(๑) ลึกลงในแววตาน่าสงสาร แค่ต้องการปัจจัยสี่ที่เรียบง่าย แต่เขาคงขาดมันตราบวันตาย อีกนิยายในฉากความยากจน อาหารพอประทังจากถังขยะ ก่อนที่จะซุกร่างตามข้างถนน ผ้าขี้ริ้วห่อกายกันอายคน ป่วยก็ทนรอให้ไข้ทุเลา คนจรจัดซัดเซเที่ยวเร่ร่อน เล่นละครบทโศกบนโลกเศร้า มีความทุกข์ลำเค็ญคอยเป็นเงา ติดตามเขาชิดใกล้ไม่ละเลย (๒) โรคซึมเศร้าแทรกซ้อนทอนแรงสู้ ใจห่อเหี่ยวหดหู่อยากอยู่เฉย เลิกดิ้นรนเลื่อนลอยปล่อยกรรมเกย ชีพคุ้นเคยรสชาติความขาดแคลน (๓) ใครจะช่วยฉุดเขาพ้นเงาเข็ญ ใครจะเป็นไม้หลักที่ปักแน่น ใครต่อใครเหลือบแลแค่แกนแกน ใครก็แค่นเหลียวแลแค่ชั่วคราว (๔) คืนนี้เขานอนขดอย่างหมดหวัง เหมือนทุกครั้งระริกร่างกลางลมหนาว โอ้หนอคมขมขื่นช่างยืนยาว และบาดราวคมมีดกรีดแผลลึก
เพิ่มบุญ 23 ม.ค. 2549 17:17 น. - ID 85563 
767
3
0
23 มกราคม 2549 17:46 น. - comment id 554959
แม้วันนี้ทนทุกข์ไร้สุขสันต์ แม้คืนวันจะพลันเปลี่ยนขีดเขียนแผล แม้ไม่มีแม้ดวงตาคอยดูแล แต่เพียงแม้เธอลุกยืนฝืนตัวตน
23 มกราคม 2549 18:06 น. - comment id 554963
คืนนี้เขานอนขดอย่างหมดหวัง เหมือนทุกครั้งระริกร่างกลางลมหนาว โอ้หนอคมขมขื่นช่างยืนยาว และบาดราวคมมีดกรีดแผลลึก.... อยากปลอบขวัญคนเศร้าเกรงเขาเขิน อยากจะเดินชิดใกล้ในรู้สึก หากได้อยู่เคียงข้างอย่างใจนึก จะดื่นดึกอย่างไรช่วยใส่ยา....
23 มกราคม 2549 20:54 น. - comment id 554992
อืม..
24 มกราคม 2549 13:19 น. - comment id 555152
เห็นภาพมาก ๆ เลยฮะ
24 มกราคม 2549 18:57 น. - comment id 555301
สลดใจจังค่ะ เคยสัมผัสมาบ้าง แต่ไม่เท่าคนเร่ร่อนเหล่านั้น...
8 กุมภาพันธ์ 2549 21:24 น. - comment id 559310
วิถีชีวิต.. เป็นเรื่องที่ยากจะบรรยาย บางครั้งโอกาสมาถึง แต่คนเราไม่อาจคว้า บางครั้งต้องจำยอม เพื่อจรรโลงอะไรหลาย ๆ สิ่ง ตราบที่ยังคงมองเห็นคนนอนใต้สะพานลอย.. ริมคูน้ำ ในเมืองหลวง เราก็ยากที่จะบอกได้ว่าเจริญแล้ว คงได้แต่ภาวนาและเป็นกำลังใจให้ชีวิตเหล่านั้น..ได้มีโอกาส..
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
