นิราศเล่มเล็ก

ลอยไปในสายลม

        จำจากเรือนรอนแรมมาหาความหมาย
ตรงขอบฟ้ามาตามทางอย่างเดียวดาย
ยังมิวายคิดถึงเจ้าเยาวมาลย์
พี่จำพรากจากมาไกลใจเศร้านัก			
ขอยอดรักยอดยาใจได้รับสาร
จากวิหคบินผ่านฟ้าหานงคราญ			
สุขสำราญบ้างไหมเมื่อไม่เจอ
ผ่านทุ่งกว้างเขียวขจีสีสวยสด			
ช่างงามงดทำหัวใจให้พลั้งเผลอ
ยามเจ้ายิ้มพี่หวั่นไหวใจจริงเออ			
อยากเห็นเธอยืนอยู่กลางทุ่งกว้างไกล
เข้าสู่แนวต้นไม้ใหญ่ตามชายป่า			
ช่างดูสูงเสียดฟ้าน่าสงสัย
ว่าพฤกษาเหล่านี้อยู่กันอย่างไร			
แล้วเหตุใดจึงหยัดยืนมิฝืนตน
เหล่าพันธุ์ไม้มักรู้จักรักษาโลก			
ให้คลายโศกสร้างความสุขสิ้นหมองหม่น
และให้ความร่มรื่นชื่นกมล			
ดีกว่าคนบนโลกนี้ที่ผ่านมา
แก้วตาพี่ที่ห่างไกลรู้ไหมหนอ			
พี่เฝ้ารอเช้าจนเย็นเพื่อเห็นหน้า
แม้พบใครไม่สุขเท่าเจ้ากานดา			
ฝากจันทราดูแลน้องของพี่แทน
จากพงไพรสู่มหาคงคากว้าง			
ความเวิ้งว้าง ดังห่างเจ้าเข้าฝังแน่น
มันฝังลึก ลึกเข้าไปในดงแดน			
ที่หวงแหนในห้วงจิตคิดคำนึง
เข้าสู่ทางสายสุดท้ายที่หมายมั่น			
ว่าต้องมีสักวันจักมาถึง
เพื่อเก็บความทรงจำย้ำตราตรึง			
ในครั้งหนึ่ง ผลสำเร็จได้ดั่งใจ
อีกไม่นานคงได้กลับไปหาเจ้า			
รักของเราคงจะสุขกว่าครั้งไหน
ถึงวันนี้ ตัวพี่แสนดีใจ				
ฝันยิ่งใหญ่ได้เป็นจริงทุกสิ่งเอย