กวีปกรณ์

19 ธันวาคม 2548 04:01 น. - comment id 547527

ลมหนาวฝากความเหงาให้เราหงอย
ยามฝนปรอยฝากรอยให้เราเหงา
เป็นกฏแห่งฤดูกาล...ฤา...ใจเรา
ที่มันเศร้าหงอยเหงาไร้ฤดูกาล


...มาเยี่ยมเยียน 
มาเขียนต่อ...
...มายอมาชม คัฟ...  
ปล. ความเหงาเป็นโรคติดต่ออย่างแรงแห่งฤดูหนาวนะคับ

มาดามมด

19 ธันวาคม 2548 17:41 น. - comment id 547716

.....คิดถึง  มาก  จนเก็บฝัน
เธอคนที่ทำ  ให้หวั่นไหว
ยามห่าง  ทุกแรมค่ำ  เฝ้าร่ำไห้
ด้วยใจ  หวง ห่วง  ยอดดวงมาล

ช็อกโกแล็ต

19 ธันวาคม 2548 18:48 น. - comment id 547736

หนาวจนปากสั่นเรยยย 

หนาวแต่นอกแต่ข้างในไม่หนาวเนอะคะ อิอิ



กลอนเพราะทำเอาหนาวไปด้วยเรยอ่า...

%30%

19 ธันวาคม 2548 19:50 น. - comment id 547761

.. ลมพาพัดพานความหนาว
จับจิตปวดร้าวเหงาหงอย
นั่งเหม่อนั้งเพ้อใจลอย
นั่งเปลี่ยวเศร้าสร้อยเดียวดาย
ลมหนาวพัดพาใจทุกข์
คิดถึงวันสุขใจหาย
ยังคิดถึงเธอไม่คลาย
นี่เป็นคำชายคนเดิม...

หน้าหนาว อากาศ ก็หนาว ขอทุกท่านสุขภาพดีไม่เจ็บไม่ไข้นะครับ 
             หนาวเนอะ..เขียนต่อน้ะครับ

1

19 ธันวาคม 2548 19:52 น. - comment id 547763

extreme life

20 ธันวาคม 2548 14:49 น. - comment id 547956

ลมหนาวพัดมาครานี้
คิดถึงคนดีเคยคู่
ลมหนาวยังคงพรั่งพรู
ฉันอยู่เดียวดายในสายลม