เมื่อผู้ใหญ่ ให้หนูเป็น เช่นผ้าขาว ที่พร่างพราว ไร้สีสัน อันแสดแสง สดสะอาด ไร้สีจ้า มาเคลือบแคลง มีแต่แสง แห่งเดียงสา มาเจือปน ผ้าผืนขาว ที่สดใส ในวันนี้ ยังรอสี รอพู่กัน ปั้นฝึกฝน จากผู้ใหญ่ ให้ขีดเขียน เปลี่ยนตัวตน เพื่อฝึกฝน เป็นคนดี ที่งดงาม ปากผู้ใหญ่ ได้แต่สอน ในตอนนี้ ว่าให้หนู เป็นเด็กดี ไม่ดีห้าม บอกว่าเด็ก ในวันนี้ ที่ดีงาม จะเติบตาม เป็นผู้ใหญ่ ในอีกวัน แต่ทำไม พวกผู้ใหญ่ ได้แต่พูด ไม่เคยหยุด การกระทำ อันต่ำชั้น ทั้งโกงกิน ทั้งเข่นฆ่า สารพัน อายไหมนั่น เป็นตัวอย่าง เด็กอย่างเรา บอกอย่าใช้ ความรุนแรง แข่งปัญหา ประท้วงที ก็หยาบช้า น่าอายเขา ไม่อายหรือ หรือก็ช่าง เด็กอย่างเรา ถึงได้เอา ความรุนแรง แบ่งเด็กดู การกระทำ สำคัญกว่า วาจากล่าว ปากบอกว่า ทาสีขาว ราวเลิศหรู แต่พู่กัน กลับดำด่าง ช่างไม่ดู ผ้าขาวหนู คงถูกเขียน เปลี่ยนเป็นดำ วิจิตรวาทะลักษณ์ (นฤมิตรเทวากร) วันอาทิตย์ที่ 15 มกราคม 2549 เวลา 14.47 น.
16 มกราคม 2549 08:26 น. - comment id 553429
ชื่นชมงานของน้องชายแสนรักค่ะ เก่งที่เลือกหยิบยกเรื่องสอนจิตวิญญาณ มารจนาค่ะ เป็นกำลังใจค่ะ
16 มกราคม 2549 15:28 น. - comment id 553520
พู่กันอันงามเลอเลิศ สุดแสนประเสริฐ ยังมีในถิ่นโลกา อย่าได้กังวลน้องยา ผ้าขาวนั้นหนา ยังได้รับการจารเขียน จากครูผู้ซึ่งพากเพียร พร้อมจะจัดเจียร ให้ผ้านั้นงามดังใจ ชื่นชมที่เฝ้าห่วงใยอนาคต ของชาติที่ไร้เดียงสาดังผ้าขาว
16 มกราคม 2549 21:03 น. - comment id 553565
ใช่เลย...ตัวอย่างที่ดีมีค่ากว่าคำสอน
16 มกราคม 2549 22:03 น. - comment id 553581
**.. มาเม้นท์แร้ววท่านพี่ กลอนแนวนี้ผมชอบนะ ให้แนวคิดดี ... จะมาอ่านอีกแน่นอน...
18 มกราคม 2549 11:24 น. - comment id 553934
ผ้าขาวเดี๋ยวนี้เปื้อนง่ายเนาะ จะซักทีก้อแสนยาก ทำไงดีล่ะ
14 ธันวาคม 2549 09:35 น. - comment id 635990