะรักฉัน	มองขึ้นไปบนแผ่นฟ้าสิ
ฉันอยู่ที่นั่น	ทุกหนแห่งที่ไร้ขอบเขต


              วันนั้น ยังเด็กนัก  อ่านบทความแล้วก็แสนเศร้า  เข้าใจว่าคนที่อ่านให้ฟัง (และบอกให้เราเก็บไว้ )  เขาคงรู้แล้วว่าเรารู้สึกอย่างไร และคงไม่อยากจะให้เรามารักเขา
               จึงเขียนบทความตอบไป  จนถึงทุกวันนี้ก็ยังเก็บไว้  ไม่กล้าอ่านให้เขาฟัง....คงมีแต่ท้องฟ้าและเพื่อนักกลอนเท่านั้น ที่จะได้รู้

 คำบอกเล่า......    ก็เพราะว่า ฉันรักเธอ 
             เพราะว่าฉันรักเธอ	   ฉันจึงรักในทุกสิ่ง
ที่ได้มองเห็น
             เพราะว่าฉันรักเธอ	   ฉันจึงโอบกอดเธอไว้ด้วยสองแขน
มิได้ยึดเหนี่ยวผูกพัน	   ให้เธอสิ้นสิทธิ์อิสระใดๆ
             ก็เพราะว่า เธอสร้างความรู้สึกให้ฉัน  ...อบอุ่นและคุ้นเคย
ฉันจึงต้องการเปลี่ยนแปลงหลายๆอย่าง
...เปลี่ยนแปลงหัวใจเธอ  ให้มองเห็นฉัน
             ฉันจึงรักเธอ	รักอย่างที่ฉันหวังอยากจะได้รัก
แต่เป็นรักที่ไม่กล้าอยู่เคียงข้าง   
ไม่กล้าอยู่ข้างหน้า   ไม่กล้าอยู่ข้างหลัง


              ความรักที่ฉันเคยหวัง  จึงมิกล้าบอกเล่าให้เธอเข้าใจ
ด้วยเธอนั้นแม้จะอยู่ใกล้	
แต่ก็เหมือนอยู่ไกล  ....ไกลเกินสุดขอบฟ้า
            ฉันจึงยังรักเธอ	ได้เท่าที่ฉันเคยรัก
รักที่ฉันปรารถนา   อยากบอกเธอว่า...สุดที่รัก...
ฉันรักเธอสุดหัวใจ.....