ฉันล้มตัวลงนอนบนพื้นทราย นกทะเลเริงร่ายปลายขอบฟ้า เจ้าโผผินกลับฝั่งจากรังมา ให้หวนหาความอบอุ่นที่คุ้นเคย ณ สุดหล้าฟ้ารอบขอบฝั่งนั่น คงมีฝันรอเจ้าเล่าเฉลย เส้นสายใยสานผูกพันอันงอกเงย สายลมพัดรำเพยพริ้วแผ่วพรม ร้อยรวงรังฝังรากจากความรัก อ้อมกอดปีกปกปักษ์พิทักษ์ห่ม เหน็ดเหนื่อยล้าจากแดนไกลให้ซานซม อภิรมย์ชมชื่นคืนรังนอน แล้วตัวฉันจะกลับไปที่ใดเล่า มีเพียงเงาเหงาเศร้าคอยเฝ้าหลอน อวลอบอุ่นที่คุ้นเคยเลยจากจร ยากจะกล่าวคำอ้อนขอวอนคืน ฉันลุกจากผืนทรายที่รายล้อม ยิ้มเพื่อย้อมดวงหทัยให้จำฝืน แม้นเดียวดายอยู่ลำพังหากยังยืน สู้กล้ำกลืนคืนเหงาที่เร้ารุม เดินกลับสู่รวงรังเพื่อฝังร่าง ก้าวเข้าอยู่ท่ามกลางมรสุม ความโดดเดี่ยวเปลี่ยวเปล่าเข้าครอบคลุม พร้อมก้อนกลุ่มเมฆหมอกที่หมองมัว
หยกสีหม่น 13 ต.ค. 2548 14:46 น. - ID 82327 
1414
5
0
13 ตุลาคม 2548 15:02 น. - comment id 526815
เดียวดาย... แทนคุณแทนไท ...แด่วันแห่งรัก... เมื่อรักห่างร้างแรมยิ่งแต้มเศร้า ในวันหนาวจึ่งร้าวรานกว่าวานไหน ในดวงมานที่ซานซบสยบนัย ยังเจ็บแปลบแนบหทัยหัวใจชาย ทุกข์ท้อโถมโรมเร้าเศร้าถึงจิต เหตุพ่ายพิษความรักที่หักหาย ชีวิตสิ้นสูญหวังซังกะตาย มานสลายมลายหมดที่งดงาม เหลือแต่ความที่ถามโศกวิโยคอยู่ ในรู้สึกระลึกรู้ทุกคำถาม แต่สร้อยเศร้ายังเย้ายั่วทุกเนื้อนาม สุดจะห้ามความคิดยามพิศถึง ที่ตรงนั้นฝันเอ๋ยเคยพิลาศ บุพชาติสะอาดใสในโลกหนึ่ง ยังหอมหวลชวนหาทุกตราตรึง ในคะนึงยังซึ้งซ่านทั้งมานเรา กล้ำสะอื้นกลืนสะอึกระทึกระทด น้ำตาหยดรดแก้มแต้มความเศร้า ยามเหว่หวาดขลาดสะทกหัวอกเยาว์ ขมก็ข่ม ถมเข้า เอาเป็นทุน เคยเด็ดเดี่ยวแม้เดียวดายเมื่อกายทุกข์ ใครที่ปลุกปลอบให้ใจละไมอุ่น ใครที่เคล้าเคลียคลอ... ขอรอคุณ โอ๋อกเอ๋ยเคยอุ่นกรุ่นอุรา มิคิดคาดชีวาตย์มาขาดบั้น ใจหวิวหวั่นพรั่นไหวไร้หรรษา ทรมานซ่านซัดหัทยา โชคชะตาพาหายทลายลาญ ก่อนเคยมีสตรีหนึ่งพึงปลุกปลอบ ก่อนกุกอปกรรมกิจผลิตผสาน แต่บัดนี้มิมีนางมาเนาว์นาน นุชนงคราญได้ลี้ตีจากไป นี่ทนได้อย่างไรใจไม่รู้ รู้แต่สู้อยู่ระหว่างความว่างไหว หนึ่งนาทีที่ทุกข์ทับแทบขาดใจ เราอยู่ได้อย่างไรไม่มีเธอ เมื่อใจโศกเห็นโลกกว้างสิ้นทางหวัง หมดพลังที่ตั้งจิตคิดเสมอ มีแต่ความอุ่นไอละไมละเมอ นั่งยิ้มเก้อแล้วหนอต่อแต่นี้ ด้วยชีวิตผิดพลาดพินาศป่น จึงได้ดลสร้อยสลดกำสรดศรี ถ้อยที่เผยเอ่ยหลากจากฤดี วันนี้มีแต่เศร้ารานเร้ารอน ............................................
13 ตุลาคม 2548 15:08 น. - comment id 526818
ทีละเล็กทีละน้อย.. ฉันค่อยขโมยฟางทีละเส้น สานทอ ถักรัง ปล่อยความคิดถึงโบยบินไป ฝากตามหาหัวใจ แล้วช่วยนำพา..คืนเข้าฝั่ง ฟางใหม่ยังไม่นุ่ม รังใหม่ยังไม่อุ่น ไม่รู้เธอจะนอนไหม ฝากข่าวไปถึง ฝากคำไปทัก ตรงนี้..มีที่ให้พักใจ ---------------------------- มาขโมยต่อซ้า..555 ----------------------------
13 ตุลาคม 2548 17:14 น. - comment id 526890
เศร้าทั้งภาพ และภาษาที่สื่อ ไพเราะคะ
13 ตุลาคม 2548 20:41 น. - comment id 526974
เดียวดายด้นเดินไปในสายหมอก เรื่องที่บอกช่างอึมครึมครึ้มฟ้าฝน หมอกสลัวสลายได้ไม่กังวล แต่ใจคนสลัวสลดใจ
13 ตุลาคม 2548 21:19 น. - comment id 526996
ต้องเดียวดายเหว้ว่าน้ำตาไหล ไม่มีใครห่วงใยให้เศร้าหมอง เหมือนดั่งนกโผผินจับถิ่นจอง ไร้เพื่อนพ้องคนสนใจให้เศร้าตรมแต่งได้ดีจัง (ผู้หญิงไร้เงาขอมั่ว ๆ หน่อยนะค่ะ ไม่ค่อยถนัดเท่าไหร่กับแนวนี้ อิอิ)
13 ตุลาคม 2548 23:02 น. - comment id 527025
เดียวดายอยู่ที่ปลายฟ้า ตามหาเธอคนดีที่ห่างหาย จากไปแล้วลาลับไม่กลับกลาย ไม่มีความหมายตายจากกันนิรันดร
14 ตุลาคม 2548 14:31 น. - comment id 527252
เดียวดาย..กายล้า..อย่าเศร้า เสียเปล่า..ที่สร้าง..ที่สู้ เดียวดาย..เพียงคิด..โฉมตรู ให้รู้..พี่นี่..ห่วงใย คืนคอน..กลับรัง..รักเก่า พี่จะ..คอยเฝ้า..อยู่ใกล้ ร้องไห้..ให้สา..แก่ใจ ซบอก..พี่ไว้..คนดี ไม่มี..ที่ใด..อุ่นแล้ว เจ้าแก้ว..ขวัญตา..ของพี่ รักอื่น..หมื่นแสน..ใดมี เปรียบรัก..ของพี่..ได้เลย ฝากคำ..ย้ำน้อง..ต้องปัด สะบัด..เศร้าหาย..ใจเอย ฟ้า-น้ำ..ยังสวย..เช่นเคย ขวัญเอ๋ย..ลองมอง..พร้อมกัน อุ่นรัก..จักมอบ..ให้เจ้า คอยเฝ้า..ดูแล..กล่อมขวัญ เศร้าหาย..คลายได้..สักวัน พี่นั่น..เยียวยา..อย่ากลัว ........................................... อย่ากลัว.. เพราะฟ้ายังใส ถ้า....หัวใจยังสู้ ...........................................
14 ตุลาคม 2548 15:34 น. - comment id 527279
สะท้อนให้เห็นภาพความเดียวดายได้ดีจังค่ะ ตอกย้ำว่า....ไม่มีใครอยากอยู่โดดเดี่ยว ถ้าจำเป็นต้องอยู่ก็ไม่มีความสุขนัก ภาพน่ากลัว....สงสารนกน้อยจัง งานหม่นสมชื่อเลย
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
