เหน็บหนาวเนื้อเมื่อเหมันต์พลันพัดผ่าน ทรมานร่างกายแค่ชั่วครู่ แต่ขาดคนเคยชิดคิดชื่นชู ทำใจอยู่เนิ่นนานมิลางเลือน หนาวเหน็บหนักรักโรยละโหยไห้ หนาวใดใดไม่อาจเทียบเปรียบเสมือน เจ้าจากไกลใจยังคอยย้ำเตือน เพียงขาดเพื่อนคู่ใจใคร่เชยชม หนาวเหลือเกินเธอเมินเธอหนีหน้า โอ้กานดาเคยชิดสนิทสนม กลับจากไกลพาใจให้ตรอมตรม หนาวจากลมใดใดไม่อาจเทียม