อภัย

พี่ดอกแก้ว

ฉันมุ่งหมายจะไปทำความดี 
เพื่อโลกนี้มีสุขไร้ทุกข์หมอง 
แต่ระหว่างทางนั้นฉันเพลินมอง 
จึงล้มกองเสียหลักทุลักทุเล 
รอยบาดเจ็บตามกายมีหลายแห่ง 
ขาก็แพลงเส้นขัดเดินปัดเป๋ 
แขนก็ยอกศอกแตกหน้าเหยเก 
ฝันรวนเรเพราะเท้าก้าวไม่ดี 
ฉันไม่โทษใครอื่นหรือพื้นหน 
แต่โทษตนสะเพร่าเมาแสงสี 
เดินไม่มองกองหินอันมากมี 
จึงล้มลงตรงนี้ที่กึ่งทาง 
ฉันตั้งใจจะไปสร้างเมตตา 
แผ่ความเย็นทั่วหล้าไร้บาดหมาง 
ไม่ถือโทษโกรธใครใฝ่ละวาง 
แต่ทุกอย่างสะดุดลงตรงเท้าตน 
จึงแสนโกรธโทษเท้าก้าวผิดพลาด 
เสียโอกาสทำดีไปหลายหน 
ฉันอดให้อภัยใครหลายคน 
ก็เพราะเท้าเป็นต้นเหตุขัดบุญ 
ฉันเฝ้าบ่นจนเพ้อละเมอพร่ำ 
เพื่อให้จำความผิดติดใจหนุน 
พลันสัมผัสปรากฏอย่างละมุน 
เสียงเคยคุ้นแว่วมาจากฟ้าไกล 
"อภัยนั้นท่านว่าหาง่ายยิ่ง 
อย่าเฉยนิ่งอภัยตนคนอ่อนไหว 
ความพลาดผิดย่อมเกิดได้ทั่วไป 
ไม่มีใครไม่เคยผิดคิดไม่ควร 
หากหมายไปทำดีที่โลกกว้าง 
ต้องรู้วางโทษตนพ้นกำสรวล 
ให้อภัยตนเองแล้วทบทวน 
คือพื้นฐานที่ควรเสริมจิตใจ 
ไม่ยึดติดผิดพลาดขาดริเริ่ม 
ให้บทเรียนช่วยเสริมเพื่อแก้ไข 
อย่าได้จำไว้เพื่อทำร้ายใจ 
แต่จำไว้ไม่ทำซ้ำรอยเดิม"