วจีน้อยนิดคิดถึงเจ้า

แก้วประเสริฐ

          วจีน้อยนิดคิดถึงเจ้า
     เพียงวจีเอ่ยอ้างเพื่อสร้างหวัง
ดั่งน้ำค้างกลางหาวยามเฝ้าถวิล
ดุจหยาดเพชรเกล็ดแก้ววาวแววกวิน
สิ่งสูญสิ้นลบหายนัยน์ตาปรอย
     แม้นน้อยนิดกอบไว้สู่ใจชื่น
แสนระรื่นตื่นหรรษามาใช้สอย
เพียงถ้อยคำซึ้งซ่านจนฉันลอย
ดุจดาวน้อยลอยล่องสู่ท้องนภา
     เฉกหัวใจได้เดือนเป็นเพื่อนคู่
ความอัปยศอดสูมิตามหา
ถ้อยน้ำคำล้ำวจีที่สรรค์มา
ดุจดั่งฟ้ามอบพรเฝ้าสอนจำ
    * สู้เถิดหนาที่รักอย่าพักเฉย
อย่าล่วงเลยกอบกู้เพื่อสู้ช้ำ
สิ่งผ่านไปคิดว่าเป็นเวรกรรม
อนาคตล้ำเกินกว่าดั่งค่าทอง*
     วันคืนผ่านผันแปรกระแสชีวิต
ดั่งลิขิตพรนางฟ้าเข้ามาสนอง
ยกระดับขับเคลื่อนสิ่งหมายปอง
สร้างฉันล่องเด่นฟ้ายามราตรี
     ถ้อยคำนี้มีไว้สู่ใจเสมอ
มิเลิศเลอเชี่ยวชาญดั่งมีศรี
นึกถึงคนเฝ้าพร่ำล้วนสิ่งดี
ในโลกนี้ล้วนชั่วส่วนตัวงาม
     เพียงน้ำคำน้อยนิดคิดถึงเจ้า
ลบความเง่าปุถุชนคนคิดหยาม
ด้วยทุกคนสร้างไว้มิได้ทราม
อย่าเหยียดย่ำสิ่งช้ำสร้างน้ำใจ
     เธอมิใช่ปราชญ์ทองผุดผ่องศรี
มิใช่กุลสตรีโลกแสร้งยกไว้
สามัญชนคนเดินดินถิ่นห่างไกล
แต่กายใจวจีล้ำงามเหลือคณา.
           * แก้วประเสริฐ.*