ผมมาตามหาผู้หญิงคนหนึ่ง

ดาวอังคาs

ฝนทะมึนตั้งเค้าเงาสีดำ
ใกล้พลบค่ำพิรุณโปรยโรยจากฟ้า
เหยียบคันเร่งเร็วรี่หนีฝนมา
พลันสายตาเหลือบพบร่างข้างทางเดิน
เธอยื่นมือโบกไกวใคร่ร่วมทาง
ไร้ร่มกางสั่นสะทกระหกระเหิน
คงไม่ไหวหนอเจ้าหนาวเหลือเกิน
ต้องเผชิญฝ่าฝนพรำเพียงลำพัง
จึงจอดรับเพราะเห็นใจให้ขึ้นรถ
เพื่อจะปลดทุกข์ทนจากฝนหลั่ง
บอกทิศทางที่ไปซึ่งถึงเรือนรัง
แล้วก็นั่งสนทนามาตามทาง
ตากลมโตช่างงามยามพิศดู
ปากชมพูชื่นตามิซาสร่าง
เรือนใบหน้าดูเปล่งปลั่งทั้งสองปราง
สวยดั่งนางเทพีในนิทาน
ทั้งความคิดความอ่านการพูดจา
แอบศรัทธาเข้าแล้วแก้วหน้าหวาน
เสียงก็ใสไพเราะเสนาะกังวาน
มิช้านานก็ถึงซึ่งเรือนเธอ
เป็นแมนชั่นสวยหรูน้อยผู้คน
อยู่ชั้นบนห้องสุดทางนางเสนอ
โอกาสหน้าฟ้าใหม่คงได้เจอ
บอกลาเกลอคนใหม่ใจคะนึง
นางมีมนต์ใดหนาข้าจึงวุ่น
เพราะใจครุ่นเคร่งนึกระลึกถึง
ดั่งคนบ้าเพ้อพร่ำล้นรำพึง
ให้ติดตรึงจมฝังอยู่กลางใจ
เป็นอย่างนี้เรื่อยมาหนึ่งอาทิตย์
อยากเคียงชิดอีกครั้งนางอยู่ไหน
ที่แห่งนั้นมิเลือนลางยังจำได้
หนทางไปรวงรังเรือนบังอร
ผมมาตามหาผู้หญิงคนหนึ่ง
ผู้ที่ซึ่งเจอกันมาอาทิตย์ก่อน
แต่ลืมหลงได้ถามถึงนามกร
รู้เพียงนอนห้องสุดทางอยู่ข้างบน
แต่เจ้าของแมนชั่นนั้นงุนงง
ห้องนั้นคงไร้ใครให้ฉงน
แต่ก่อนนั้นมีอยู่จริงหญิงหนึ่งคน
ถูกรถชนสัปดาห์ก่อนตอนใกล้ค่ำ
ผ่านทางนั้นกี่ครั้งยังมองหา
มองสอดส่ายสายตาช่างน่าขำ
อยากเพียงพบอีกครั้งฝังใจจำ
กี่ฝนพรำไม่เคยเจอเธออีกเลย