นั่งรออยู่นานแล้ว(นะ)

เจ้าพานทอง

               ฉันนั่งคอย...ค้อยคอยใจหงอยเหงา 
               โธ่...ตัวเราไฉนเป็นเช่นนี้หรือ 
               นั่งต๊ะเช้าเฝ้าต๊ะหวังใจยังดื้อ 
               จนมืดตื๋อยังไม่เจอใจเพ้อไป 
               โธ่...ตัวเราไฉนเป็นเช่นนี้นะ 
               กินข้าวละมานั่งรอขอฝันใฝ่ 
               เธอก็ยั้ง...ยังไม่มาข้าอ่อนใจ 
               แต่ก็คงนั่งต่อไปไม่วายโวย 
               นั่งต๊ะเช้าเฝ้าหวังว่าจะมา 
               กระดี้กระด้านาทีผ่านพานให้โหย 
               นึกรำคาญแล้วนะจะมีโวย 
               น้ำตาโรยตบยุงตายไปหลายตัว 
               จนมืดตื๋อยังไม่มาเวลานับ 
               เริ่มกระสับกระส่ายไปให้เวียนหัว 
               จนท้ายสุดหยุดไม่ไหวใจเต้นรัว 
               เริ่มนึกยั้วะ...เอาไงวะ, จะไม่มา? 
               ว่าแล้วก็ถ่อกลับไปลับแล้ว 
               คงไม่แคล้วมีโกรธโทษโมหา 
               แต่ดันเจอเจอะตัวดีรีบรี่มา 
               พร้อมผกาช่องามตามง้องอน 
               เชอะอย่าถือว่าดีมีดอกไม้ 
               แล้วจะได้ใจฉันฝันไปก่อน 
               รอจนเมื่อยเหนื่อยนะ...อ๊ะ ทำย้อน 
               ว่าก็ร้อนรอฉันเหมือนกันเลย 
               ชักตงิดติดใจในคำเธอ 
               รอเหมือนกันงั้นเหรอเธอเฉลย 
               แล้วทำไมฉันไม่เห็นเช่นภิเปรย 
               ปล่อยทรามเชยชมเหงาเฝ้าแต่รอ 
               เธอบอกไว้ให้รอ 'หน้าหอพัก' 
               ฉันก็จักรั้งไว้ไม่ไปต่อ 
               แต่ดั๊นรีบมา...มานั่งท้อ 
               แล้วก็อ๋อ...รอผิดที่นี่แหละซวย
               ...เฮ้อ!!!