ในเวลา....ที่เหงาใจ..ไร้ใครข้าง เหมือนหนทางกว้างไกลเกินไปถึง แสนอ่อนล้าด้วยใจน้อยค่อยรำพึง ถึงคนหนึ่งที่เคยรักปัดเยื่อใย บ้างอยากลืมแต่ทุกครั้งยังได้พบ น้ำตากลบตกในใจหวั่นไหว เคยสวมกอดพรอดรักกลับลาไกล พาหัวใจเจ็บร้อนอ่อนโรยแรง จากวันนั้นหัวใจได้เรียนรู้ ว่าการอยู่อย่างเข้าใจไม่แอบแฝง คือสิ่งหนึ่งเพื่อปลอบใจให้แข็งแรง จากการแสร้งแสดงออกหลอก "ตัวเอง"