บางทีที่ค่ำคืนผ่านเข้ามา ชีวิตเหมือนอยู่บนเวลาแห่งความเหงา แม้จะยิ้มให้ฟ้าให้แสงดาว แต่สุดท้ายก็ปวดร้าวในหัวใจ เพราะหัวใจไม่เคยหยุดนิ่ง เมื่อรู้สึกตัวในโลกความจริงก็ร้องไห้ การมีลมหายใจที่ไร้ใคร เจ็บปวดเท่าไหร่ เธอเชื่อไหมเป็นฉันที่รู้ดี
7 มกราคม 2545 08:50 น. - comment id 29040
เราก็เข้าใจ และเคยเป็นเหมือนกันจ๊ะ เพราะดีนะเราชอบมันกินใจอ่ะ
7 มกราคม 2545 11:19 น. - comment id 29064
กลอนเพราะมากค่ะ แต่อย่าทำร้ายตัวเองนะค่ะ เป็นกำลังใจให้
7 มกราคม 2545 13:17 น. - comment id 29081
ราตรีทอดาวพราวแสง ไร้แรงฝันใฝ่สิ้นฝัน พรุ่งนี้ตะวันทายทักจากจันทร์ เธอฉัน..ยังมีวัน..สุขใจ!
7 มกราคม 2545 16:11 น. - comment id 29106
เศร้าง่า.. ฮือๆ
8 มกราคม 2545 05:27 น. - comment id 29209
เศร้าด้วย... ฮือๆ
8 มกราคม 2545 17:00 น. - comment id 29303
คิดว่ามันเป็นช่วงเวลาหนึ่ง ที่ไม่ทำให้โลกนี้ว่างเปล่าจนเกินไปสิจ้ะ....กลอนเพราะเหมือนเดิมนะจ้ะ
8 มกราคม 2545 21:04 น. - comment id 29335
ขอบคุณกำลังใจจาก may cool-hearted ทะเลขวัญ พี่แพรวา ธนรัฐ สวัสดิชัย และmono นะคะ
10 มกราคม 2545 05:16 น. - comment id 29594
อยากร้องให้ค่ะ อ่านแล้วซึ้ง
10 มกราคม 2545 22:21 น. - comment id 29735
อย่าร้องเลยค่ะ เด๋วไม่สวย อิอิ
12 มกราคม 2545 09:16 น. - comment id 30017
ชอบกลอนยังแคร์จัง อ่านแล้วเจ็บดี
12 มกราคม 2545 16:13 น. - comment id 30065
ขอบคุณ dokkoon ที่ยังอ่านกลอนยังแคร์ทุกบทนะคะ ^^