เจ้าช่อไม้ดอกเอ๋ย..เจ้าดอกขจร...!

พุด

http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song3238.html
(นกขมิ้น)
...............


เหมือนนกขมิ้นบินเดียวดายไปทั่วหล้า
ท่ามผืนฟ้าผืนดินดูแตกต่าง
ยังหนาวใจเหมือนนกไพรผู้หลงทาง
แสนอ้างว้างกลางทะเลโลกย์โศกลำพัง
เห็นทุกสิ่งวิ่งสู่ความเสื่อมสลาย
เห็นวุ่นวายสุขทุกข์มิสมหวัง
เห็นธุลีหล้าผองชนคนเซซัง
เห็นกระทั่งทุกสิ่งแท้แพ้พ่ายธรรม(ธรรมชาติ)
ธรรมชาติเตือนภัยไม่นานช้า
ให้หันมาหยุดทำลายก่อนกรายกล้ำ
ก่อนกลืนโลกฝากโศกนาฎกรรม
ไห้รินร่ำราวสายเลือดมิเหือดแห้งพสุธา
ไม่มี..ผืนหล้ามาตุภูมิหอม
ไม่มี..พวงพยอมดวงดอกไม้ทั่วราวป่า
ไม่มีแล้ว..สายน้ำนิรันดร์รักเนรัญชรา
มี..เพียงฟ้าโศกกำศรวลครวญสิ้นรัก
โลกคงเงียบเปรียบดั่งป่าช้ากว้าง
คงอ้างว้างวิญญาณผ่านภพภักดิ์
ไม่มีแล้ว..บทกวีแก้วแผ่วหวานมาทายทัก
ลมคงสงัด..โลกคงเงียบ..เฉียบเย็น.เป็น.นิรันดร์...!
................


ใกล้คริสมาส..ปีใหม่แล้ว..
พร้อมแสงไฟพริบพราวสีสัน
ราวสวรรค์บนพื้นพสุธา
ที่มวลมนุษย์บนผืนหล้าต่างพากันเฝ้าคอย
เพื่อรอรับขวัญ 
เพื่อเริ่มสุขสันต์วันเริ่มต้นแห่งชีวิตใหม่
หากใครเชื่อเช่นฉะนั้น ฝันรอเช่นฉะนี้
กับบทเพลงแสนดีแสนงาม
ที่ต่างพากันเปิดคลอรอวันเฉลิมฉลอง
หวานแว่วแผ่วพลิ้วไหวลอยละล่องท่องลมไปทุกถื่นที่
ทั่วหล้าทั่วโลกนี้..


สำหรับ..ชีวีเพลิน
ก็ยังคงเหมือนเดิมที่ต้องเผชิญ
เสมอเสมือนนกไพร
ที่ยังต้องทำหน้าที่บินไป บินไกล
บินเหนือหล้า
ดูผืนฟ้าที่แตกต่างดินที่แสนอ้างว้าง
เพราะ...
จำต้องแรมร้างพรากลา
ผืนดินในหัวใจในเลือดเนื้อ
รับ..
ลมพร่างพราวแสนเหน็บหนาว
เมื่อ..คิดถึงทุกดวงใจ
ถึง แผ่นดินอันแสนไสวด้วยรวงเรียว
เกรียวสายชลนทีทองระรินร่ำ *สายน้ำเจ้าพระยา*


เมืองไทยเมืองฟ้าพุทธภูมิทอง
เมืองแห่งร่มรัตนร่มฉัตรอันแสนเรืองรองส่องหล้า  
*มาตุภูมิแม่ มาตุภูมิธรรม..*
และ
กับหยาดน้ำตาระรินหลั่งเมื่อ..


ใกล้ถึงวันครบรอบปี
ที่ภัยสึนามิมาฝากฝังโศกนาฎกรรมไปทั่วโลก
ให้คนไทยหลายล้านคน
แสนโศก  สูญเสีย สิ้นหวัง สะเทือนใจสะเทือนขวัญ
จนถึงวันนี้...
และ..
นี่คือรอยแผลใจที่ยากยิ่งจะใช้สิ่งใดมาเยียวยา
และเอาชนะ ...


นอกเสียจากว่า...
ให้ตระหนักถึงสัจจะธรรม ที่ธรรมชาติกำลังมาวนสอน
หวังให้มวลมนุษย์
ที่...เปรียบประดุจดั่งธุลีหล้า 
ได้พากันตระหนักชัด
ถึงความพินาศย่อยยับ หากยังไม่รู้การหยุดยั้งทำลาย
บทเรียนที่..
กรายใกล้เข้ามาทุกขณะ 
ไม่ว่าภัยแล้ง
น้ำท่วมหรือคลื่นยักษ์ 
แผ่นดินไหว
และ
แม้นแต่ทรัพยากรป่าไพร น้ำมัน
ที่..
กำลังจะมลายหายไป หมดโลกไป
จนในที่สุดต้องรู้หยุดรู้อยู่
รู้เรียนรู้การใช้ชีวีคู่ธรรมชาติแบบพึ่งพาพึ่งพิง
แบบพอเพียงเพียงพอแบบชลอทุกทรัพย์ในดิน
สินในน้ำในท่ามจิตให้รู้รักษ์ธรรม


รู้น้อมนำมาใช้เพื่อยังประโยชน์ มิใช่การกอบโกย
แล้วโปรยหว่านพิษภัย มลพิษไปทั่วหล้า ทั่วฟ้า
ที่...
ไม่นานช้า
ก็จักย้อนรอยมาทำลายวิถีชีวิตมวลหมู่มนุษยชาติเราเอง
หากยังมิเกรงกลัวอำนาจแห่งฟ้าดินน้ำลมไฟ.....
 ที่แสนยิ่งใหญ่เกินจักเปรียบประมาณ..!
................


http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song3238.html
นกขมิ้น ..ดิอิมพอสซิเบิ้ล 
ค่ำ คืน
ฉันยืนอยู่เดียวดาย
เหลียวมองรอบกาย
มิวายจะหวาดกลัว
มอง นภามืดมัว สลัวเย็นย่ำ
ค่ำคืน เอ๋ย ฮืม
ยามนภาคล้ำไป ใกล้ค่ำ
ยินเสียงร่ำ คำบอก
เจ้าช่อไม้ดอก เอ๋ย
เจ้าดอก ขจร
นก ขมิ้น เหลืองอ่อน
ค่ำแล้ว จะนอน ไหน เอย
เอ๋ย เล่า นก เอย
อก ฉัน ทุกวันเฝ้าอาวรณ์
เหมือนคนพเนจร
ฉันนอนไม่หลับเลย
หนาว พระพายพัดเชย
อกเอ๋ยหนาวสั่น สุดบั่น ทอน
ฮืม
ยามนี้เราหลงทาง กลางค่ำ
ยินเสียงร่ำ คำบอก
เจ้าช่อไม้ดอก เอ๋ย
เจ้าดอก ขจร
ฉันร่อนเร่ พเนจร
ไม่รู้จะนอน ไหน เอย
เอ๋ย โอ้ หัวอก เอย
บ้าน ใด
หรือใครจะเอ็นดู
รับรอง อุ้มชู เลี้ยงดูให้หลับนอน
นก ขมิ้น เหลืองอ่อน
ค่ำไหน นอนนั่น
อกฉัน หมอง ฮืม
ทนระกำช้ำใจ ยามค่ำ
ยินเสียงร่ำ น้ำตก
โอ้หัวอก เอ๋ย
โอ้อก อาวรณ์ ฉันไร้คู่ ร่วมคอน
ต้องฝืน นอน หนาว เอย
เอ๋ย โอ้ หัวอก เอย
เมื่อ มอง
หมายปองก็แลเห็น
หวิวในใจเต้น
เหมือนเป็นเพียงแต่มอง
เหมือน พบรัง จะครอง
แต่หมองเกรงที่
หวั่นจะมีเจ้าของ
ฮืม
ฟังสำเนียงเสียงเพลง
ครวญคร่ำ ใครหนอร่ำ คำบอก
เจ้าช่อไม้ดอก เอ๋ย
เจ้าดอก ขจร
นก ขมิ้น เหลืองอ่อน
ค่ำนี้ จะนอน ไหน เอย
เอ๋ย นอน ที่นี่ เอย...