สายลมพริ้วเพียงแผ่วแนวบุปผา เริงลมร่าไหวเอนเป็นรายริ้ว หมู่แมลงสยายปีกหลีกลมปลิว กลางแถวทิวพฤกษาร่าเริงใจ ลองลิ้มรสเกสรตอนหวานฉ่ำ แสนดื่มด่ำเอมอิ่มยิ้มสดใส ลิ้มรสหวานแล้วบินจรร่อนจากไกล หาดอกใหม่ลิ้มลองต้องอารมณ์ ทิ้งกลีบดอกเหี่ยวเฉาเจ้าพฤกษา เหมือนไร้ค่าไม่มองต้องขื่นขม กลีบโรยราร่วงไปให้ตรอมตรม กระแสลมกรรโชกซ้ำช้ำดอกใบ ยามลมแรงภุมรินบินหลบลี้ เข้าหาที่พักผ่อนนอนหลับใหล สุขอุราไม่ยลยินสิ้นเยื่อใย ช่างกระไรไมตรีเคยมีมา ดังชายหนุ่มกรุ้มกริ่มแย้มยิ้มหวาน ยามซาบซ่านดวงจิตคิดใฝ่หา หมายเชยชมอิงแอบแนบอุรา ถ้อยวาจานุ่มนวลชวนรื่นรมย์ เมื่อได้ชมแล้วบินหายคล้ายภู่ผึ้ง เคยฝังตรึงกลับเหินห่างอย่างเข็ดขม เหมือนดอกไม้ถูกทิ้งร้างกลางสายลม ต้องซานซมเพียงลำพังหลั่งน้ำตา.
บพิตร 2 พ.ย. 2548 16:14 น. - ID 83063 
1212
4
0
2 พฤศจิกายน 2548 17:31 น. - comment id 528194
เพราะจังค่ะแต่เศร้าไปนิด แต่อ่านแล้วละมุนละไมดีจัง
2 พฤศจิกายน 2548 22:55 น. - comment id 531846
ผึ้งที่ลืมดอกไม้ กับชายหนุ่มที่ลืมสาวคนนั้น น่าจะโดน ดีดีที ฉีดเนอะ
2 พฤศจิกายน 2548 19:20 น. - comment id 535485
น้ำตา ดอกไม้ ความรัก
16 มกราคม 2550 11:23 น. - comment id 646563
บทนี้เศร้าจัง อ่านต่อไม่ได้แล้วล่ะ เขียนได้ดีมากๆ ขอบอก โดนใจเป็นที่สุดขอบคุณนะคะ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
