......กรรมจะตามทัน.....

สนสามใบ

.....จะขอกล่าวเล่าขานท่านทั้งหลาย
ทั้งหญิงชายทั่วแคว้นแดนพารา
ซึ่งยังมีบิดรและมารดา
ได้พึ่งพาแต่เล็กเด็กจนใหญ่
.....ท่านทั้งสองของเราหาข้าวป้อน
เอาน้ำร้อนให้อาบฉาบสมุนไพร
เลี้ยงเรามาอย่างดีด้วยมีใจ
จากสายใยพันผูกต่อลูกรัก
......ท่านบิดาหางานไม่หวั่นไหว
เหนื่อยเพียงใดไม่เคยจะหยุดพัก
เพราะรู้เช่นว่าเป็นถึงเสาหลัก
แม้นงานหนักก็ยอมเพื่อออมเงิน
......หวังหาทรัพย์เก็บสินได้ให้มาก
ไม่ลำบากยามลูกเริ่มเจริญ
ไม่ต้องจนทนทุกข์ดั่งพ่อเผชิญ
ให้คนเมินดูถูกเพราะลูกจน
......ท่านมารดาใช่ว่าจะยิ่งหย่อน
ท่านอดนอนลูกร้องต้องอดทน
แม้นร่างกายผ่ายผอมก็ยอมตน
เพราะเป็นคนรักลูกพันผูกมา
......ส่วนตัวลูกถูกฟูมฝักจนเติบใหญ่
พร้อมการให้ได้รับการศึกษา
จนลูกรักได้พบจบวิชา
มีปริญญาได้งานอันทรงเกียรติ
......แล้วไม่นานท่านลูกก็แต่งงาน
กับตาหวานนงนุชสุดละเมียด
เรื่องการงานทุกด้านสุดละเอียด
ไม่เคยเจียดเวลามานอกงาน
.....ทั้งภรรยาสามีที่นายรัก
เป็นประจักรให้เห็นตามเล่าขาน
ถูกสรรเสริญเยินยอจนหน้าบาน
สุดสราญทำให้ใจพองตึง
......แต่กลับมาพบว่าสองผู้เฒ่า
นั่งคอยเจ้าดื่นดึกไม่นึกถึง
กลับตวาดเสียงใส่ใจปั้นปึง
คอยแต่ดึงลูกนั้นหันต่ำลง
.....ต้องห่วงพ่อห่วงแม่และห่วงงาน
ไม่เป็นอันทำกินสิ้นพะวง
อยู่อย่างนี้เห็นทีจะจมลง
ก็ต้องคงทำอะไรให้ดีหนอ
.....คิดได้ดังนั้นจึงหันปรึกษาเมีย
เราต้องเคลียร์เรื่องงานและแม่พ่อ
หากไม่ทำ..งานเงินเดินเจอตอ
เพราะคอยรอห่วงพ่อแม่แก่กายา
.สองชีวิตคิดได้ในฉับพลัน
นำสองท่านไปฝากบ้านพักชรา
ยามว่างว่างจะกลับมาเยี่ยมหา
แล้วก็พากันพรากจากไปไกล
..จงระวังหากวันหลังท่านแก่เถ้า
ลูกของเจ้าไม่รับกลับผลักไส
หาว่าเจ้าเป็นตัวถ่วงให้ห่วงใย
แล้วเอาไปบ้านพักรักคนชรา
.........สนสามใบ.......