ราตรีไร้จันทร์ .. ตะวันส่องแสง

ไวยากรณ์

ราตรีมืดไร้จันทร์อาบลานฝัน
รอยตะวันก็ไกลเกินใฝ่หา
มีแต่ทุกข์โศกเศร้ารุมเข้ามา
จนมิกล้าก้าวย่างอย่างมั่นใจ
ฤๅเจ้าหวั่นแผลเก่าเข้าทับซ้อน
ฤๅกลัวฝันร้าวรอนตอนเริ่มใหม่
ฤๅหวาดหวั่นจนจิตเลิกคิดไป
ฤๅตัดใจเพรงสวาทมิขาดกัน
มิสัญญาจะจงรักตราบกาลสิ้น
แต่ชีวินมีเพียงเธอเสมอมั่น
มิสาบานว่าห่วงใยในทุกวัน
แต่ตราบฉันยังอยู่จะดูแล
จงกล้าก้าวบากบั่นวันฟ้าใหม่
เพื่อหัวใจงดงามตามกระแส
จะโอบกอดเอื้อกันมิผันแปร
ขอเพียงแค่มั่นใจมิสายเกิน        ....   บินเดี่ยวหมื่นลี้


ตะวันสาดส่องแสงรับวันใหม่
ส่วนจันทร์ไซร้ลาไปนานแล้วหนา
ใยเจ้ายังหมองมัวในอุรา
เก็บแต่เศร้าโศกาไม่มั่นใจ
อย่าไหวหวั่นแผลใหม่มาทับซ้อน
อย่าตัดรอนตอนคิดเริ่มรักใหม่
อย่าหวาดหวั่นจนจิตเลิกคิดไป
อย่าตัดใจเพรงสวาทแค่ทำนอง
กับสัญญาจงรักตราบกาลสิ้น
คงโรยรินสูญหายไปตามหนอง
กับสาบานห่วงใยในทุกตอน
นะบังอร ลองคิดพิจารณา
ลองกล้าก้าวทางยาวแม้มืดมิด
หากเพียงจิตสว่างดั่งรุ่งสา
กุมมือกอบโอบอุ้มอุ่นอุรา
กับสัญญาดูแล ...ตราบสิ้นลม      .... ไวยากรณ์