+*~*++*~*++*~*++*~*++*~*++*~*++*~*++*~*+ คืนนี้ดวงดาวเต็มท้องฟ้า พระจันทร์ทอแสงลงมาตรงที่ฉัน สายลมอุ่นยังหมุนวนอยู่ข้างกัน ทุกสรรพสิ่งนั้นกำลังเคลื่อนไหวไปด้วยดี แต่ดูคล้ายความเหงาจะมีอิทธิพลมากกว่า หมื่นพันดาราก็ไม่อาจทดแทนได้ในตอนนี้ แสนกำลังสายลมก็ไม่อาจพัดเป่าความเศร้าที่มี ล้านเวลาหมุนผ่านแรมปี ไม่ทำให้รู้สึกดีขึ้นมา +*~*++*~*++*~*++*~*++*~*++*~*++*~*++*~*+ ฉันรู้ดี ที่เป็นเช่นนี้ มีเพียงสาเหตุหนึ่งข้อ คือความคิดถึงที่เฝ้ารอ ทำให้หัวใจมีปัญหา เธออยู่ที่ไหนปล่อยฉันอ่อนไหวในกาลเวลา ฉันคิดถึงเธอนะและอยากรู้ว่าเธอก็คิดถึงกัน เพียงหนึ่งคำสั้น ๆ หากเธอบอกมา คงทำให้วันอ่อนล้า เหือดหายไปจากใจของฉัน ความเหงาที่มีอาจจะชนะใคร ๆ นับหมื่นล้านพัน แต่พ่ายแพ้คนคนเดียว คือเธอเท่านั้น .ผู้หยุดความเหงาในหัวใจ +*~*++*~*++*~*++*~*++*~*++*~*++*~*++*~*+
19 มกราคม 2549 09:32 น. - comment id 554088
อย่าเหงาอีกเลยนะ..คนดีของฉัน แม้ระยะทางและคืนวัน..ไม่อาจทำให้เราได้เคียงใกล้ แต่หากเธอลองทบทวนทุกเรื่องราวที่ผ่านพ้นไป ก็จะรู้ว่ายังมีใครที่ไม่เคยปล่อยให้เธอเดียวดายแม้สักเสี้ยวนาที ---------------------------- ให้พี่สาวทำหน้าที่แทน..สักแป๊บนึงนะ...คิดถึงจ้ะ
19 มกราคม 2549 13:28 น. - comment id 554178
คืนเหงากับดวงดาวร้อยพันหวาน ไยใจรานร้องไห้ไร้เหตุผล ใกล้ในฝันเพียงชิดกันในกมล โลกหลงวนลืมหยุดให้ได้พบเธอ..ในโลกจริง.. รักคิดถึงมากๆค่ะ พี่พุดไพร
19 มกราคม 2549 14:13 น. - comment id 554197
ร้อยพันผู้คนมิอาจเทียมเท่าคน ๆ เดียว คิคิ (รู้นะคิดไรอยู่)
19 มกราคม 2549 16:01 น. - comment id 554210
ขอเป็นคนเดียวในหนึ่งใจเธอ อย่าให้รอเก้อเพ้อหานะคนดี มีเพียงคนเดียวหนึ่งใจดวงนี้ ทั้งชีวีมีเสมอเพื่อเธอตลอดมา
19 มกราคม 2549 17:14 น. - comment id 554232
บทกลอน เจ้าหญิงแห่งความเหงา ไพเราะ และเหงาเสมอเลย... ชอบคำนี้จัง ---- บางครั้งความเหงาก็เอาชนะคนมากมาย...แต่พ่ายแพ้คนคนเดียว
19 มกราคม 2549 18:12 น. - comment id 554244
ใครกันหนอ ทำให้แอ๊ปเปิลผลงามเกิดการหวั่นไหวได้ อิอิ แวะมาทักพักมาอ่านครับ
19 มกราคม 2549 18:53 น. - comment id 554249
น่าร๊ากกกก มากเลยค่ะ เค้าคนนั้นทำให้พี่แอ๊ปเปิ้ลเขียนกลอนได้เพราะขนาดนี้เง้อออ
19 มกราคม 2549 20:11 น. - comment id 554266
น่ารัก... แบบ.. หวาน..น่ากิน.. อีกแย้ว.. น้องเรา
20 มกราคม 2549 11:45 น. - comment id 554343
หลายฤดูกาลที่ผันผ่าน นับรวมกัน 19 หนาวที่หวั่นไหว อีกไม่กี่เดือนข้างหน้า.. คงจะเป็น 20 ปีที่หนาวใจ และอีก 4 ปีสุดท้ายก่อนความสดใสจะจบลง มองดวงดาวยามค่ำคืน..เมื่อนึกถึงใครสักคนที่อยู่ห่างไกล มองมาหลายปีก็อยู่ห่างๆอย่างเดียวดาย แล้วก็ลับลาห่างหายเมื่อกาลเวลาโหดร้าย..มาเยือน วันฟ้าใสใส เมฆหมอกปันใจสีขาว เธอมากับข้อความหวานๆ พาใจหวิวไหว จากที่อยู่คนเดียว มองดาวโดดเดี่ยว ไร้เพื่อนเคียงกาย เธอคือผู้หยุดความเหงา ในหัวใจของฉันไว้_รู้บ้างไหมคนดี
20 มกราคม 2549 16:57 น. - comment id 554419
สายลมหอบรักไป ทุกแห่งหน แห่งให้ใคร หลาย ๆ คน ได้สุขสันต์ หอบความรัก ควมอบอุ่นความผูกพันธ์ หอบความฝัน หอบคืนวัน ที่แสนดี แล้วก็หอบความคิดถึง เข้ามาใส่ หอบเอาควมห่วงใย มาแทนที่ แล้วก็หอบเอาความเหงามาบางที แต่สุดท้าย มักแทนที่ ด้วยความเหงาใจ เมื่อเริ่มต้น หัวเรื่องด้วยความรัก ตอนลงท้ายมักจำจากไปไปไกลเสมอ เมื่อเริ่มต้น ทุกวันฉันรัก เธอ เมื่อลงท้าย ก็คือเธอ ในหัวใจ สายลมเคยหอบความรักควมอบอุ่น หอบเอาความเกื้อหนุนมาชิดใกล้ แล้วก็หอบเอาความรักของฉันไป จนสุดท้าย ไม่เหลือใคร สักคน.... แม้ว่ารักจะลาจากไปแสนไกล แต่สุดท้าย เธอก็อยู่ในใจ ของฉันเสมอ มา ... รักวันที่รักกัน แต่ก็ไม่เกรียด วันที่เกรียดกัน ยังรักเธอเสมอ ไม่เคยเปลี่ยนแปลง
20 มกราคม 2549 23:47 น. - comment id 554457
แวะมาบอก คำสั้น ๆ เพื่อหยุความเหงาของเธอ ฟังนะ I love you ได้ยินไหมล่ะ อิอิ
23 มกราคม 2549 17:37 น. - comment id 554950
ปรารถนาอะไรหัวใจเอ๋ย แค่ไม่เคยคุ้นเลยความเหว่ว้า ยามคนรักห่างไปจนไกลตา ทรมา เสมือนว่าจะสิ้นแรง ออกมานั่งหน้าบ้านนอกชานเก่า เหยียดเท้าเปล่าเอนกายายืดขาแข้ง ลืมเถิดความขลาดเขลาที่เสียดแทง ชมหมู่ดาวจรัสแสงแจรงโพยม ปล่อยความคิดดั่งยานเที่ยวหาญเหอะ เดินลัดเลาะจักรวาลชมลานโสม นั่นช้างเผือกผ่องขาวราวแสงโคม ดวงจิตโน้มล่องอารมณ์ชมจักรวาล ลอยละลิบกระซิบเย้าดาวพระศุกร์ ฝืนลืมทุกข์ทิ้งไว้ที่ในบ้าน บอกหัวใจดังดัง อหังการ นี่มันคือ ตำนาน ของความรัก ค่ำคืนนี้แม้มีแต่เหน็บหนาว ถึงคืนยาวยืดเยื้อไม่เบื่อนัก สายลมร่ำบรรเลงบทเพลงรัก เชิญเจ้าพักเหนื่อยก่อนถ้าอ่อนล้า มาล่องฟ้าฝ่าหาวหาดาวฝัน ถึงห่างกันไม่เห็นเพ็ญดวงหน้า ในกายห่างอย่าร้างไกลในศรัทธา ต้องมีสักรอบเวลาหมุนมาเจอ เชื่อเถิดว่าในวาสนานี้ ซื่อสัตย์มีพี่นั้นมั่นเสมอ ขอบฟ้าแค่กั้นเราไม่ให้เจอ แต่ไม่เคยพลั้งเพ้อเผลอห่างใจ ลำนำปลอบมอบฝากฟ้านภากาศ ล่องลอยปราถ-นานั้นแม้หวั่นไหว สร้างตำนานของรักที่ห่างไกล ด้วยหัวใจของเราพิสูจน์มัน ระหว่างนี้แม้มีขอบฟ้ากว้าง คอยคั่นขวางทางรักอย่าหักฝัน ในทุกความคิดถึงในหนึ่งวัน รักยังเป็นปัจจุบันวันของเรา ปรารถนาอะไรคนดีเอ๋ย เราอาจไม่คุ้นเคยกับความเหงา อย่าให้ทางห่างไกลทำใจเรา เผลอทำรักลางเลาเพราะเราไกล อยากเขียนงานแบบที่น้องเขียนบ้างจังเลยครับ อ่านแล้วสบายใจเหมือนได้ฟังดนตรีไพเราะๆ... ไพเราะมากครับ สวัสดี
24 มกราคม 2549 10:30 น. - comment id 555104
ความเหงา ก็เหมือนฤดูกาล ผ่านมา ก็คงต้องผ่านไป ในยามเหน็บหนาว ก็ยังมีเตาไฟให้ได้แอบอิง ในยามที่ฝนตก ก็ยังมีร่มให้ได้กันฝน ในยามที่ร้อนอบอ้าว ก็ยังมีน้ำเย็นให้คลายร้อน แล้วในยามเธอเหงา...เธอก็คิดเอาเอง ว่าจะให้ใครคลายเหงาให้เธอ
27 มกราคม 2549 13:07 น. - comment id 556015
ความเหงาในหัวใจ อยากมีใครมาหยุดบ้าง ลองมองไปรอบรอบทิศทาง ทำไมช่างร้าง ร้างผู้คน อืมนะ จะมีสักวันไหมที่มีคนหยุดความเหงาบ้าง ^_^