....ณ.ดินแดนแสนไกลในไพรโพ้น มีผู้คนไม่หลายอยู่ชายป่า อ้อมล้อมรอบแลเหลียวดูเขียวตา และผืนนาปลูกข้าวของชาวดอย .....ยังมีสองตายายใกล้ถึงฝั่ง แต่ก็หวังยังชีพไม่รีบถอย ปลูกต้นข้าวหลายไร่มิใช่น้อย แล้วก็คอยเก็บเกี่ยวเฉลียวใจ ....ในป่าไม้กิ่งดกมีนกกระจาบ เกาะกิ่งราบกาบเกลี้ยงส่งเสียงใส รวมเป็นฝูงหลายคู่เป็นหมู่ใหญ่ คอยบินไปหากินตามถิ่นฐาน ....เช้าขึ้นมาหาข้าวที่ตาปลูก เอาเลี้ยงลูกกินเกลี้ยงแล้วเลี้ยงหลาน สามัคคีอิ่มทั่วทุกตัวทาน สุขชื่นบานอ้วนพลีดีมากมาย .....จะกล่าวถึงตายายให้โมโห นักเลงโตบินข้ามหยามกันได้ พวกลูกดกนกกระจาบไม่กลัวตาย น่าไม่อายแอบแย่งไปแบ่งปัน .....จึงคิดแผนสุดแค้นอย่างเหลือหลาย ใช้ตาข่ายดักปลามาขึงกั้น สองตายายคนแก่ยักแย่ยัน ต่างช่วยกันขึงเสร็จสำเร็จไป .....นกกระจาบไม่ทราบมาแต่ก่อน ว่านาดอนตอนนี้นั้นมีภัย ต่างโผผินบินตามอย่างย่ามใจ พาเรียงรายติดแหแย่เต็มที .....นกกระจาบหลายตัวสุมหัวคิด ที่เราติดอย่าท้อแท้ทางแก้หนี จงช่วยกันยันบินอย่างเต็มที่ สามัคคีพร้อมเพรียงอย่าเกี่ยงกัน ......คิดดั้งนั้นจึงช่วยกันอย่างเข้มแข็ง ต่างออกแรงขยับปีกอย่างแข็งขัน ฮุยเลฮุยลุยหิ้วแหที่ขวางกั้น ขาดสะบั้นหลุดพ้นกลตายาย .....กลับถึงรังนั่งสุมหัวรวมตัวคุย เรื่องที่เราไปลุยผ่านตาข่าย ต่างก็แกร่งแย่งความดีที่รอดตาย จนวุ่นวายไม่มีใครยอมลงกัน .....นกตัวโตพูดมากปากสว่าน เป็นเพราะฉันร่างใหญ่ให้แข็งขัน จึงยกแหตาห่างที่ขวางกั้น ขาดสะบั้นลอยไปเหมือนสายลม ....พวกแกนั้นตัวเล็กเหมือนเด็กน้อย เรี่ยวแรงด้อยกว่าข้าน่าขื่นขม ต้องไปฝึกวิทยายุทธ์อีกนานนม จึงจะบ่มพลังแรงแกร่งเท่าเรา .....จึงทำให้นกส่วนใหญ่โมโหนัก ใยมาหยามหาญหักให้ใจเศร้า ทั้งที่ร่วมรวมแรงกันไม่เบา จนได้เอาชีวิตรอดปลอดภัยมา .......จนทำให้สามัคคีที่ราบรื่น ต้องขมขื่นเพราะเสียงแยกแตกดังว่า ความรักใคร่ที่เคยมีความเมตตา ต้องสูญสิ้นโรยราให้ร้างไกล .....เป็นเพราะปากพูดมากไม่ยั้งคิด ไม่นึกถึงดวงจิตคนส่วนใหญ่ ใช้แต่ปากถากถางอยู่ร่ำไป อีกไม่นานก็ฉิบหายวอดวายกัน ....จงตริตรองสักนิดคิดแล้วพูด ให้ดึงดูดสามัคคีร่วมแข็งขัน คนเป็นสิบเป็นร้อยช่วยแบ่งปัน จึงเรียกว่าพูดสร้างสรรค์นั้นชื่นชม .....ฝ่ายตายายแค้นใจให้ยิ่งหนัก เสียแหรักถักสานที่สะสม ถูกพวกนกพาหายกับสายลม สุดระทมห่วงแหที่แลหาย ....แต่ยังมีอีกปากอยากทดลอง เอาแหสองไปกางวางขยาย ถ้านกติดคิดว่าน่าสบาย สองตายายคงอิ่มยิ้มหลายวัน ....นกกระจาบย่ามใจหนีได้ครั้ง มาวันหลังไม่กลัวตายภัยมหันต์ จึงพากันลงนาตาข่ายกั้น ต่างพากันประชิดติดแหอวน .....นกกระจาบยามนี้มีหลายฝ่าย ติดตาข่ายหลายตัวมัวแต่สรวล ต่างเกี่ยงกันหันเล่นไม่เป็นกระบวน แถมก่อกวนอย่าพึ่งข้าหาทางเอง .....นกต่างฝ่ายต่างบินคนละที เพราะว่าความสามัคคีเริ่มโหรงเหลง จนเรี่ยวแรงถอยลดหมดไปเอง นกอวดเก่งขาดใจวายชีวัน .....ต้องมาจบชีวิตติดตาข่าย ให้ตายายต้มยำทำอาหาร จนอิ่มเอม เปรมปรีย์ไปหลายวัน ไม่ต้องซื้อกับข้าวทานหลายเพลา .....อันนิทานให้อ่านทั้งหมดนี้ มีข้อดีให้คิดให้ค้นหา เรื่องการเปล่งมธุรสในวาจา ให้รู้ว่าพูดอะไรในหมู่คน ......แถมยังสอนเรื่องรักสามัคคี ว่าต้องมีความมั่นทุกแห่งหน ถึงคราวร่วมลงแรงอย่าแบ่งตน สลัดพ้นเรื่องส่วนตัวอย่ามั่วกัน .....สนสามใบ.....
สนสามใบ 21 ธ.ค. 2548 23:16 น. - ID 84478 
16971
4
0
22 ธันวาคม 2548 00:52 น. - comment id 548458
สงสารนกค่ะ..ให้กินเถอะไม่เสียหายเท่าไรอยุ่ด้วยกันด้วยความเมตตาดีกว่าค่ะ
22 ธันวาคม 2548 07:49 น. - comment id 548493
คิดถึงนิทาน คุณย่าเล่าให้ฟังแต่เด็กจังเลย.. ......แต่ทานก็จากเหมียวไปแล้วล่ะ.. ..........ไม่มีใครนิทานให้ฟังอีกเลย..แวะมาทักทายค่ะ...
22 ธันวาคม 2548 11:11 น. - comment id 548564
สามัคคีคือพลังจ๊ะ.....นิทานมีการสอนอะไรที่ดีๆเสมอ..
22 ธันวาคม 2548 11:20 น. - comment id 548569
สามัคคีทุกครั้งตั้งไว้เถิด แล้วจะเกิดสิ่งดีด้วยมีสิทธิ์ หากแต่คิดแตกแยกในชีวิต ก็หมดสิทธิ์พบเรื่องดีมากมีภัยเป็นนิทานสอนใจที่ดีมากเลยค่ะ
22 ธันวาคม 2548 11:31 น. - comment id 548582
น่ารักมากคราบบ
23 ธันวาคม 2548 12:45 น. - comment id 548788
ขอบคุณทุกๆคนครับที่มาเยี่ยมเยือน
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
