อ่านคำวอนจากใจของไม้ขีด ราวคมมีดกรีดซ้ำย้ำรอยแผล ถูกทิ้งขว้างร้างไร้ใครเหลียวแล เป็นเพียงแค่เศษไม้ไร้ราคา เจ้าไม้ขีดถูกเผาเป็นเถ้าถ่าน แม้ล่วงผ่านคืนวันยังฝันหา ให้โคมแก้วแวววับโปรดกลับมา ปรารถนาพลีร่างกลางอัคคี กลักไม้ขีดเก่าเก่าดูเศร้าหมอง เมื่อคนมองก็เมินต่างเดินหนี ถูกทอดทิ้งเอาไว้มิใยดี เพราะไม่มีคุณค่าราคาใด จากวันนั้นขีดประกายให้ช่วงโชติ จนเริงโรจน์ส่องทางสว่างไสว ถึงวันนี้หมดประโยชน์จะโทษใคร ถูกปล่อยให้ชุ่มฉ่ำด้วยน้ำตา ไม่สามารถจุดประกายได้อีกแล้ว ไม่เหลือแววก่อเกิดความเจิดจ้า เหลือเพียงแค่รอผ่านกาลเวลา พิพากษาลบเลือนเหมือนเช่นเคย
8 มกราคม 2549 18:09 น. - comment id 551967
คำอธิฐานของกลักไม้ขีด เติมคำนิ๊ดค่ะ อธิษฐานค่ะอิอิ งามทั้งกลักทั้งก้านค่ะ คู่กันเลยค่ะ
8 มกราคม 2549 21:58 น. - comment id 552008
ความเห็นเหมือนพุดหล่ะ
8 มกราคม 2549 22:39 น. - comment id 552009
พี่พุด ท่านภู ขอบคุณหลายๆๆๆครับ หล่นไปได้ไงเนี่ย
9 มกราคม 2549 09:41 น. - comment id 552049
ไม้ขีดกลักนี้ยังไม่เก่าพอนะท่าน แน่จริงหายี่ห้อพญานาคให้ได้ดิ
9 มกราคม 2549 12:26 น. - comment id 552095
อิอิ เห็นด้วยกับคุณชมพูคานะคะ ฮ่าๆๆ
9 มกราคม 2549 12:30 น. - comment id 552101
อ่านแล้วเหมือนชีวิตคนเราเลยค่ะ
9 มกราคม 2549 16:58 น. - comment id 552135
hanks ฮับ คุณชลกานต์ แต่พิมพ์ชื่อตกไปนี้ดนึงนะ ชม พู ภู คา (no ชมพูคา มัยรุมันทำไมต้องชมพูคาด้วย ปะเดี๋ยชาวบ้านสงสัยตายชัก)