.... ซินเดอเรลล่า ....(6)

ผีเสื้อปีกบางฯ

อำมาตย์ขอ ดูตัว แม่สาวนั่น
พี่สาวยื่น คำมั่น ไม่ใช่เขา
ท่านดูไป จะเสีย เวลาเอา
อีกเสียแรง เปล่าเปล่า จงอย่าไป
อำมาตย์ว่า ขอฉัน ดูตัวก่อน
อย่าใจร้อน กล่าววาจา ว่าไม่ใช่
ให้ลองสวม ดูสักนิด จะเป็นไร 
คงไม่ใช้ เวลา นานเกินการณ์
แม่เลี้ยงจึง เออออ ว่าก็ได้
แล้วเรียกใช้ พี่สาว ช่างขับขาน
ให้ไปเรียก โฉมยง แม่นงคราญ
ซึ่งถูกขัง อยู่หลังบ้าน ให้ออกมา
พี่สาวเรียก นางเศษถ่าน วานมานี่
แม่ตัวดี มาตรงนี้ เร็วรี่หนา
ให้อำมาตย์ ได้ยล ซึ่งพักตรา
เพื่อจะหา นงพงา ที่มางาน
ทหารยื่น รองเท้า ให้โฉมยง
สามแม่ลูก มองอนงค์ แม่หน้าหวาน
สองพี่น้อง แกล้งสะดุด เอาผ้าม่าน
พุ่งทะยาน ทับทหาร น่าตกใจ
เสียงดังเพล้ง รองเท้าแก้ว กระทบพื้น
ทุกคนสี หน้าตื่น แทบร้องไห้
แต่ซินเดอฯ ปลอบว่า ไม่เป็นไร
ยังคงมี อีกข้างไซร้ อยู่ในครัว
อำมาตย์แสน สุขถวิล ยินนงคราญ
เยาวมาลย์ เจ้าแน่ใจ ว่าไม่มั่ว
ด้วยบัดนี้ ใจข้านั้น สั่นระรัว
ก็เพราะกลัว เจ้าเหนือหัว จะลงทัณฑ์
นางแม่เลี้ยง นิ่งอึ้ง คนึงคิด
แล้วเพ่งพิศ ถึงงาน วันวานนั่น
แม่เศษถ่าน เราก็ไม่ ได้พบกัน 
เจ้าไปเอา รองเท้านั้น มาจากใคร
ซินเดอฯ น้อย ยิ้มตอบ มอบความไข
อัปสรา วิไล ร่ายมนต์ให้
บังเกิดเป็น รองเท้าแก้ว แสนสุขใจ
ไว้สวมใส่ ไปงาน สราญครัน
แม่เลี้ยงบอก นางฟ้านั้น มันหลอกเด็ก
เจ้าไม่ใช่ เด็กเล็ก อย่าเฟื่องฝัน
ไปขโมย รองเท้า จากใครกัน
ซินเดอฯ เถียง ทันควัน เปล่าเอามา
อำมาตย์บอก เจ้าทั้งสอง อย่าทุ่มเถียง
แล้วส่งเสียง บอกทหาร ทางด้านหน้า
ตามแม่หนู ไปเอา รองเท้ามา
เพื่อดูว่า ไม่ได้มา แกล้งหลอกกัน
ทหารตาม แม่หนูไป ถึงหน้าห้อง
แล้วมองจ้อง หารองเท้า ที่ว่านั่น
แม่หนูไป หยิบรองเท้า ขึ้นเร็วพลัน
แล้วส่งมัน เข้าไปให้ ได้ชมดู
นางแม่เลี้ยง ตกใจแทบ สิ้นสติ
อำมาตย์จึง ดำริ บอกแม่หนู
ขอเธอได้ รีบเร่ง สวมใส่ดู 
จะได้รู้ เธอคือคู่ เจ้าชายจริง
สาวน้อยเดิน ไปนั่ง ที่เก้าอี้
ไม่รอรี สวมรองเท้า พราวเพริศพริ้ง
สามแม่ลูก จ้องมอง ไม่ไหวติง 
ทันใดนั้น เสียงปิ๊ง!! ดังขึ้นมา